แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 182

“เจ้านี่เอง!”

ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะขอโทษ ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยแต่กลับแฝงไปด้วยการขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ลั่วเสี่ยวปิงตึงเครียดในใจขึ้นมา เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นคนที่นางไม่ได้อยากเห็นในตอนนี้จริงๆ: จ้าวจินซานอันธพาลจ้าว

สายตาที่อันธพาลจ้าวมองดูลั่วเสี่ยวปิงเต็มไปด้วยความไม่หวังดี สีหน้าแทบจะดุร้ายน่ากลัว ราวกับว่าเกลียดลั่วเสี่ยวปิงสุดขีด อยากจะสู้ตายกับลั่วเสี่ยวปิง

มองดูอันธพาลจ้าวมีท่าทางเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงดึงลูกสองคนไปอยู่ด้านหลังตนเองเพื่อปกป้องโดยสัญชาตญาณ มองดูอันธพาลจ้าวด้วยสายตาระแวดระวัง

ถึงแม้ว่าตนเองจะฝึกความสามารถกับฉีเทียนเห้ามาเล็กน้อยแล้ว แต่ก็ไม่เพียงพอให้นางประจันหน้ากับอันธพาลจ้าวภายใต้สถานการณ์ที่มีลูกสองคนอยู่ด้วย

ตนเองบาดเจ็บไม่เป็นไร ลูกจะต้องไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆทั้งสิ้น

เช่นนั้น การใช้พิษคือทางเลือกเดียวแล้ว

คิดถึงตรงนี้ ลั่วเสี่ยวปิงแอบหยิบยาพิษจากช่องว่างเงียบๆถุงหนึ่ง ในสายตาสงบนิ่งที่มองดูอันธพาลจ้าวก็แฝงความระแวดระวังเล็กน้อย

ทันทีที่อันธพาลจ้าวมีการเคลื่อนไหว นางจะยกถุงยาพิษที่อยู่ในมือขึ้นอย่างแน่นอน

“ท่านพ่อ ข้าจะกินถังหูลู่”

ในขณะที่บรรยากาศกำลังตึงเครียดเล็กน้อย ในตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงนึกว่าจะต้องเจอกับศึกหนัก ข้างหลังของอันธพาลจ้าวก็มีเด็กผู้ชายอายุประมาณห้าหกขวบคนหนึ่งมุดออกมา ทำลายบรรยากาศตึงเครียดนี้ไปชั่วคราว

และหน้าตาของเด็กผู้ชายคนนั้น คล้ายกับอันธพาลจ้าวเล็กน้อย ท่านพ่อที่เขาเรียกก็คืออันธพาลจ้าวนั่นเอง

ลั่วเสี่ยวปิงมองไปทางด้านหลังของอันธพาลจ้าวโดยสัญชาตญาณ กลับเห็นด้านหลังของเขายังมีผู้หญิงที่สวมใส่ชุดผ้าบาติสยืนอยู่อีกคนหนึ่ง สายตาของผู้หญิงที่มองดูลั่วเสี่ยวปิงในเวลานี้เต็มไปด้วยความระแวดระวังและเป็นศัตรู

มองกลับมาที่อันธพาลจ้าว ในขณะที่ระยะการมองเห็นของลั่วเสี่ยวปิงหยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนนั้น เห็นได้ชัดว่ามีความตื่นตระหนกและร้อนตัวปรากฏขึ้นมาในสีหน้าท่าทางเล็กน้อย

“กินถังหูลู่อะไรกัน ไป กลับบ้าน”

อันธพาลจ้าวอุ้มเด็กผู้ชายคนนั้นขึ้นมา จากนั้นก็เดินกลับไปยังทางที่มาอย่างรวดเร็ว

สถานการณ์ที่ต่างไปจากปกติเช่นนี้ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกแปลกใจมาก เหมือนจะมีอะไรบางอย่างแวบผ่านไปในหัวของนาง แต่ว่ามันเร็วเกินไปนางไม่สามารถจับเอาไว้ได้

คิดว่าอันธพาลจ้าวเป็นคนไม่สำคัญอะไร ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้คิดต่อไปอีก

นอกจากนี้ไม่ได้เกิดความขัดแย้งกับอันธพาลจ้าวในเวลานี้ นางรู้สึกโล่งใจมากกว่า

“ท่านแม่ ท่านเป็นอะไรไป? ท่านอาคนเลวคนเมื่อครู่นี้ชนท่านเจ็บใช่ไหม?” เล่อเล่อมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงด้วยสีหน้ากังวล

อานอานก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ในสายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร เราไปหาน้าจิ่นเหนียงกันเถอะ” ลั่วเสี่ยวปิงส่ายหน้า พาลูกสองคนเดินหน้าต่อไป

