แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 18

เมื่อครู่ก่อนยังดูถูกนาง ต่อมากลับน้ำลายไหลกับอาหารที่นางทำ

แต่ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้สนใจพวกเขา หลังจากทำอาหารเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงขอบคุณเถ้าแก่ฉิน และสะพายกระบุงสะพายหลัง ยกอาหารไว้ พาเด็กทั้งสองและเดินไปที่ห้องโถงใหญ่

เดิมทีในห้องโถงใหญ่นั้นมีแขกมากมายที่ยังไม่ได้จากไป ก็เพื่อรออาหารที่ลั่วเสี่ยวปิงบอกว่า‘รสชาติอร่อย’นั้น เมื่อกลิ่นของแกงเห็ดลอยออกมา ก็มีคนมากมายที่เริ่มขยับนั่งรอไม่ไหวแล้ว

ตอนนี้ลั่วเสี่ยวปิงถืออาหารจานนั้นออกมา กลิ่นหอมนั้นก็ยิ่งกรุ่นไปอีก ดึงดูดต่อมรับรสของทุกคน

เมื่อเห็นอาหารที่มีสีและรสชาติครบนั้นอยู่ในมือของลั่วเสี่ยวปิง ตาของพวกเขาแต่ล่ะคนก็เป็นประกาย เกือบอยากวิ่งเข้าไปแย่งเท่านั้น

เมื่อเถ้าแก่ออกมา เห็นสถานการณ์เช่นนี้ ในตาที่คาดหวัง และสายตาของเขาก็จ้องมองแต่สามแม่ลูกนั้น

เมื่อรู้ว่าตอนนี้ตัวเองตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ทำเป็นมองไม่เห็น บอกให้เด็กทั้งสองคนนั่งลง และตักแกงเห็ดให้กับเด็กทั้งสอง และทั้งสามแม่ลูกก็กินอาหารในภายใต้การจ้องมองของผู้คนมากมาย และประพฤติเหมือนไม่มีใครอยู่ข้างๆ

ถึงแม้ว่าสามแม่ลูกนี้จะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง มีใบหน้าที่เหลืองและผอมบาง แต่ท่าการกินของพวกเขากลับดูค่อนข้างสง่า และดูไม่เหมือนคนยากจนเลย มันทำให้ทุกคนรู้สึกว่าสามแม่ลูกนี้แกรงว่าคงจะเป็นคนตระกูลใหญ่ที่มีเงินและอิทธิพลที่ตกทุกข์ได้ยาก

“โครก~ครากกก~~——”

ในที่สุด หลังจากที่หลั่งน้ำลายมานับครั้งไม่ถ้วน มีคนไม่เต็มใจที่จะมองดูเฉยๆ จึงเรียกเสี่ยวเอ้อมา

“บอกกับเถ้าแก่ของพวกเจ้าว่า ไม่ว่าเงินเท่าไหร่ เอามาให้ข้าชุดหนึ่ง”

“ข้าก็เอา”

“ข้าก็เอา！”

เสียงหนึ่งตามด้วยเสียงหนึ่ง ต่างก็จะกินของที่อยู่บนโต๊ะลั่วเสี่ยวปิง และคนบางส่วนในนี้ก็เพิ่งจะกินอิ่ม

เถ้าแก่ฉินเห็นสามแม่ลูกกินแล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรจริง จึงเตรียมที่จะปรึกษาหารือกับลั่วเสี่ยวปิงเรื่องการซื้อสูตร

แต่เถ้าแก่ฉินยังไม่ได้ไปเริ่มทำ ก็มีคนหนึ่งคนเดินลงมาจากชั้นบน และพูดอะไรบางอย่างที่ข้างหูเถ้าแก่ฉิน

ในตาของเถ้าแก่ฉินมีความแปลกใจแว็บผ่าน จากนั้นก็หันหลังเดินเข้าไปด้านในครัว

พอตอนออกมาอีกที ในมือเถ้าแก่ฉินนั้นมีถาดและภาชนะสองชุด แล้วเดินตรงไปยังโต๊ะของลั่วเสี่ยวปิง