แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 219

ลั่วเสี่ยวปิงพลางคิดเช่นนี้ พลางก็อ่านต่อไป

อ่านไปจนถึงด้านหลัง หัวใจของลั่วเสี่ยวปิงก็เริ่มจะไร้คลื่นอารมณ์ใดๆแล้ว เพราะเจ้าจงจิ่งหลินคนนั้นเลวจนเข้ากระดูกดำไปแล้ว ใช้คำว่าหน้าเนื้อใจเสือมาเปรียบเทียบก็ไม่มากเกินไป

ปิดเอกสารที่อยู่ในมือ ลั่วเสี่ยวปิงคิดวิธีที่จะจัดการกับคนของตระกูลจงได้แล้ว

“อั้นหวู่ เจ้าไปจัดการเรื่องนี้ตามนี้นะ……”ลั่วเสี่ยวปิงสั่งการอั้นหวู่ให้ไปทำงานอย่างไร้แรงกดดัน

หลังจากที่อั้นหวู่ได้ยินคำสั่งของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ใช้ความคิด แล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากบ้านพร้อมกับไป๋เสา

ปลายยามเซิน(ประมาณ15.00น.-17.00น.) ขณะที่ท้องฟ้าเกือบจะมืดแล้ว จงฮั่นเดินออกมาจากห้องหนังสือ ถามบ่าวรับใช้ที่อยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“คุณชายกลับมาหรือยัง”

“นายท่าน คุณชายยังไม่กลับขอรับ”บ่าวรับใช้ตอบตามความจริง

จงฮั่นขมวดคิ้ว จิตใจรู้สึกไม่ค่อยจะสงบสักเท่าไหร่ กำลังจะสั่งการให้บ่าวรับใช้ไปเรียกตัวจงจิ่งหลินกลับมา ก็มีบ่าวรับใช้อีกคนเข้ามารายงานว่า “นายท่าน นายท่านสกุลจางมาแล้วขอรับ”ฃ

นายท่านสกุลจาง ย่อมต้องหมายถึงจางต้าฉวน

เพราะว่าก่อนหน้านี้ทั้งสองตระกูลมีความเกี่ยวดองกันจากการแต่งงาน ฉะนั้นแม้ว่าจางต้าฉวนจะเป็นแค่คนทำบัญชีของคนอื่น แต่ทุกครั้งที่มาตระกูลจงต่างก็ถูกคนรับใช้ของตระกูลจงเรียกขานว่า ‘นายท่านสกุลจาง’

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนคงไม่มีอะไร แต่ตอนนี้พอได้ยินคนรับใช้เรียกขานเช่นนี้ ก็อดที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ “เขาคิดว่าเขาเป็นนายท่านจากบ้านไหน”

น้ำเสียงดูแคลน แทบจะไม่เห็นจางต้าฉวนอยู่ในสายตา

บ่าวรับใช้ก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เดิมทีจงฮั่นก็ไม่อยากเจอจางต้าฉวนอยู่แล้ว แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเรื่องงานแต่งของทั้งสองตระกูลยังไม่ได้ถูกยกเลิก จงฮั่นก็ก้าวเท้าเดินไปยังห้องโถง

ตอนที่จงฮั่นมาถึงโถงด้านหน้า ก็เห็นว่าจางต้าฉวนนั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว ข้างๆจางต้าฉวนมีบ่าวรับใช้กำลังยกน้ำชามาให้ แต่ว่าจางต้าฉวนไม่ได้แตะต้อง

“พี่จางมาได้อย่างไร” จงฮั่นเห็นจางต้าฉวน ใบหน้าก็เผยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มไม่ได้มาจากความจริงใจ ในสายตานั้นเห็นแฝงด้วยแววดูแคลนและแสดงออกให้เห็นอย่างชัดเจนมาก “ที่บ้านหมุนเงินไม่ทันหรือ ถ้าหากพี่จางมีปัญหา ข้าย่อมไม่นิ่งดูดาย ขอเพียงพี่จางเอ่ยปาก เงินแค่ไม่กี่ตำลึงข้าย่อมสามารถช่วยเหลือได้ ”

คำพูดนี้ฟังเผินๆเหมือนเป็นห่วง อันที่จริงแล้วกลับแฝงไปด้วยความเหยียดหยาม เหมือนจางต้าฉวนเป็นญาติที่ยากจนและมาหาประโยชน์จากเขา

จางต้าฉวนทำบัญชีให้กับตระกูลจูมาเป็นเวลานานขนาดนั้น ย่อมไม่ใช่คนที่จะสะกดอารมณ์ไม่ได้เพียงเพราะคำพูดดูถูกเหยียดหยามไม่กี่คำ

เพียงแต่ จิตใจของจางต้าฉวนในตอนนี้รู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย

ทำไมตอนนั้นเขาถึงได้ตาบอด คิดว่าการเกี่ยวดองกับตระกูลจงเป็นเรื่องดี

ถ้าหากไม่ใช่เพราะช่วงนี้ได้เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย เกรงว่าเขาคงจะมองไม่เห็นธาตุแท้ของตระกูลจง ถ้าหากจางซิ่งฮวาแต่งเข้าตระกูลจงจริงๆละก็ จะบอกว่าเป็นการส่งลูกแกะไปให้หมาป่าก็ไม่มากเกินไป

ยังดี ที่ทุกอย่างยังไม่สายเกินไป

ไม่มีการทักทาย และไม่มีการอ้อมค้อม จางต้าฉวนเอ่ยขึ้นอย่างตรงไปตรงมา

พอจงฮั่นได้ยิน ใบหน้าแข็งค้างไป จากนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึมลง “พี่จาง อย่าหาว่าข้าเตือนท่านเลย ด้วยชื่อเสียงของลูกสาวเจ้าในตอนนี้ คงไม่สามารถให้เจ้ามาขอถอนหมั้นที่บ้านข้าได้……”

พูดแล้ว ก็ชะงักไปชั่วครู่ จงฮั่นก็พูดขึ้นอีกว่า “แต่ว่าพี่จางในเมื่อท่านคิดออกถึงเรื่องการถอนหมั้น เช่นนั้นพรุ่งนี้เช้าข้าจะไปถอนหมั้นที่บ้านเจ้าดีหรือไม่”

ที่จริง สำหรับจงฮั่นแล้ว ตระกูลไหนจะบอกถอนหมั้นก่อนก็ไม่สำคัญ ไม่ว่าอย่างไรชื่อเสียงของจางซิ่งฮวาก็ป่นปี้แล้ว แม้ว่าสกุลจางจะขอถอนหมั้นเอง นั่นก็เป็นการเสียเปรียบของสกุลจางเอง

แต่เมื่อคิดถึงการต้อนรับจากสกุลจางตอนที่ตนเองไปขอถอนหมั้น หัวใจของจงฮั่นก็มีความโกรธจุกอยู่ ต้องให้เขาไปถอนหมั้นด้วยตนเองเท่านั้น