แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 195

เมื่อรถม้ามาถึงปากหมู่บ้าน ลั่วเสี่ยวปิงเห็นมาแต่ไกลว่าหน้าประตูบ้านตัวเองนั้นล้อมรอบไปด้วยผู้คนมากมาย ส่วนลั่วหวางซื่อก็ยื่นมองบ้านหลังใหม่ตรงนอกกระท่อม แต่ไม่กล้าเข้าใกล้

เมื่อเห็นฉากนี้ ในใจของลั่วเสี่ยวปิงก็เกิดความกังวล และให้จางเอ้อหลางรีบขับรถม้าไป

เมื่อมาถึงบ้าน สิ่งที่ลั่วเสี่ยวปิงเห็นก็คือฟ่านต้าถงยกไม้ขึ้นจะตีหัวของจางเฉินซื่อ

ลั่วเสี่ยวปิงลืมตาโต และวิ่งเข้าไปช่วยโดยไม่คิดอะไรเลย

แต่ความเร็วของหนานซิงนั้นเร็วกว่า เพียงเห็นหนานซิงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และในขณะที่ทุกคนยังไม่ได้สติคืน ก็ก้าวหน้าขึ้นไปจับมือของฟ่านต้าถงที่กําลังจะตีลงมา จับมันไว้อย่างแน่นแล้วบิดแรงๆ ทันใดนั้นเสียงกระดูกหัก "กร๊อบ" และเสียงร้องตะโกนดังไปทั่วลาน

ทุกคนในที่อยู่ข้างๆ และฟ่านลี่ฮัว ต่างก็ตกตะลึงกับฉากที่เกิดอย่างฉับพลันตรงหน้านี้

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่าจางเฉินซื่อพ้นจากอันตราย ก็รู้สึกโล่งใจลง เดินเข้ามาจากประตู ใช้สายตาที่เย็นชากวาดผ่านฟ่านต้าถง และจ้องมองฟ่านลี่ฮัว

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิง ฟ่านลี่ฮัวก็ทั้งกลัวทั้งเกลียด และในเวลาเดียวกันก็มีความร้อนตัวเล็กน้อย

โดยเฉพาะ เมื่อถูกสายตาอันเย็นชาของลั่วเสี่ยวปิงนั้นจ้องมอง ฟ่านลี่ฮัวเพียงรู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก และอธิบายโดยไม่รู้ตัวว่า "เสี่ยวปิง นี่……นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด……"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงเพียงหัวเราะเยาะ ไม่พูดอะไร แล้วหันมองไปที่หน้าประตู

เมื่อเห็นอย่างนี้ ในใจของฟ่านลี่ฮัวก็ตื่นเต้น ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีนั้นก็เกิดขึ้นตามธรรมชาติ

ในขณะนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็เอ่ยปากว่า "พี่มือปราบ เรื่องในวันนี้ท่านก็เห็นแล้ว ดังนั้นจึงต้องรบกวนพวกท่านช่วยจัดการหน่อยแล้ว"

มือปราบ!

ทุกคนตกตะลึงกัน

และเมื่อเสียงของลั่วเสี่ยวปิงเงียบลง มือปราบหลายคนก็ปรากฏตัวที่ประตูอย่างพร้อมเพรียงกัน

มือปราบกี่คนนี้ มาในตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะออกจากเมือง ได้รับคำสั่งจากกัวหงหยาง ไปส่งลั่วเสี่ยวปิงกลับหมู่บ้านโดยเฉพาะ

เมื่อเห็นมือปราบ สีหน้าของฟ่านลี่ฮัวก็ซีดลงทันที ปมในใจที่เคยถูกตีก่อนหน้านี้นั้นก็ปรากฏขึ้นในหัวสมองทันที เพียงรู้สึกว่าแผลที่ก้นที่ยังไม่หายดีนั้นเจ็บขึ้นอีกครั้ง

"พวกเจ้าบุกรุกบ้านของผู้คน แย่งทรัพย์สินของคนอื่น เก็บเข้าของและตามพวกข้าไปสอบปากคําที่ศาลซะ" มือปราบที่เป็นผู้นำนั้นก้าวไปข้างหน้า และมองไปที่ฟ่านต้าถงและคนอื่นๆอย่างเกรงใจ

ลั่วเสี่ยวปิงได้ช่วยฮูหยินนายอำเภอเอาไว้ และได้รับให้ความสำคัญให้ความสนใจให้เกียรติจากนายอำเภอ ในใจพวกเขารู้ดี หากไม่ใช่เป็นเพราะเช่นนี้ ใต้เท้าก็คงไม่ให้พวกเขาไปส่งนางกลับหมู่บ้านโดยส่วนตัวในยามที่ต้องการใช้คนอยู่พอดี

