แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 183

ลั่วเสี่ยวปิงเป็นห่วงจางซิ่งฮวา แต่ตอนนี้ฟ้าใกล้จะมืดแล้ว บวกกับลูกสองคนก็อยู่ข้างกาย เวลานี้นางจะรีบไปในเมืองมันก็ไม่สมกับความเป็นจริง

บวกกับ ลั่วเสี่ยวปิงนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

ปิ่นปักผมของซิ่งฮวาเป็นของโจร แล้วกำไลหยกในมือของตนเองอันนั้นล่ะ?

เพราะเรื่องพวกนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ให้จางเอ้อหลางรีบเร่งรถม้ากลับไปที่หมู่บ้านก่อน

รถม้าเพิ่งจะหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านใหม่ จางเอ้อหลางก็ขอตัวกลับบ้านก่อนโดยตรง ลั่วเสี่ยวปิงรู้ว่าจางเอ้อหลางจะกลับไปแจ้งต่อครอบครัว

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้ชักช้า หลังจากกลับเข้าไปในบ้านแล้วก็ตรงดิ่งไปทางตู้เสื้อผ้าโดยตรง

เพียงแต่ว่า ตอนที่นางเปิดกล่องใบหนึ่งในตู้เสื้อผ้าออก กลับเห็นว่าข้างในว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย

กำไลหยกล่ะ?

จู่ๆลั่วเสี่ยวปิงก็นึกถึงงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่วันนั้น คนจากบ้านเก่าตระกูลลั่วเคยเข้าไปในห้องของนาง หรือว่ากำไลหยกจะถูกพวกเขาเอาไป?

ในตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังคิดเช่นนี้อยู่ นอกประตูก็มีเสียงเคาะประตูดังเข้ามา

ลั่วเสี่ยวปิงเดาว่าน่าจะเป็นคนตระกูลจาง ก็เลยไปเปิดประตู

ทันทีที่เปิดประตูออก เป็นเช่นนั้นจริงๆ ที่ยืนอยู่หน้าประตูคือคนของตระกูลจางทั้งครอบครัว นอกจากเสี่ยวเหม่ยแล้วคนอื่นๆก็อยู่กันหมด รวมถึงจางต้าหลางที่ช่วงนี้ขาและเท้าเกือบจะหายดีแล้ว

“เสี่ยวปิง รถม้าของเจ้ายืมให้เราหน่อยได้ไหม?”

จางเฉินซื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิง ก็มองดูนางด้วยสีหน้าอ้อนวอน มีความรู้สึกเหมือนกับสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะพูด กลับได้ยินเสียงกีบม้ากับรถม้าที่อยู่ไม่ไกลออกไปดังมา

เวลานี้ท้องฟ้ามืดสลัว แต่กลับไม่ได้มืดสนิทลงมา ดังนั้นในตอนที่ทุกคนมองไปทางเสียง สามารถเห็นอย่างชัดเจนว่านั่นคือยามมือปราบกลุ่มหนึ่ง

อีกทั้ง ยามมือปราบพวกนั้นมาในทิศทางของพวกเขา ไม่ได้จะเข้าไปในหมู่บ้าน

ลั่วเสี่ยวปิงนึกถึงกำไลหยกที่หายไป สีหน้าท่าทางเคร่งขรึม แต่กลับมองไปที่อานอานกับเล่อเล่อโดยสัญชาตญาณ

เวลานี้อานอานเล่อเล่อก็เห็นยามมือปราบแล้วเช่นกัน พวกเขาที่อายุยังน้อยตอนนี้เวลานี้ดูเหมือนจะรู้สึกถึงอะไรขึ้นมา ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยความกังวล

เห็นท่านแม่มองมาทางพวกเขา ทั้งสองเข้าไปใกล้ลั่วเสี่ยวปิงพร้อมกัน จับมือของลั่วเสี่ยวปิงเอาไว้ซ้ายคนหนึ่งขวาคนหนึ่ง จับเอาไว้แน่น แสดงถึงความรู้สึกของพวกเขาในตอนนี้

ลั่วเสี่ยวปิงอยากจะปลอบประโลมลูกสองคน แต่มันก็ไม่ทันแล้ว ยามมือปราบมาถึงหน้าแล้ว

มองดูกลุ่มคนที่ยืนอยู่หน้าประตู เจ้าหน้าที่กวาดตามองรอบหนึ่ง สุดท้ายสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่ลั่วเสี่ยวปิง

“เจ้าก็คือลั่วเสี่ยวปิงแม่นางลั่วจากหมู่บ้านต้าซิง?”