ร้านของจิ่นเหนียงอยู่ที่ถนนอีกสายหนึ่ง แต่ว่าห่างออกไปไม่ไกล แต่ลั่วเสี่ยวปิงคิดว่ามันเย็นแล้ว ถึงได้เดินมาทางลัดทางนี้แล้วมาเจอกับอันธพาลจ้าวเข้า

อันธพาลจ้าวคนก็จากไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้เปลี่ยนเส้นทาง พาลูกสองคนเดินหน้าต่อไป

ไม่นานนักลั่วเสี่ยวปิงก็มาถึงถนนที่ร้านของจิ่นเหนียงตั้งอยู่ มองมาแต่ไกลก็เห็นหน้าร้านนั่นมีคนล้อมอยู่เต็มไปหมด

หลังจากที่มีการออกแบบที่เป็นนวัตกรรมใหม่แล้ว ร้านตัดเสื้อจิ่นเหนียงก็ได้รับความนิยมอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน

แต่ไม่ว่าจะได้รับความนิยมอย่างไร ก็ไม่เคยมีสถานการณ์ที่ผู้คนรายล้อมเนืองแน่นอย่างเช่นวันนี้มาก่อน

แทบจะไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ ลั่วเสี่ยวปิงก็แน่ใจแล้วว่าในร้านของจิ่นเหนียงต้องเกิดเรื่องขึ้นอย่างแน่นอน

คิดถึงตรงนี้ ลั่วเสี่ยวปิงจับมือของลูกสองคนเอาไว้แน่น เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

ตอนที่เบียดอยู่ในฝูงชน ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้ยินข่าวสารอะไรที่เป็นประโยชน์ใดๆเลย รู้แต่ว่าวันนี้มียามมือปราบมาจับกุมคน

ส่วนที่ว่ามาจับใคร เพราะอะไรถึงจับ ทุกคนก็ไม่รู้เช่นกัน

ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงจูงลูกสองคนมาถึงหน้าประตูร้านตัดเสื้อผ้า กลับเห็นในร้านที่เดิมทีควรจะคึกคักไม่มีใครอยู่เลย

ลั่วเสี่ยวปิงเดินเข้าไป เดินไปทางด้านหลังลานอย่างคุ้นทาง กลับเห็นการแสดงออกทางสีหน้าของจิ่นเหนียงและอู๋วิ่นเฉิงสองสามีภรรยาต่างก็เคร่งขรึมมาก ในลานเงียบสงบมาก

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ลั่วเสี่ยวปิงส่งเสียงทำลายความเงียบ

จิ่นเหนียงและอู๋วิ่นเฉิงสองคนได้ยินเสียงก็หันกลับมาพร้อมกัน มองไปทางลั่วเสี่ยวปิง

เพียงแต่ว่าตอนที่ทั้งสองเห็นลั่วเสี่ยวปิง ในสายตาต่างก็แฝงไปด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย

“เสี่ยวปิง ต้องขอโทษด้วยจริงๆ” จิ่นเหนียงก้มหน้าลงอย่างตำหนิตัวเอง อู๋วิ่นเฉิงก็เบนสายตาออกไปไม่กล้ามองลั่วเสี่ยวปิงเช่นกัน

ปฏิกิริยาเช่นนี้ ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงใจเต้นตึกตักขึ้นมาอีกครั้ง

“ข้าได้ยินมาว่ามีคนถูกจับไป เป็นใครหรือ?”

จิ่นเหนียงและอู๋วิ่นเฉิงต่างก็อยู่ที่นี่ สายตาที่พวกเขาสองคนมองตนเองก็แฝงไปด้วยความรู้สึกผิด และที่นี่คนที่มีความเกี่ยวข้องกับตนเองนอกจากพวกเขาแล้วก็มีแค่คนเดียวเท่านั้นแล้ว

หรือว่าจะเป็น……ไม่ เป็นไปไม่ได้!

นิสัยของซิ่งฮวา จะถูกยามมือปราบจับตัวไปได้อย่างไร?

แต่ทว่า ในใจลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งจะคิดเช่นนี้ จิ่นเหนียงก็กล่าวขึ้นมาด้วยดวงตาแดงก่ำ “ซิ่งฮวา น้องซิ่งฮวาถูกยามมือปราบจับตัวไปแล้ว”

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินคำพูด ในหัวมีเพียงสีหน้าท่าทางที่ไม่เป็นธรรมชาติแล้วก็ขี้อายปรากฏขึ้นมา

นาง ถูกยามมือปราบจับตัวไปแล้ว?

