แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 186

กัวฮูหยินใหญ่เป็นผู้ที่ดูแล้วมีเมตตาและมีอัธยศัยดียิ่งนัก หน้าตาเหมือนหญิงชราเฒ่าห้าสิบกว่าๆ ในมือยังถือลูกประคำเอาไว้

ในเวลานี้ กัวฮูหยินใหญ่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไทชิ มือข้างหนึ่งถือลูกประคำไว้ และมองดูหราวชิงหย่าอย่างเมตตา "ชิงหย่ากลับมาเหรอ ดีแล้ว"

หลังจากพูดจบ ไม่รอหราวชิงหย่าได้พูด ก็หันไปมองลั่วเสี่ยวปิง และมองสังเกตอย่างรอบคอบ

“ท่านนี้คือ?” กัวฮูหยินใหญ่ทำหน้างง

แม่นมที่อยู่ด้านข้างก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ยิ้มแล้วอธิบายว่า "ฮูหยินใหญ่ แม่นางลั่วคนนี้เป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของฮูหยินและนายน้อยสอง เป็นหมอหญิงเทวดาเจ้าค่ะ"

เป็นคำพูดปกติแท้ๆ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด พอพูดออกมาจากปากของแม่นม ลั่วเสี่ยวปิงกลับรู้สึกมันแปลกยิ่งนัก

แต่มันแปลกตรงไหนนั้น นางก็ไม่สามารถบอกได้ในชั่วขณะนี้เหมือนกัน

เมื่อกัวฮูหยินใหญ่ได้ยินถ้อยคำเช่นนี้ ก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างตื่นเต้นทันที และสั่งสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆว่า “เร็วเข้า รีบเอาเก้าอี้มาให้ผู้มีพระคุณนั่งเร็ว”

หลังจากพูดเช่นนั้น ก็มองดูลั่วเสี่ยวปิงอย่างซาบซึ้ง “ต้องขอบคุณหมอหญิงเทวดามากยิ่งนัก เช่นนี้หมอหญิงเทวดาอยู่พักในจวนสักสองสามวันดีไหม"

“ข้า……”

ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะปฏิเสธ แต่ดูเหมือนว่ากัวฮูหยินใหญ่จะตื่นเต้นเกินไป และไม่ได้รอให้ลั่วเสี่ยวปิงได้พูดจบเลย เพียงแค่มองดูหราวชิงหย่า "ชิงหย่าตอนนี้เจ้ายังอยู่ในช่วงอยู่เดือนพึ่งคลอดลูกเสร็จ ดังนั้นให้หมอหญิงเทวดาอาศัยอยู่ในห้องของเจ้าละกัน"

ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้ว รู้สึกไม่ชอบการถูกผู้อื่นวางแผน

อีกอย่าง หลังจากมาพบฮูหยินใหญ่เสร็จนางก็อยากกลับไปแล้ว และไม่ได้มีความคิดที่อยากพักอยู่ที่นี้ไปนานๆ

เพราะแม้ว่าจางซิ่งฮวาจะได้นำข่าวคราวของนางกลับไปแล้ว แต่หากภายในสามวันนางยังไม่กลับไปกลัวว่าเด็กๆ จะเป็นห่วง

“ขอบคุณท่านแม่ที่เป็นห่วง” เสียงของหราวชิงหย่าดังขึ้นจากด้านข้าง

เมื่อเทียบกับความจัดจ้านตอนเผชิญหน้ากับกัวหงหยาง และความต่างที่อ่อนโยนและสง่างามที่ลั่วเสี่ยวปิงเคยเห็นมาก่อน เสียงของหราวชิงหย่าในเวลานี้นั้นกลับราบเรียบและสงบนิ่งราวกับสระน้ำนิ่ง

ท่าทีของหราวชิงหย่าในตอนนี้นั้น อาจกล่าวได้ว่าเป็นสีหน้าที่ไร้อารมณ์ หรืออาจกล่าวได้ว่าเฉยเมยยิ่งนัก

มันช่างแตกต่างกันยิ่งนัก ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงอดไม่ได้ที่จะมองสังเกตกัวฮูหยินใหญ่

เพียงแต่ว่านางมองอะไรไม่ออกเลย กัวฮูหยินใหญ่ก็ยังคงดูเมตตาเช่นเคย นางไม่เห็นมีสิ่งผิดปกติอะไรเลย

ท้ายที่สุด ลั่วเสี่ยวปิงก็อยู่พักที่นี้ และถูกกัวฮูหยินใหญ่สั่งให้คนพานางกับหราวชิงหย่าเข้าไปในลานของหราวชิงหย่า

