แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 23

ขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงนั่งเกวียนกลับหมู่บ้านท้องฟ้ายังสว่างอยู่ แต่โชคดีบ้านกระท่อมมุงจากของลั่วเสี่ยวปิงอยู่ปากทางหมู่บ้าน ในวันปกติไม่มีเรื่องอะไรคนในหมู่บ้านก็จะไม่มาที่ปากทางหมู่บ้านนี้ ด้วยเหตุนี้ลั่วเสี่ยวปิงซื้อของมามากมายขนาดนี้ก็ไม่มีคนเห็น

ขณะที่พนักงานในร้านช่วยลั่วเสี่ยวปิงเอาของลงจากรถ ลั่วเสี่ยวปิงก็ควักเงินออกมาสองสามเหวินเพื่อเป็นการขอบคุณ

เมื่อพนักงานในร้านเห็นบ้านกระท่อมมุงจากที่ลั่วเสี่ยวปิงอยู่ก็รู้สึกผิดหวังในใจ เดิมทีคิดว่าถึงแม้แม่นางที่อยู่ตรงหน้านี้จะแต่งตัวซอมซ่อ แต่จ่ายเงินมือเติบ ถึงอย่างไรก็มีเงิน สามารถนำพาการค้าครั้งที่สองมาให้เขาอีกได้

แต่ตอนนี้ดูท่าแล้ว เกรงว่าของทั้งรถนี้ได้ใช้จ่ายเงินเก็บของนางหมดไปมากกว่าครึ่งแล้วถึงจะถูก

รับเหรียญทองแดงแล้ว พนักงานในร้านจึงได้คุมเกวียนจากไปด้วยความซังกะตายเล็กน้อย

ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้ความคิดของพนักงานในร้าน เพียงแค่ขนของทั้งหมดกลับบ้านพร้อมกับลูกๆทั้งสองเท่านั้น

เพื่อกันไว้ดีกว่าแก้ ลั่วเสี่ยวปิงเอาอาหารส่วนใหญ่ซ่อนไว้ทั้งหมด วางแต่ละอย่างไว้เพียงหนึ่งชั่งถึงสองชั่งไว้ในห้องครัวเท่านั้น

มองดูบ้านที่ชำรุดทรุดโทรมไม่มีความรู้สึกปลอดภัยแม้แต่น้อยนี้ ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกว่าตัวเองจำเป็นต้องสร้างบ้านก่อนหน้าหนาวจะมาถึง ไม่เช่นนั้นไม่ต้องพูดถึงซื้อของมาเล็กน้อยก็รู้สึกไม่ปลอดภัยเลย แค่ความเหน็บหนาวของฤดูหนาวอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ก็ไม่แน่ว่าจะทนผ่านไปได้

ภาระหนักอึ้งและหนทางที่ยาวไกล แม้ลั่วเสี่ยวปิงจะรู้สึกว่ามีความกดดันมาก แต่อย่างน้อยมีความกดดันก็มีแรงเคลื่อนไหว ลั่วเสี่ยวปิงไม่ท้อใจสักนิด

จัดเก็บเหมาะสมแล้ว ก็ทำอาหารเย็น

ลั่วเสี่ยวปิงเอาเมล็ดแตงโมให้เด็กสองคนหนึ่งคนหนึ่งกำ แล้วไปทำงานที่ห้องครัว

เพียงครู่เดียว เด็กๆทั้งสองก็กลับปรากฏตัวอยู่ในห้องครัว

“ท่านแม่ ข้าช่วยท่านก่อไฟ” อานอานเอ่ยปาก

“ท่านแม่ ข้ามาเด็ดผัก” เล่อเล่อก็ไม่ยอมแพ้