แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 248

ลั่วเสี่ยวปิงเงยหน้าขึ้น ก็พอดีกับที่เห็นใบหน้าบิดเบี้ยวจนดูดุร้ายของลั่วเสี่ยวจู๋ ดวงตาของนางเย็นชาขึ้นมาทันที

ในทางกลับกันลั่วเสี่ยวจู๋ฟื้นสติคืนกลับมาอย่างรวดเร็วหลังจากที่ลืมตัวเสียกิริยาไป สีหน้าบิดเบี้ยวบนใบหน้าก็รีบแปรเปลี่ยนเป็นความประหลาดใจทันที“พี่เสี่ยวปิง เจ้างดงามมากจริงๆ”

สีหน้าท่าทางของลั่วเสี่ยวจู๋เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เร็วเสียจนนอกจากลั่วเสี่ยวปิงและไป๋เสาแล้ว คนที่เหลือไม่มีใครเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวของนางเลยสักคน ราวกับว่าการลืมตัวเสียอาการไปเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ลั่วเสี่ยวปิงมองลั่วเสี่ยวจู๋อย่างเฉยเมย ความสงสัยที่มีต่อนางในใจเพิ่มมากขึ้น แต่สีหน้ากลับไม่แสดงกิริยาอะไรออกมา

“ขอบคุณ”ลั่วเสี่ยวปิงกล่าวขอบคุณอย่างใจกว้าง ราวกับมองไม่เห็นความแปลกของลั่วเสี่ยวจู๋

ในทางกลับกันทางด้านลั่วเสี่ยวจู๋ ณ เวลานี้ในใจของนางรู้สึกอึดอัดราวกับกินแมลงวันเข้าไป แต่นางก็ต้องยิ้มและหยิบปิ่นเงินปักผมอันหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ“พี่เสี่ยวปิงแต่งงาน ข้าเองก็ไม่มีอะไรจะให้ ปิ่นเงินปักผมนี้ให้พี่เสี่ยวปิงแล้วกัน”

ลั่วเสี่ยวปิงเงยหน้ามองไปทางปิ่นเงินปักผมที่อยู่ในมือของลั่วเสี่ยวจู๋ นางหรี่ตาลงเล็กน้อย

ทุกคนทราบดีว่าสถานการณ์ของบ้านสี่เป็นอย่างไร สำหรับห้องที่ได้ขยายใหม่ในตอนนี้ นั่นต้องพึ่งการขายฟืนและความพยายามของลั่วต้าโซ่วถึงจะสร้างมันขึ้นมาได้ ยิ่งกว่านั้นนอกจากจะมีกระท่อมอิฐดินหลังหนึ่งแล้ว ที่เหลือก็เป็นเพียงกระท่อมมุงจาก

บ้านสี่ที่เป็นแบบนี้ จะหาปิ่นเงินปักผมมาได้อย่างไร?

ยิ่งกว่านั้นปิ่นเงินปักผมที่อยู่ในมือของลั่วเสี่ยวจู๋ทั้งคุณภาพและฝีมือการทำก็ดูไม่เลว อย่างน้อยก็ได้สักสองตำลึง มันดูไม่เหมือนสิ่งที่บ้านสี่จะสามารถซื้อได้

เพราะลั่วเสี่ยวจู๋ยืนอยู่ ส่วนลั่วเสี่ยวปิงนั่งอยู่ ดังนั้นลั่วเสี่ยวจู๋จึงมองไม่เห็นสีหน้าท่าทางของลั่วเสี่ยวปิงว่าเป็นอย่างไร

แต่ เมื่อลั่วเสี่ยวจู๋นึกขึ้นมาได้ ท่าทางของนางไม่เพียงแต่แข็งทื่อขึ้นมา แม้แต่มือของนางก็สั่นขึ้นมาเล็กน้อย ในดวงตาของนางมีแต่ความเสียใจ

เหตุใดนางถึงได้โง่เขลาจนหยิบปิ่นเงินปักผมนี้ออกมากันนะ?

ปิ่นเงินปักผมนี้นางได้มาเพราะรู้เรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในชาติที่แล้ว มันเป็นรางวัลตอบแทนที่ตัวเองบังเอิญไปช่วยคนของบ้านนั้น

เดิมทีนางมาที่นี่ก็เพราะอยากจะเห็นด้วยตาตัวเองว่าทางนี้เตรียมงานทุกอย่างไว้พร้อมแล้วจริงหรือไม่ เพราะอย่างไรเสียก่อนที่นางจะหลับไปเมื่อคืนยังไม่มีอะไรเลย

แต่ หัวสมองนางปั่นป่วน นางถึงได้สับสนจนหยิบปิ่นเงินปักผมนี้ออกมา

ของแบบนี้ เป็นสิ่งที่นางในตอนนี้สามารถหามาได้หรืออย่างไรกัน?

ยิ่งกว่านั้น ของแบบนี้ นางยอมเสียให้ลั่วเสี่ยวปิงซะที่ไหน?

ทำใจอยู่ครู่หนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงจึงได้กัดฟันนำปิ่นเงินปักผมเก็บกลับไปเป็นเหมือนเดิม ซ่อนมันไว้ใต้แขนเสื้อ เผยรอยยิ้มออกมาราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน“พี่เสี่ยวปิง ตอนที่มาข้าเห็นว่าข้างนอกกำลังยุ่งกันอยู่ ข้าไปดูก่อนว่ามีอะไรให้ช่วยบ้าง”

พูดจบ ลั่วเสี่ยวจู๋ก็ไม่รอให้ลั่วเสี่ยวปิงได้สติกลับคืนมา นางหันหลังแล้ววิ่งออกไป

“หญิงสาวคนนี้เป็นอะไรกัน? เห็นได้ชัดว่านางลังเลที่จะให้ปิ่นปักผมดีๆเช่นนั้น แต่ก็ยังดึงดันจะหยิบออกมาอวด ก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่”หญิงชราซูพูดบ่น

แม้ว่าคนอื่นๆจะเงียบที่ได้ยินเช่นนั้น แต่เมื่อดูจากสีหน้าท่าทางแล้ว พวกเขาเห็นด้วยอย่างยิ่งกับคำกล่าวของหญิงชราซู

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงมองไปยังประตูในทิศทางของลั่วเสี่ยวจู๋ ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยในใจของนางเริ่มแตกหน่อขึ้นทีละน้อย

ลั่วเสี่ยวจู๋ เปลี่ยนไปจริงๆ

ก่อนหน้านี้เห็นได้ชัดว่านางเป็นเพียงหญิงสาวเชื่อฟังท่าทางอ่อนแอคนหนึ่ง แต่สิ่งที่แสดงออกมาในวันนี้มันดูมีกลอุบายเป็นอย่างมาก

หากไม่ใช่เพราะนางเคยลองใจลั่วเสี่ยวจู๋ นางคงจะสงสัยว่าลั่วเสี่ยวจู๋เป็นคนที่ทะลุมิติข้ามเวลามาเหมือนนางซะแล้ว

แต่ หากไม่ใช่การทะลุมิติข้ามเวลา แล้วมันจะเป็นอะไรได้อีก?