ระหว่างทาง ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดอะไรสักคำเลย ส่วนหราวชิงหย่าก็เรียบร้อยและเงียบเช่นกัน

จนกระทั่งคนของฮูหยินใหญ่จากไป หราวชิงหย่าและลั่วเสี่ยวปิงก็ยังคงเงียบสงบอยู่เช่นนั้น

……

แต่ไม่นาน ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของหราวชิงหย่า

จากนั้น ลั่วเสี่ยวปิงได้สบกับดวงตาที่รู้สึกผิดและเศร้าโศกของหราวชิงหย่า

“น้องเสี่ยวปิง ข้าขอโทษจริงๆนะที่ทำให้เจ้าต้องมาเดือดร้อนไปด้วย……”

……

ฟ้าเริ่มมืดลง

กัวหงหยางกลับเข้ามาในจวนด้วยความเหนื่อยล้า และเดินตรงไปที่ลานหลัก

พึ่งมาถึงในลานหลัก กัวหงหยางก็ถูกคนขวางเอาไว้ และบอกว่ามีแขกอาศัยอยู่ในลานหลัก ให้เขาไปที่ลานสำหรับแขก

กัวหงหยางขมวดคิ้ว ไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็เพียงแค่พูดด้วยเสียงที่เคร่งขรึมว่า："ข้าพูดคุยกับนายหญิงเพียงไม่กี่คำก็ไป"

พูดจบ กัวหงหยางก็เข้าไปในลานหลัก และตรงไปที่ห้องนอนของตัวเอง

ในเวลานี้ เทียนในห้องนอนยังไม่ดับ และประตูห้องก็ไม่ได้ถูกมัดจากด้านใน กัวหงหยางผลักประตูและเดินเข้าไป

ทันทีที่เข้ามา ก็เห็นหราวชิงหย่านั่งอยู่ข้างเตียงด้วยท่าทางสงบและมองดูตัวเองอย่างเย็นชา

ไม่รู้ทำไม พอถูกฮูหยินของตัวเองใช้สายตาแบบนี้มอง ในใจของกัวหงหยางก็เต้นตึกๆเหมือนมีรังสังหรณ์ที่ไม่ดี

แต่ทำงานราชการมาทั้งวัน และก็จับเมี่ยวเหล่าซานไม่ได้อีก เขาก็เหนื่อยมากแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้คิดอะไรมาก

ทันทีที่เห็นหราวชิงหย่า ในดวงตาของกัวหงหยางก็มีแต่ความอ่อนโยนและความรู้สึกผิดปรากฏขึ้น

ทั้งสองแต่งงานกันมาสิบปีแล้ว แม้ว่าก่อนหน้านี้หราวชิงหย่าเพียงให้กำเนิดลูกสาวเขาไปคนหนึ่ง แต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะแต่งเมียน้อยมาก่อน

ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา เขากับหราวชิงหย่าก็ไม่เคยแยกจากกันนานเช่นนี้ ความอ่อนโยนที่ไม่แสดงออกมาในตอนกลางวัน ยามนี้ก็ได้แสดงออกมาบนใบหน้าทั้งหมด

“หย่าเอ๋อร์ ลำบากเจ้าแล้วนะ” กัวหงหยางเดินไปที่ข้างเตียง และมองดูหราวชิงหย่าด้วยใบหน้าที่สำนึกผิด

หราวชิงหย่ามองดูกัวหงหยางโดยไม่พูดอะไร

แน่นอนว่ากัวหงหยางเองก็รู้สึกถึงความผิดปกติของหราวชิงหย่า แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่คิดว่าหราวชิงหย่ากำลังโทษที่เขาที่ไม่สามารถไปเยี่ยมนาง จึงพูดอธิบายว่า "หย่าเอ๋อร์ วันที่เจ้าคลอดลูกนั้นข้าไม่รู้เลย พอรู้แล้วข้าอยากจะไป แต่แม่กลับป่วยหนักกะทันหัน ข้าจึงต้องอยู่ดูแลแม่ จึงไม่ได้ไปดูเจ้า เจ้าอย่าโกรธข้าเลยได้ไหม"

กัวหงหยางเป็นคนเรียนหนังสือ เห็นความสำคัญของความกตัญญูกตเวที

ด้านหนึ่งคือภรรยาที่กำลังประสบความยากลำบากในการคลอดบุตร และอีกด้านหนึ่งคือแม่ที่ป่วยหนัก กัวหงหยางเลือกอันหลัง

เนื่องจากกัวหงหยางรู้สึกว่า ระหว่างตัวเองกับภรรยานั้นยังมีเวลาอีกมาก แต่แม่อายุมากแล้ว วันที่แม่ป่วยหนักนั้น เขากลัวที่จะสูญเสียแม่ไปยิ่งนัก

