แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 218

ผู้คนสลายตัว มือปราบล้อมวงเข้ามา

เห็นว่ามือปราบมาแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงหยุดฝีเท้าไม่เดินไปข้างหน้า ได้แต่มองไปทางจางเอ้อหลาง

หลังจากมือปราบมา จางเอ้อหลางก็ปล่อยมือ เพียงแต่ความโกรธบนใบหน้ายังไม่สลายไป ยังคงจ้องมองชายหนุ่มที่ถูกทุบตีเขม็ง

ส่วนผู้ชายคนนั้นเมื่อหลุดพ้นจากมือหนักๆของจางเอ้อหลาง ก็รีบวิ่งไปหลบอยู่ทางด้านหลังของหญิงคนนั้นอย่างหวาดกลัว ดูแล้วน่าอนาถและไม่เอาไหนเสียเลย

ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้ว จางเอ้อหลางเป็นคนอย่างไรนางรู้ดี คนที่ทำให้เขาโกรธจนกระทั่งลงมือได้ขนาดนี้ คิดว่าผู้ชายคนนั้นคงต้องทำเรื่องที่เกินไปจริงๆจึงถูกทำร้ายเช่นนี้

“เกิดอะไรขึ้น”

หัวหน้ามือปราบเดินเข้ามา เอ่ยถามเสียงขรึม

เพราะว่าเมืองซีเหอเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดของเมืองหลินอาน และห่างจากเมืองหลินอานไม่ไกลนัก ฉะนั้นจะมีมือปราบจากในอำเภอออกมาลาดตระเวนแทบทุกวัน

แน่นอนว่า การรักษาความสงบในเมืองนั้นส่วนใหญ่เป็นหน้าที่พลลาดตระเวนในพื้นที่ แต่เมื่อมีมือปราบอยู่ เกิดเรื่องทะเลาะวิวาทกันขึ้น ย่อมต้องให้ทมือปราบเป็นคนออกหน้า

จางเอ้อหลางไม่ได้พูดอะไร แต่คนที่ถูกทำร้ายเหมือนจะมีความมั่นใจขึ้นมา วิ่งออกมาจากทางด้านหลังของหญิงสาว ฟ้องร้องต่อมือปราบว่า “ใต้เท้า เขาบ้าไปแล้ว ทุบตีข้ากลางถนน รีบจับเขาเร็วเข้า”

ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆก็พูดขึ้นว่า “ถูกต้อง ใต้เท้าต้องให้ความเป็นธรรมกับพวกเรานะเจ้าคะ คนคนนี้ช่างไม่เกรงกลัวกฎหมายบ้านเมืองเลย”

เหล่าทหารของทางการได้ยินดังนั้น ก็มองไปทางจางเอ้อหลาง“ที่พวกเขาพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่”

ใบหน้าของจางเอ้อหลางยังคงเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ “ถูกต้อง ข้าเป็นคนทำเอง”

“ใต้เท้าท่านได้ยินแล้วใช่ไหม รีบจับตัวเขาเร็วเข้า”ชายคนนั้นอวดดีอยู่บ้าง จากนั้นก็เหมือนว่าจะนึกอะไรออก หยิบเอาเงินแท่งออกมาจากอกเสื้อยื่นให้กับหัวหน้ามือปราบ “ครั้งนี้ถือว่ารบกวนพวกใต้เท้าแล้ว ข้าขอเลี้ยงน้ำชาพวกท่าน”

มือปราบไม่ได้ปฏิเสธ รับเอาแท่งเงินมาเก็บไว้

จางเอ้อหลางไม่ได้โต้แย้งอะไร หลักฐานแน่นหนา ถูกมือปราบจับตัวไป

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ตามไปในทันที แต่มองไปทางชายหนุ่มที่ถูกทำร้าย ตอนนี้ข้างกายของชายคนนั้น หญิงสาวกำลังมองเขาด้วยใบหน้าที่สงสาร และเต็มไปด้วยความห่วงใย

ลั่วเสี่ยวปิงได้สอบถามจากคนรอบข้างอย่างเงียบๆ ในที่สุดก็รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร ยิ่งเข้าใจมากขึ้นว่าทำไมจางเอ้อหลางจึงต้องทุบตีเขา

ที่แท้คนคนนี้ก็คือจงจิ่งหลินว่าที่สามีของจางซิ่งฮวา

หลายวันมานี้จางเอ้อหลางได้สะกดรอยตามจงจิ่งหลิน อยากจะหาข้อผิดพลาดของจงจิ่งหลินเพื่อที่จะได้ให้น้องสาวซิ่งฮวายกเลิกงานแต่ง และวันนี้ก็ได้พบเข้ากับจงจิ่งหลินที่อยู่กับหญิงสาวคนหนึ่งด้วยท่าทีที่สนิทสนมกันมาก และได้ยินจงจิ่งหลินกำลังนินทาเรื่องของจางซิ่งฮวาให้หญิงสาวคนนั้นฟัง ทำให้รู้สึกโกรธขึ้นมา ด้วยอารมณ์ชั่ววูบจางเอ้อหลางอดไม่ได้จึงเข้าไปทำร้ายเขา

จางเอ้อหลางเป็นฝ่ายผิด ตอนนี้ตระกูลจงไม่ได้เห็นสกุลจางอยู่ในสายตา เมื่อพบกับเหตุการณ์ในวันนี้ ตระกูลจงคงไม่มีทางปล่อยจางเอ้อหลางอย่างแน่นอน

คิดถึงเรื่องมากมายที่สกุลจางต้องประสบพบเจออยู่ช่วงหนึ่งนั้นมีความเกี่ยวข้องกับตนเอง ลั่วเสี่ยวปิงจะไม่สนใจไม่ได้

ด้วยเหตุนี้ลั่วเสี่ยวปิงจึงได้ให้หนานซิงพาสองย่าหลานย่าเจียงกับอานอานและเล่อเล่อกลับไปก่อน ตัวเองกับไป๋เสาจะอยู่ในเมืองต่อ

แน่นอนว่า เดิมทีลั่วเสี่ยวปิงไม่คิดจะให้ไป๋เสาอยู่ต่อ แต่ไป๋เสายืนยันจะอยู่ข้างกาย

เพราะเดาได้ถึงประวัติความเป็นมาของไป๋เสาอยู่บ้าง ฉะนั้นลั่วเสี่ยปิงจึงไม่เกี่ยง

แต่ในเมื่อมีไป๋เสาอยู่ด้วยแล้ว นางก็ย่อมไม่มีเหตุผลที่จะไม่ใช้ให้คุ้มค่า “เจ้าช่วยไปสืบเรื่องตระกูลจงให้ที……”

“ฮูหยิน ให้พวกเราไปเถอะ”