ปฏิกิริยาแรกของลั่วเสี่ยวปิงคือไม่เชื่อ แต่ว่าจิ่นเหนียงก็ไม่โกหกเช่นกัน

“ทำไมถึงถูกจับ?” ลั่วเสี่ยวปิงถาม

เวลานี้ในใจของลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกกังวลเล็กน้อย นางชอบซิ่งฮวามาก นางถูกยามมือปราบจับตัวไป ในใจจะหวาดกลัวแค่ไหน?

โดยเฉพาะ ในยุคนี้โหดร้ายต่อผู้หญิงมาก ซิ่งฮวาถูกจับไปครั้งนี้ ถึงแม้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เกรงว่าชื่อเสียงก็ถูกทำลายไปหมดแล้ว

นาทีนี้ ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้ว่าควรจะกลับไปบอกเรื่องนี้กับครอบครัวป้าเฉินอย่างไรดีแล้ว

“เพราะปิ่นปักผมอันหนึ่ง” จิ่นเหนียงเอ่ยปาก “ยามมือปราบบอกว่า ปิ่นปักผมของซิ่งฮวาอันนั้นเป็นของโจร เกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรม”

ลั่วเสี่ยวปิง: “……ปิ่นปักผมเงินฝังหยกอันหนึ่งใช่ไหม?”

จิ่นเหนียงพยักหน้า ลั่วเสี่ยวปิงกลับสีหน้าซีดขาว

เป็นปิ่นปักผมอันนั้นจริงๆด้วย!

นางขอมาจากตระกูลเมี่ยว แต่กลับทำให้ซิ่งฮวาต้องมารับเคราะห์ไป

หลังจากที่ลั่วเสี่ยวปิงรู้ความเป็นมาของเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ก็ไม่ได้อยู่ในร้านจิ่นเหนียงต่ออีก จูงลูกสองคนก็ออกจากร้าน เบียดออกไปทางฝูงชน

“น้าซิ่งฮวาไม่เป็นอะไรหรอก” เห็นสีหน้าท่าทางของแม่ตนเองไม่ดี อานอานเอ่ยปากปลอบใจ

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูอานอานครู่หนึ่ง พยักหน้า “อืม นางไม่เป็นไรหรอก”

ปิ่นปักผมไม่ใช่ของซิ่งฮวา เช่นนั้นซิ่งฮวาย่อมจะไม่เป็นไร

แต่ว่าสุดท้ายถูกกุมตัวไปครั้งหนึ่งเช่นนี้ก็ทำลายชื่อเสียงของซิ่งฮวาอยู่เหมือนกัน แล้วเรื่องพวกนี้ก็ดันเกี่ยวข้องกับตัวเองอีก

ถึงอย่างไรตอนนั้นหากไม่ใช่นางที่ช่วยตระกูลจางขอสิ่งนั้นมา ตอนนี้ก็จะไม่เกิดเรื่องขึ้นกับจางซิ่งฮวา

ลั่วเสี่ยวปิงก็จะไม่เอาความผิดพลาดทั้งหมดมาโยนใส่ตัวเอง แต่สุดท้ายก็ยังเป็นเพราะนางอยู่ดี นี่เป็นความรู้สึกที่คล้ายกับคำพูดที่ว่าข้าไม่ได้ลงมือฆ่าป๋อเหรินแต่ป๋อเหรินกลับต้องมาตายเพราะข้า

อานอานมองดูแม่ของตนเองอย่างกังวล ไม่ได้พูดอะไรอีก

แม่ลูกสามคนเดินกันเร็วมาก ใช้เวลาไม่นานก็กลับมารวมตัวกับจางเอ้อหลางที่ถนนอีกสายหนึ่งแล้ว

“ซิ่งฮวาล่ะ?” จางเอ้อหลางเห็นว่าข้างหลังลั่วเสี่ยวปิงไม่มีใคร อดที่จะสงสัยขึ้นมาไม่ได้

ในตอนแรกจางซิ่งฮวาอาศัยอยู่กับจางต้าฉวนในเมือง ต่อมาก็เข้าไปอาศัยอยู่กับจิ่นเหนียงโดยตรง เพราะไม่ได้กลับมาหลายวัน ดังนั้นตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงไปร้านตัดเสื้อ จางเอ้อหลางขอให้ลั่วเสี่ยวปิงพาจางซิ่งฮวาออกมา แล้วพากลับไปพร้อมกัน

แต่ตอนนี้กลับมีเพียงลั่วเสี่ยวปิงสามคนแม่ลูกเท่านั้นที่กลับมา นี่ทำให้จางเอ้อหลางรู้สึกแปลกใจ

ลั่วเสี่ยวปิงอุ้มลูกสองคนขึ้นรถไปอย่างนิ่งเงียบ จากนั้นก็มองดูจางเอ้อหลางอย่างจริงจังมาก “เกิดเรื่องกับซิ่งฮวาแล้ว”