แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 249

“ข้า……”ลั่วเสี่ยวจู๋อยากจะอธิบาย แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มอธิบายจากตรงไหน

จากนั้น ร่างกายของลั่วเสี่ยวจู๋ก็เริ่มโคลงเคลง สีหน้าเริ่มซีดเซียว นางใช้มือกุมขมับเอาไว้ “ข้าปวดหัว ขออภัย ข้าขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อน”

พูดจบ ลั่วเสี่ยวจู๋ก็ไม่กล้าหันไปมองดูพ่อและน้องชายทั้งสองคนของตัวเอง วิ่งไปทางกระท่อมมุงจากราวกับกำลังหนีอะไรอยู่ ขนาดหวางซื่อเรียกนางไว้นางก็ทำเป็นไม่ได้ยิน เสียง‘ปัง’ดังขึ้น ลั่วเสี่ยวจู๋ขังตัวเองไว้ในห้อง

และตรงที่เดิม ลั่วต้าโซ่วสามคนพ่อลูกต่างก็ยืนอยู่กับที่อย่างมึนงง ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาทั้งสิ้น

เพราะที่ที่พวกเขายืนอยู่นั้นอยู่ใกล้กับทางเข้าหมู่บ้าน ผู้คนในหมู่บ้านจะแวะมามองดูหน้าประตูอยู่เป็นระยะๆเพื่อที่จะดูว่าสิ่งที่คนในหมู่บ้านกลับไปแจ้งข่าวนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เมื่อเห็นสามคนพ่อลูกยืนงงอยู่ตรงนั้น จึงเดินเข้าไปอยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่เหมือนเห็นของที่ตกอยู่บนพื้น ก็ตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด “นี่มันต้องสิ้นเปลืองสิ่งของแค่ไหนกันเชียว……”

จากนั้นก็มองไปทางสามคนพ่อลูก และเหมือนว่าจะเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น จึงทำหน้า‘แสดงความเสียใจ’แล้วเหลือบมองไปที่พวกเขา จากนั้นก็เดินจากไปทันที

“ท่านพ่อ……”ลั่วฝูซิงที่อายุน้อยที่สุดเอ่ยปากพูด มองไปที่ลั่วต้าโซ่วด้วยสายตาที่สับสน “พี่เขาเป็นอะไรไปหรือขอรับ?”

ลั่วต้าโซ่วเองก็สับสนเช่นกัน

นางที่เป็นเด็กเรียบร้อย เหตุใดถึงได้เปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้ได้? เปลี่ยนไปจนเขาเองก็รู้สึกว่าไม่ค่อยรู้จักแล้ว

คิดไปคิดมา ลั่วต้าโซ่วถึงได้ฝืนคิดเหตุผลออกมาได้อยู่ข้อหนึ่ง “บางทีอาจจะเป็นเพราะก่อนหน้านี้พี่เจ้าเคยได้รับบาดเจ็บที่หัวกระมัง”

พูดไป ก็หยิบเนื้อที่ตกอยู่บนพื้นพร้อมกับถอนหายใจ

แม้ว่าคนจะกินไม่ได้แล้ว แต่ก็ยังสามารถให้ไก่กินได้

อีกด้านหนึ่ง ลั่วเสี่ยวจู๋ที่กลับเข้าไปในห้องทิ้งตัวเองลงบนเตียง ตาของนางแดงก่ำ น้ำตาแห่งความไม่พอใจหลั่งไหลออกมา

ชาติก่อน จ้าวซื่อที่อยู่บ้านสองมีความโลภทรัพย์ นางได้ขายลั่วเสี่ยวอวี่ให้กับตระกูลจูที่อยู่ในเมืองเพื่อให้หล่อนไปเป็นเมียน้อย

แต่เพราะว่าที่สามีที่กำหนดไว้ตั้งแต่เด็กของนางสอบเข้าเป็นซิ่วฉาย บ้านสองจึงอิจฉาขึ้นมา เกิดความคิดที่จะเอานางไปแทนที่ จึงได้ให้เฉินซื่อคนนั้นบังคับให้ตัวเองแลกเปลี่ยนงานแต่งครั้งนี้กับลั่วเสี่ยวอวี่ นางจึงได้ถูกยกขึ้นเกี้ยวสีชมพูเข้าสู่ตระกูลจู ไปเป็นเมียน้อยให้กับชายที่มีอายุมากกว่าพ่อตัวเองอยู่หลายปี