ทันทีที่คำถามนี้ของยามมือปราบออกมา กลุ่มคนตระกูลจางต่างก็มองไปทางลั่วเสี่ยวปิงอย่างกังวลใจ ลูกสองคนก็ยิ่งเปลี่ยนจากการจับมือของลั่วเสี่ยวปิงมากอดนางเอาไว้

ในใจของลั่วเสี่ยวปิงสั่นไหว แต่กลับมองไปทางยามมือปราบอย่างไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย “ข้าก็คือลั่วเสี่ยวปิง”

ยามมือปราบนั่นได้ยินคำพูด กลับกำหมัดคำนับไปทางลั่วเสี่ยวปิง “แม่นางลั่วมีความเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมคดีหนึ่ง ขอเชิญเข้าไปในเมืองกับพวกข้าน้อยรอบหนึ่ง”

ท่าทีของยามมือปราบแปลกมาก ไม่เหมือนมาจับกุมคนร้าย ปฏิบัติต่อลั่วเสี่ยวปิงด้วยความสุภาพมากอยู่เล็กน้อย

“ข้าน้อยไม่ค่อยเข้าใจ ขอให้พี่เจ้าหน้าที่ช่วยคลายความสงสัยด้วย” ขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดไป ก็ดึงมือของลูกสองคนที่กอดตนเองอยู่ออกเบาๆ หยิบเศษเงินออกมาจากแขนเสื้อแล้วยื่นออกไป

ยามมือปราบคนนั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธ รับเอาไว้โดยตรง

“สองวันก่อนโรงรับจำนำมีกำไลปรากฏขึ้นมาอันหนึ่ง กำไลนั่นเป็นของผู้หญิงคนหนึ่งในหอจุ้ยหง ท่านนายอำเภอสืบมาถึงตัวจางฮั่วเหมยของหมู่บ้านพวกเจ้า จางฮั่วเหมยนั่นให้การว่ากำไลนั่นเอามาจากบ้านท่าน นายอำเภอของเราถึงได้ให้พวกข้าน้อยมาเรียกตัวแม่นางลั่วท่านไปสอบถาม”

ทันทีที่คำพูดของยามมือปราบออกมา ลั่วเสี่ยวปิงก็นึกถึงสีหน้าท่าทางที่ตื่นตระหนกนั่นของจางฮั่วเหมยในตอนที่อยู่บ้านนางวันนั้นขึ้นมาได้

ที่แท้ กำไลนั่นก็ถูกจางฮั่วเหมยขโมยไปนี่เอง

นางคิดแค่ว่าจางฮั่วเหมยเลื่อยขาเก้าอี้ต่อหน้านางเท่านั้น ก็ไม่ได้ไปคิดอย่างอื่น

สำหรับจางฮั่วเหมยแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงจากแต่เดิมที่ไม่ชอบเปลี่ยนเป็นรังเกียจไปอย่างสิ้นเชิง

“ขอบคุณพี่เจ้าหน้าที่ที่ช่วยคลายคลายสงสัย เพียงแต่ว่าที่บ้านยังมีลูกน้อยสองคน ไม่ทราบว่าพอจะอนุโลมเล็กน้อยเพื่อให้ข้าได้วางแผนจัดการให้ดีได้หรือไม่?” หลังจากที่รู้ความเป็นมาของเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็กล่าวออกมาทันที

ครั้งนี้ ถึงอย่างไรนางก็ต้องไป ไปตอนนี้บางทีอาจจะยังได้เห็นซิ่งฮวาอยู่

เพียงแต่ว่ามองดูใบหน้าเล็กที่ซีดขาวนั่นของอานอานกับเล่อเล่อ ในใจนางรู้สึกทรมานอย่างมาก