ในใจของหราวชิงหย่าก็ถือสาในหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้กัวหงหยางไม่เคยปรากฏตัวจริง แต่วหงหยางไม่อธิบาย ยังดี พออธิบาย ในดวงตาของหราวชิงหย่าก็มีความสิ้นหวังเล็กน้อย แต่หน้าของเธอก็สงบนิ่งมากยิ่งนัก สายตาที่หันมองกัวหงหยางนั้น ไม่มีความอ่อนโยนเหมือนในอดีตอีกต่อไป มีเพียงแต่ความเฉยเมย

“เจ้าเคยคิดบ้างไหมว่าทำไมหลายปีที่ผ่านมานี้ข้าถึงมีบุตรได้ยากมา?” หราวชิงหย่าถาม

“หย่าเอ๋อร์ เรื่องนี้มันผ่านไปแล้ว ข้าไม่เคยโทษเจ้าเลย” กัวหงหยางคิดก็ไม่คิดแล้วรีบพูดปลอบใจนางโดยตรง กลัวว่าหราวชิงหย่าจะโยนความผิดทั้งหมดให้เขา

แต่เขาไม่เห็นว่าในสายตาของหราวชิงหย่านั้นมันมีความสิ้นหวังเพิ่มขึ้น

“แล้วเจ้าเคยคิดบ้างไหมว่าทำไมทุกครั้งที่ข้ามีเรื่องแม่ของเจ้าก็จะเกิดเรื่องทุกครั้ง?” น้ำเสียงของหราวชิงหย่าสงบยิ่งกว่าเดิม

เมื่อได้ยินเช่นนี้ กัวหงหยางก็รู้สึกถึงความผิดปกติของหราวชิงหย่า แต่เขากลับขมวดคิ้ว

“หย่าเอ๋อร์ ข้ายอมรับว่ามันเป็นความผิดของข้าเองที่ไม่ได้ไปดูเจ้า แต่เจ้าก็ไม่ควรโทษท่านแม่ เพราะท่านแม่……”

“พอได้แล้ว！” หราวชิงหย่าขัดคำพูดของกัวหงหยาง สายตาที่มองดูกัวหงหยางนั้นดูเย็นชา

เมื่อถูกสายตาเช่นนี้จ้องมอง ความตื่นเต้นนั้นก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ทำให้กัวหงหยางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“ในเมื่อก่อนหน้านี้ท่านแม่เคยป่วยหนัก ทักษะทางการแพทย์ของน้องเสี่ยวปิงก็ไม่เลว เช่นนี้ทำไมเจ้าไม่ลองให้นางตรวจร่างกายให้ท่านแม่ดูละ”

กัวหงหยางฟังแล้ว ก็ไม่ได้รู้สึกมีอะไรไม่ดี จึงพยักหน้า

แต่เมื่อกัวหงหยางยังต้องการจะพูดอะไรอีก หราวชิงหย่ากลับหลับตาลงเล็กน้อยแล้วกวักมือไปมาส่งสัญญาณ "เอาล่ะ ตอนนี้ร่างกายของข้าเหนื่อยล้าง่าย ข้าจะพักผ่อนแล้ว เจ้าออกไปก่อนเถอะ"

ในลานมีแขกหญิงอยู่ กัวหงหยางจึงไม่สามารถอยู่นานมากนัก

เมื่อได้ยินคำพูดของหราวชิงหย่า แม้ว่ากัวหงหยางจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็ลุกขึ้นและจากไป

หลังจากที่กัวหงหยางจากไป หราวชิงหย่าก็ลืมตาขึ้น แต่ในดวงตานั้นกลับมีความเศร้าและความคับข้องใจซ้อนและร่องรอยของความแน่วแน่ซ่อนเอาไว้!

กัวหงหยางเดินออกมาจากห้องนอน และถูกลมหนาวพัด สมองปลอดโปร่งมากขึ้น

เมื่อนึกถึงพูดของหราวชิงหย่าในเมื่อกี้ ก็นึกถึงทุกสิ่งในอดีตที่ผ่านมา

เหมือนกับที่ชิงหย่าพูดจริง เมื่อนางเกิดเรื่องอะไรขึ้น ท่านแม่ก็จะเกิดเรื่องขึ้นเสมอ

จนตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เขามีเรื่องที่ติดค้างชิงหย่าไว้เป็นจำนวนมาก

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ กัวหงหยางก็มองดูแสงไฟข้างห้องที่ยังไม่ดับเหมือนกัน ก้าวเดินไปข้างหน้าและเคาะประตู……