แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 184

เดิมทีลั่วเสี่ยวปิงอยากจะปฏิเสธคำพูดของอานอาน แต่เมื่อเห็นความเด็ดเดี่ยวในสายตาของอานอาน สุดท้ายแล้วลั่วเสี่ยวปิงก็ตอบตกลงไป

ในค่ำคืนอันมืดมิด ลั่วเสี่ยวปิงขึ้นไปบนรถม้าที่ยามมือปราบจัดเตรียมไว้ให้ ออกไปจากหมู่บ้านต้าซิง

หลังจากที่ลั่วเสี่ยวปิงจากไปแล้ว เมื่อเทียบกับความวิตกกังวลของคนตระกูลจางแล้ว อานอานกับเล่อเล่อเด็กสองคนกลับเป็นเด็กดีและนิ่งเงียบมาก

สุดท้าย จางเอ้อหลางที่นั่งไม่ติดก็ขับรถม้าของลั่วเสี่ยวปิง พาจางต้าฉวนเข้าไปในเมืองจนได้

ทันทีที่เข้าเมือง จางต้าฉวนกับจางเอ้อหลางแยกย้ายกันไปสองทาง

หลายปีมานี้จางต้าฉวนทำงานอยู่ในเมือง ก็พอมีเส้นสายเป็นของตนเอง เลยไปหาคนรู้จักของตนเองเพื่อขอความช่วยเหลือ

และจางเอ้อหลางก็ไปที่หอฝูหม่าน

ท้องฟ้ามืดมิด หอฝูหม่านปิดร้านไปนานแล้ว

แต่ว่าจางเอ้อหลางก็ยังเคาะประตูของหอฝูหม่านโดยไม่สนใจไยดี นอกจากหาหอฝูหม่านแล้ว จางเอ้อหลางก็ไม่รู้ว่าตนเองควรจะหาใครแล้ว

โชคดีที่หอฝูหม่านจะทิ้งเสี่ยวเอ้อเอาไว้เฝ้ายามทุกวันคนหนึ่ง หลังจากที่จางเอ้อหลางเคาะประตูไปแล้ว เสี่ยวเอ้อที่กำลังหลับสนิทอยู่มาเปิดประตูออกด้วยใบหน้างัวเงีย: “ใครน่ะ ดึกดื่นเที่ยงคืนจะให้คนนอนไหม……พี่จางเอ้อ?”

จางเอ้อหลางมาส่งสินค้าแทนลั่วเสี่ยวปิงอยู่บ่อยๆ ดังนั้นเสี่ยวเอ้อของหอฝูหม่านต่างก็รู้จักจางเอ้อหลางทั้งนั้น เห็นจางเอ้อหลางเวลานี้ เสี่ยวเอ้อยังตอบสนองกลับมาไม่ได้เล็กน้อย

“นี่เช้าแล้วหรือเนี่ย? ข้ายังนึกว่าข้าเพิ่งจะหลับไปเองนะ” เสี่ยวเอ้อสีหน้าเขินอาย นึกว่าจางเอ้อหลางมาส่งของ

จางเอ้อหลาง: “……เกิดเรื่องขึ้นกับพี่เสี่ยวปิงข้า เถ้าแก่ของพวกเจ้าอาศัยอยู่ที่ไหน?”

หลังจากเวลาผ่านไปครึ่งก้านธูป เสี่ยวเอ้อกับจางเอ้อหลางก็มาถึงบ้านเถ้าแก่ฉิน เถ้าแก่ฉินฟังเหตุผลเข้าใจ ไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้า คลุมเสื้อคลุมตัวหนึ่งก็จากไปอย่างเร่งรีบ

หลังจากที่เถ้าแก่ฉินหาโอหยางฉี่หยู่ โอหยางฉี่หยู่หาไปถึงตระกูลหราว ฟ้าก็สว่างมากแล้ว……

ทางด้านของลั่วเสี่ยวปิง หลังจากที่ถูกพาข้ามคืนเข้ามาในเมือง สิ่งที่รอนางไม่ใช่เรือนจำที่เย็นยะเยือก แต่เป็นเรือนรับรองด้านหลังที่ว่าการอำเภอห้องหนึ่ง

การดำเนินการเช่นนี้ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงไม่เข้าใจอย่างมาก ยุคสมัยนี้ยามมือปราบจับกุมคนปฏิบัติด้วยดีขนาดนี้เชียวหรือ?

“แม่นางลั่วพักผ่อนก่อนเถอะ รอพรุ่งนี้ใต้เท้าค่อยมาสอบถาม” ยามมือปราบยังคงสุภาพเช่นเดิม แถมยังเผยความเคารพนับถือออกมาลางๆ

ลั่วเสี่ยวปิง: “……” คนเป็นขุนนางคุยง่ายขนาดนี้เลย?

ลั่วเสี่ยวปิงเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ แต่ว่าหลังจากที่ยามมือปราบพูดจบก็จากไปเลย ไม่มีใครตอบคำถามนาง

ในเมื่อมาแล้วก็จงอยู่อย่างสงบใจ ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้จดจ่อกับข้อสงสัยเกี่ยวกับท่าทีของยามมือปราบอีก แต่ไปนอนลงบนเตียงแล้วหลับตาพักผ่อน

เช้าวันรุ่งขึ้น ก็มีสาวใช้ส่งอาหารมาให้กับนาง

ในใจของลั่วเสี่ยวปิงก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น การได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ต้องสงสัยคนหนึ่งสมควรจะได้รับเลย

โชคดีที่หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ ใต้เท้านายอำเภอในชุดขุนนางก็มาถึง

แตกต่างจากภาพลักษณ์ชายวัยกลางคนที่อ้วนท้วนลงพุงหรือไว้หนวดเคราอย่างที่นางคิดเอาไว้อย่างสิ้นเชิง นายอำเภอกัวหงหยางเป็นผู้ชายที่รูปร่างหน้าตาไม่ถึงสามสิบคนหนึ่งเรียกได้ว่าหล่อเหลาทีเดียว

คนทั้งคนดูแล้วสุภาพอ่อนโยน ในความนิ่งเฉยของดวงตาคู่นั้นมีความฉลาดและมีวิสัยทัศน์แฝงอยู่

ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงมองพิจารณากัวหงหยาง กัวหงหยางก็กำลังมองพิจารณาลั่วเสี่ยวปิงเช่นกัน

ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ถึงแม้หน้าตาจะดูดี ลักษณะท่าทางก็ไม่เหมือนกับหญิงชาวนาทั่วไป แต่เขาก็สืบมาแล้ว ผู้หญิงคนนี้เป็นคนหมู่บ้านต้าซิงโดยกำเนิดจริงๆ แล้วไปเกี่ยวข้องกับนายพลหวู่หยางได้อย่างไร?

คดีคนหายครั้งก่อน ถึงแม้เขาจะไม่ได้ช่วยอะไรมาก แต่เขาก็รู้อย่างชัดเจนที่เรื่องนั้นถูกเปิดเผยออกมา สาเหตุส่วนใหญ่มาจากผู้หญิงที่ดูแล้วไม่ค่อยธรรมดาตรงหน้าคนนี้

และเพราะเหตุผลมากมายหลายเช่นนี้ ถึงแม้จะรู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมที่ทำให้เขาปวดหัวมานาน กลับไม่กล้ากำเริบเสิบสานกับนางมากเกินไป

ทั้งสองมองพิจารณาอีกฝ่ายอย่างไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึก ในห้องเงียบงันไปชั่วขณะหนึ่ง