แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 182

“เจ้านี่เอง!”

ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะขอโทษ ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยแต่กลับแฝงไปด้วยการขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ลั่วเสี่ยวปิงตึงเครียดในใจขึ้นมา เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นคนที่นางไม่ได้อยากเห็นในตอนนี้จริงๆ: จ้าวจินซานอันธพาลจ้าว

สายตาที่อันธพาลจ้าวมองดูลั่วเสี่ยวปิงเต็มไปด้วยความไม่หวังดี สีหน้าแทบจะดุร้ายน่ากลัว ราวกับว่าเกลียดลั่วเสี่ยวปิงสุดขีด อยากจะสู้ตายกับลั่วเสี่ยวปิง

มองดูอันธพาลจ้าวมีท่าทางเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงดึงลูกสองคนไปอยู่ด้านหลังตนเองเพื่อปกป้องโดยสัญชาตญาณ มองดูอันธพาลจ้าวด้วยสายตาระแวดระวัง

ถึงแม้ว่าตนเองจะฝึกความสามารถกับฉีเทียนเห้ามาเล็กน้อยแล้ว แต่ก็ไม่เพียงพอให้นางประจันหน้ากับอันธพาลจ้าวภายใต้สถานการณ์ที่มีลูกสองคนอยู่ด้วย

ตนเองบาดเจ็บไม่เป็นไร ลูกจะต้องไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆทั้งสิ้น

เช่นนั้น การใช้พิษคือทางเลือกเดียวแล้ว

คิดถึงตรงนี้ ลั่วเสี่ยวปิงแอบหยิบยาพิษจากช่องว่างเงียบๆถุงหนึ่ง ในสายตาสงบนิ่งที่มองดูอันธพาลจ้าวก็แฝงความระแวดระวังเล็กน้อย

ทันทีที่อันธพาลจ้าวมีการเคลื่อนไหว นางจะยกถุงยาพิษที่อยู่ในมือขึ้นอย่างแน่นอน

“ท่านพ่อ ข้าจะกินถังหูลู่”

ในขณะที่บรรยากาศกำลังตึงเครียดเล็กน้อย ในตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงนึกว่าจะต้องเจอกับศึกหนัก ข้างหลังของอันธพาลจ้าวก็มีเด็กผู้ชายอายุประมาณห้าหกขวบคนหนึ่งมุดออกมา ทำลายบรรยากาศตึงเครียดนี้ไปชั่วคราว

และหน้าตาของเด็กผู้ชายคนนั้น คล้ายกับอันธพาลจ้าวเล็กน้อย ท่านพ่อที่เขาเรียกก็คืออันธพาลจ้าวนั่นเอง

ลั่วเสี่ยวปิงมองไปทางด้านหลังของอันธพาลจ้าวโดยสัญชาตญาณ กลับเห็นด้านหลังของเขายังมีผู้หญิงที่สวมใส่ชุดผ้าบาติสยืนอยู่อีกคนหนึ่ง สายตาของผู้หญิงที่มองดูลั่วเสี่ยวปิงในเวลานี้เต็มไปด้วยความระแวดระวังและเป็นศัตรู

มองกลับมาที่อันธพาลจ้าว ในขณะที่ระยะการมองเห็นของลั่วเสี่ยวปิงหยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนนั้น เห็นได้ชัดว่ามีความตื่นตระหนกและร้อนตัวปรากฏขึ้นมาในสีหน้าท่าทางเล็กน้อย

“กินถังหูลู่อะไรกัน ไป กลับบ้าน”

อันธพาลจ้าวอุ้มเด็กผู้ชายคนนั้นขึ้นมา จากนั้นก็เดินกลับไปยังทางที่มาอย่างรวดเร็ว

สถานการณ์ที่ต่างไปจากปกติเช่นนี้ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกแปลกใจมาก เหมือนจะมีอะไรบางอย่างแวบผ่านไปในหัวของนาง แต่ว่ามันเร็วเกินไปนางไม่สามารถจับเอาไว้ได้

คิดว่าอันธพาลจ้าวเป็นคนไม่สำคัญอะไร ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้คิดต่อไปอีก

นอกจากนี้ไม่ได้เกิดความขัดแย้งกับอันธพาลจ้าวในเวลานี้ นางรู้สึกโล่งใจมากกว่า

“ท่านแม่ ท่านเป็นอะไรไป? ท่านอาคนเลวคนเมื่อครู่นี้ชนท่านเจ็บใช่ไหม?” เล่อเล่อมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงด้วยสีหน้ากังวล

อานอานก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ในสายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร เราไปหาน้าจิ่นเหนียงกันเถอะ” ลั่วเสี่ยวปิงส่ายหน้า พาลูกสองคนเดินหน้าต่อไป

ร้านของจิ่นเหนียงอยู่ที่ถนนอีกสายหนึ่ง แต่ว่าห่างออกไปไม่ไกล แต่ลั่วเสี่ยวปิงคิดว่ามันเย็นแล้ว ถึงได้เดินมาทางลัดทางนี้แล้วมาเจอกับอันธพาลจ้าวเข้า

อันธพาลจ้าวคนก็จากไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้เปลี่ยนเส้นทาง พาลูกสองคนเดินหน้าต่อไป

ไม่นานนักลั่วเสี่ยวปิงก็มาถึงถนนที่ร้านของจิ่นเหนียงตั้งอยู่ มองมาแต่ไกลก็เห็นหน้าร้านนั่นมีคนล้อมอยู่เต็มไปหมด

หลังจากที่มีการออกแบบที่เป็นนวัตกรรมใหม่แล้ว ร้านตัดเสื้อจิ่นเหนียงก็ได้รับความนิยมอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน

แต่ไม่ว่าจะได้รับความนิยมอย่างไร ก็ไม่เคยมีสถานการณ์ที่ผู้คนรายล้อมเนืองแน่นอย่างเช่นวันนี้มาก่อน

แทบจะไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ ลั่วเสี่ยวปิงก็แน่ใจแล้วว่าในร้านของจิ่นเหนียงต้องเกิดเรื่องขึ้นอย่างแน่นอน

คิดถึงตรงนี้ ลั่วเสี่ยวปิงจับมือของลูกสองคนเอาไว้แน่น เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

ตอนที่เบียดอยู่ในฝูงชน ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้ยินข่าวสารอะไรที่เป็นประโยชน์ใดๆเลย รู้แต่ว่าวันนี้มียามมือปราบมาจับกุมคน

ส่วนที่ว่ามาจับใคร เพราะอะไรถึงจับ ทุกคนก็ไม่รู้เช่นกัน

ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงจูงลูกสองคนมาถึงหน้าประตูร้านตัดเสื้อผ้า กลับเห็นในร้านที่เดิมทีควรจะคึกคักไม่มีใครอยู่เลย

ลั่วเสี่ยวปิงเดินเข้าไป เดินไปทางด้านหลังลานอย่างคุ้นทาง กลับเห็นการแสดงออกทางสีหน้าของจิ่นเหนียงและอู๋วิ่นเฉิงสองสามีภรรยาต่างก็เคร่งขรึมมาก ในลานเงียบสงบมาก