แต่ ภายใต้ชะตากรรมชีวิตที่เล่นตลก นางไม่ได้มีอะไรกับตาแก่ตระกูลจูคนนั้น และได้ใช้ชีวิตสงบเงียบอยู่สวนหลังบ้านของตระกูลจูอย่างหวาดระแวงไปหนึ่งเดือน

และฝันร้าย ก็ได้เริ่มขึ้นหลังจากหนึ่งเดือนนี้

นางถูกส่งไปที่เรือนหลักของตระกูลจูที่อยู่ในเมือง กลายเป็นของเล่นให้กับนายท่านใหญ่ของเรือนหลัก

นายท่านใหญ่คนนั้น มีอายุมากกว่าคุณปู่ของนางเสียอีก แต่ร่างกายกลับแข็งแรงดี และยังมีนิสัยแปลกประหลาด ไม่รู้ว่าระหว่างมีเพศสัมพันธ์เขาทำเมียน้อยตายไปแล้วกี่คน

และนาง หลังจากผ่านความทุกข์ทรมานที่นับครั้งไม่ถ้วนมาได้ ก็เกิดความไม่พอใจขึ้นมา ความแค้นที่นางมีต่อตระกูลลั่วเป็นแรงผลักดันให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไป ถึงขั้นเรียนรู้การยอมรับความเจ็บปวดและยิ้มหน้ารับ

แต่ แม้ว่านางจะได้ตำแหน่งเมียน้อยดีเด่น ได้มีหน้ามีตาในบ้านหลักของตระกูลจู มีอำนาจสั่งการ และยิ่งกว่านั้นคนของตระกูลลั่วก็ได้รับผลกรรมแล้วด้วย

แต่ในท้ายที่สุด ในที่ที่สกปรกเช่นนั้น นางที่มีอายุสามสิบซึ่งอยู่ในช่วงที่กำลังงดงาม ก็ถูกทรมานจนตายไป

ตอนที่นางเพิ่งตื่นขึ้นมา นางเคียดแค้นอย่างถึงที่สุด

เพราะเดิมทีนางคิดว่านางจะได้หลุดพ้นเสียที ไม่อยากจะทนอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่นางกลับพบว่า นางกลับมาเกิดใหม่ แต่เรื่องราวหลังจากการเกิดใหม่กลับแปรเปลี่ยนไปหมด

ชาติก่อน ลั่วเสี่ยวปิงตายไปตั้งแต่ต้นฤดูใบไม้ร่วง หลังจากนั้นไม่นานอานอานและเล่อเล่อก็ถูกป้าสะใภ้ใหญ่ขายออกไป แต่พอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ไม่เพียงแต่ลั่วเสี่ยวปิงยังไม่ตาย ยังดูงดงามขึ้นอีก อานอานและเล่อเล่อก็ไม่ได้ถูกขายออกไป กลับโตขึ้นเป็นลูกทองสาวหยกเช่นนั้น

เริ่มแรกนางทั้งตกใจทั้งสับสน แต่เมื่อมีประสบการณ์จากชาติที่แล้ว นางก็รู้สึกทันทีว่านี่เป็นโอกาสของนาง

เพราะว่า ชาติก่อน ก่อนที่นางจะตายนางเคยกลับมาที่หมู่บ้านต้าซิงอยู่ครั้งหนึ่ง

เดิมทีเป็นเพราะนางขอร้องต่อหน้านายท่านใหญ่ถึงได้ขอกลับมาได้ นางพาพวกนักตี เตรียมพร้อมจะไขเรื่องที่ข้องใจ กลับมาแก้แค้นคนของตระกูลลั่ว

แต่คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่านางจะได้เจอกับคนที่คาดไม่ถึง และยังเป็นผู้ที่มีตำแหน่งสูงส่งพร้อมกับอำนาจมากล้นคนหนึ่ง