แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 204

ในเมื่อทำให้บ้านเพื่อนผู้บริสุทธิ์ตกใจกลัวโดยไม่ทันได้ระวัง เช่นนั้น......

“หนานซิง ออกแรงหน่อย ตีตายแล้วเจ้ารับผิดชอบ” ลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยปากอย่างสบายๆ

การเคลื่อนไหวของหนานซิงชะงักครู่หนึ่ง เงยหน้ามองไปทางลั่วเสี่ยวปิงที่สีหน้าเฉยชาด้วยความรู้สึกยากจะเอ่ยปาก

ไม่ควรเป็น ‘ตีตายแล้วข้ารับผิดชอบเอง’หรอกหรือ? ทำไมเป็นเขารับผิดชอบล่ะ?”

แม้ว่าในใจจะเปี่ยมล้นไปด้วยคำบ่น แต่การเคลื่อนไหวของมือและเท้าของหนานซิงกลับไม่ได้หยุด

หลังจากเสียงโอดครวญอันน่าเวทนาระลอกแล้วระลอกเล่า เมี่ยวกุ้ยหายใจไม่ทัน เป็นลมไปโดยตรง

และใบหน้าของคนตระกูลเมี่ยวทุกคนกลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทั้งหมดหดเป็นกลุ่มเดียวกัน ไม่กล้ามีความรู้สึกว่ามีตัวตนแม้แต่น้อย

โดยเฉพาะ ขณะที่สายตาอันล่องลอยนั่นของลั่วเสี่ยวปิงกวาดมองไปทางพวกเขา

ในส่วนของเมี่ยวกุ้ยที่หมดสติไป.......เวลานี้คนตระกูลเมี่ยวทั้งหมดล้วนสนใจความปลอดภัยของตัวเอง ไหนเลยจะจำได้ว่าต้องไปดูว่าเมี่ยวกุ้ยเป็นอย่างไรบ้าง?

“ในเมื่อพวกเจ้าไม่ยอมบอกเบาะแสของจางเสี่ยวเหม่ย เช่นนั้น......”

ลั่วเสี่ยวปิงเปิดปากช้าๆ ขณะที่พูดถึงตรงนี้ยังจงใจหยุดไปครู่หนึ่ง

แต่การหยุดชะงักนี้ กลับทำให้คนตระกูลเมี่ยวแต่ละคนเย็นยะเยือกไปทั้งตัว

ขณะที่นิ้วมือของลั่วเสี่ยวปิงยกขึ้นอีกครั้ง ค่อยๆเปลี่ยนทิศทาง และเมื่อชี้ไปทางเมี่ยวหลิน เมี่ยวหลินก็ตกใจกลัวจนฉี่แตกแล้ว

“ข้าพูดข้าพูด ไม่ต้องตีข้า.......”

แม่งเอ๊ย หญิงงามเดี๋ยวนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว

เวลานี้ อีกด้านหนึ่ง

ในบ้านพักหลังเล็กในเมือง จางเสี่ยวเหม่ยมองดูท่านแม่ของตัวเองด้วยความกลัว

“ท่านแม่ ที่นี่คือที่ไหน?” จางเสี่ยวเหม่ยหดคอด้วยความกังวลใจ “ข้าอยากกลับไป ท่านแม่พาข้ากลับไปได้หรือไม่?”

“เสี่ยวเหม่ยเป็นเด็กดีนะ” เมี่ยวชุ่ยหลานเผยรอยยิ้มออกมาให้จางเสี่ยวเหม่ย เพียงแต่รอยยิ้มนั่นบิดเบี้ยวอย่างชัดเจน “หลังจากนี้ไปที่นี่ก็คือบ้านของเสี่ยวเหม่ยแล้ว”

ทันทีที่เสี่ยวเหม่ยได้ยิน ก็ส่ายหน้าเหมือนป๋องแป๋งเช่นนั้น

“ท่านแม่ ไม่เอา ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่ ข้าต้องการท่านพ่อ......”

“เพี้ยะ--”

จางเสี่ยวเหม่ยยังพูดไม่จบ เมี่ยวชุ่ยหลานก็สะบัดฝ่ามือหนึ่งลงไปบนหน้าของจางเสี่ยวเหม่ยโดยตรง

เวลาเพียงชั่วครู่ แก้มอันอิ่มเอิบนั่นของจางเสี่ยวเหม่ยก็บวมขึ้นมา

จางเสี่ยวเหม่ยมองดูเมี่ยวชุ่ยหลานด้วยความตะลึงงัน ในตามีความหวาดกลัว มีความสับสนงงงวย

ทำไมท่านแม่ถึงได้ตบนาง? คำถามนี้ วนเวียนอยู่ในสมองของจางเสี่ยวเหม่ยไม่หยุด

ท่านแม่บอกว่าคิดถึงนางแล้ว อยากจะรับนางมาเที่ยวเล่นในเมือง ดังนั้นนางจึงได้ตามท่านแม่มา

จากนั้น ท่านแม่ก็พานางมาสถานที่แห่งนี้ ยังบอกว่าเป็นบ้านของนางอีก นางรู้สึกหวาดกลัว อยากไปหาท่านพ่อ

แต่ว่า ทำไมท่านแม่ถึงตบนาง?

เสี่ยวเหม่ยตัวน้อย ในตอนนี้ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมท่านแม่ของตัวเองถึงได้ตบตัวเอง อีกทั้งสายตาที่มองดูตัวเองก็น่ากลัวมาก

นางรู้สึกเพียงสมองว่างเปล่า บนใบหน้าเจ็บมากเจ็บมากๆ ในตาก็มีน้ำตาไหลลง แล้วมองดูปากที่เปิดๆปิดๆของท่านแม่ตัวเองไม่รู้ว่าพูดอะไรอยู่ด้วยความดุดัน

นาทีนี้ นางอิจฉาอานอานและเล่อเล่อมาก

เพราะว่า ท่านแม่ของอานอานและเล่อเล่ออ่อนโยนมาก