ตอนนี้แม่นางลั่วถูกรังแก พวกเขาก็ช่วยนางพอดี ก็ถือว่าทำดีต่อหน้าแม่นางลั่ว ต่อไปก็อาจจะช่วยอะไรได้บ้าง ดังนั้นมือปราบจึงจะไปจับกุมตัวโดยไม่พูดอะไรเลย

ฟ่านต้าถงคนนี้มักจะรังแกคนที่อ่อนแอกว่าแต่กลัวคนที่แข็งแรงกว่า เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่ ก็เช่นเดียวกับหนูที่เห็นแมว ความเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้หายไปหมดทันที คนทั้งคนเปลี่ยนเป็นหวาดกลัว "ท่านเจ้าหน้าที่ เข้าใจผิด ข้ามาเพื่อช่วย……"

"ช่วยก็จะขนเนื้อ ขนเมล็ดพืช ขนกระดาษและฝนหมึกของคนอื่นไปเหรอ?" ไม่รอฟ่านต้าถงได้พูด จางเฉินซื่อก็พูดประชดประชัน

คนตระกูลฟ่านและครอบครัวลูกคนโตของตระกูลลั่วที่ยืนอยู่หลังฟ่านต้าถงนั้น ของที่พวกเขาถือไว้ในมือนั้นก็คือเบคอนที่ลั่วเสี่ยวปิงดองเสร็จ เมล็ดพืชกับกระดาษและฝนหมึกของนาง เพราะพวกเขาได้ค้นบ้านของลั่วเสี่ยวปิงไปทั่วแล้ว และพวกเขาก็เห็นเพียงของสิ่งนี้เท่านั้นที่ยังถือว่ามีค่าหน่อย

สีหน้าของฟ่านต้าถงซีดลง ในใจเกลียดจางเฉินซื่อที่ทำลายแผนการของเขา แต่ก็ใช้สายตาที่ขอความช่วยเหลือหันไปมองฟ่านลี่ฮัว

ฟ่านลี่ฮัวไม่ได้มองฟ่านต้าถง แต่กลับขอร้องกับมือปราบทั้งหลายว่า "นายท่าน ข้าถูกใส่ร้าย ทั้งหมดนี้เป็นแผนการของพี่ชายคนโตของข้าเอง ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกข้าและคนอื่นๆเลย"

คําพูดนี้ของฟ่านลี่ฮัว ก็คือไม่ต้องการให้ตัวเองและลูกหลานเดือดร้อนไปด้วย เช่นนี้ถึงจะสามารถทำให้เกิดความสูญเสียที่น้อยที่สุด

มิฉะนั้น หากหลานชายของตัวเองนั้นก็ถูกจับตัวไปด้วย เกรงว่าพี่สะใภ้ของตนจะมาหาเรื่องนางแน่ ครอบครัวของนางเองก็จะไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่เลย

ฟ่านต้าถงไม่รู้ความคิดของฟ่านลี่ฮัว แต่เดิมยังหวังให้น้องสาวของตัวเองช่วย แต่คิดไม่ถึงว่าน้องสาวไม่เพียงแต่ไม่ช่วย แถมยังใส่ร้ายตัวเองอีก ทำให้เขาโมโหจนจิกตา และด่าว่า“อีนังแพศยา แท้จริงแล้ว……”

"พี่ใหญ่ ข้าก็บอกแล้วว่าเสี่ยวปิงจะไม่เป็นไร จะกลับมา แต่พี่ก็ไม่ฟัง พี่ก็บอกว่ากลัวของที่นี่จะมีคนมาเอาไปและบอกจะเอากลับไปเพื่อช่วยเสี่ยวปิงดูแลมัน พี่ทำเช่นนี้มันจะทำให้เหล่าหลานชายต้องเดือดร้อนไปด้วนนะ" ไม่รอฟ่านต้าถงพูดอะไร ฟ่านลี่ฮัวก็มองดูฟ่านต้าถงด้วยความปวดใจ

เมื่อฟ่านต้าถงได้ยินว่าหลานชาย ก็เข้าใจความหมายของฟ่านลี่ฮัวทันที แม้ว่าสีหน้าจะดูแย่เหมือนเดิม แต่ในที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป

เมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็อดไม่ได้ที่เชอะ "เอาโดยไม่ถามก็คือขโมย ป้าฟ่านสามารถนำพฤติกรรมของโจรว่าเป็นการช่วยดูแลแทน ช่างเก่งจริงๆเลย"

ถูกเยาะเย้ย สีหน้าของฟ่านลี่ฮัวก็ดูไม่ค่อยดีนัก แต่ก็เพียงแค่จ้องมองลั่วเสี่ยวปิงอย่างโหดร้าย