แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 251

ลั่วเสี่ยวปิงจ้องมองใบหน้าของฉีเทียนเห้า

ในเวลานี้รอยแผลเป็นบนใบหน้าของฉีเทียนเห้าก็ได้หายไป และเผยให้เห็นรูปโฉมดั้งเดิมของเขา

เดิมทีตอนเห็นใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาก็รู้ว่าหน้าตาเขาดูดี แต่พอเห็นโฉมหน้าที่ดีขึ้นของเขาจริง ลั่วเสี่ยวปิงก็อดที่จะเหม่อลอยไม่ได้

ตื่นตะลึงกับความหล่อล้ำของเขาเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะเมื่อสวมชุดสีแดง ยิ่งทำให้เขาดูเปล่งประกายไปยิ่งขึ้น ดวงตาคู่ล้ำลึกและมีความเสน่หานั้นราวกับว่าจะดูดนางเข้าไป

"หน้าของเจ้า……"

หน้าของฉีเทียนเห้าหายดีนานแล้ว นางเข้าใจทักษะทางการแพทย์ ดังนั้นแม้ว่ารอยแผลเป็นของฉีเทียนเห้าจะสมจริงเพียงใด แต่นางก็ยังสามารถดูออกได้

เพียงแต่ว่าฉีเทียนเห้าต้องการปกปิด ดังนั้นนางจึงแกล้งทำเป็นไม่รู้ ยังไงสิ่งที่ทำให้นางหวั่นไหวก็ไม่ใช่เพราะรูปลักษณ์ของเขา

ยิ่งไปกว่านั้น ในตอนที่ให้ฉีเทียนเห้าแกล้งปลอมเป็นพ่อแท้ๆของอานอานและเล่อเล่อนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็นำยารักษาใบหน้าให้กับฉีเทียนเห้าแล้ว หน้าของเขาจะหายดีก็เป็นเพียงเรื่องในไม่ช้าเท่านั้น

เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้ฉีเทียนเห้าไม่เคยใช้มันเลย และหลังจากจากไปและกลับมาในคราวนี้ลั่วเสี่ยวปิงจึงค่อยสังเกตเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของเขา

แต่เนื่องจากต้องปกปิด แล้วทําไมตอนนี้ถึงได้เปิดเผยละ? หรือเขาจะใช้ใบหน้าที่แท้จริงเผชิญหน้ากับผู้คน? จะเกิดปัญหาอะไรหรือไม่หากถูกคนที่เขาตั้งใจหลบหนีนั้นพบเห็น?

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงคิดแบบนี้อยู่ แน่นอนว่านางเองก็ไม่รู้ว่าฉีเทียนเห้าหน้าดีหรือหน้าเสียก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรต่อเขา ผลกระทบเดียวคือ เขากลัวว่าลั่วเสี่ยวปิงจะมองความผิดปกติอะไรออก

ในความเป็นจริง ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกว่าใบหน้าของฉีเทียนเห้านั้นคุ้นเคยเป็นพิเศษ แต่ไม่รอลั่วเสี่ยวปิงคิดออก ฉีเทียนเห้าก็จับใบหน้าของตัวเอง และถามด้วยน้ำเสียงที่เย้ายวนใจยิ่งนักว่า "ใบหน้าของข้า เจ้ายังพอใจอยู่หรือไม่？"

เสียงนั้น ประกอบกับรูปลักษณ์ที่เย้ายวนและชั่วร้ายเล็กน้อย ต่อให้เป็นลั่วเสี่ยวปิงที่คิดว่าตัวเองรอบรู้มีประสบการณ์และไม่ใช่คนที่เลือกหน้าตา แต่……ก็หลงใหลหน้าตาของเขาไปสักงั้น

กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว สมองก็ไม่สามารถออกคําสั่งใดๆเลย ปากก็พูดอย่างจริงใจว่า "พอใจ"

ฉีเทียนเห้ายิ้มเหมือนนักล่าที่ล่อเหยื่อได้ "ในเมื่อพอใจเช่นนี้จะลองจับดูหรือไม่？"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ราวกับว่าวิปลาสไป เอื้อมมือไปจับใบหน้าของฉีเทียนเห้า

เพียงแต่ว่ามือไปถึงครึ่งทาง ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้ตัวทัน หน้าก็แดงขึ้นทันที กำลังจะเก็บมือกลับมาก็กลับถูกฉีเทียนเห้าจับเอาไว้

มือที่หยาบเล็กน้อยนั้นจับมือที่นุ่มนวลของลั่วเสี่ยวปิงเอาไว้ ลั่วเสี่ยวปิงเพียงรู้สึกว่าปลายนิ้วนั้นชาไปหมด ทําให้นางอยากจะถอยหลัง

แต่มืออีกข้างหนึ่งของฉีเทียนเห้ากลับกอดเอวของนางเอาไว้อย่างแน่น ดึงนางเข้ามาใกล้ตัวเอง ร่างกายที่นุ่มนวลของนางติดกับหน้าอกที่แข็งแกร่งของเขาอย่างแน่น กลับเข้ากันได้ดีอย่างคาดไม่ถึง

"ในเมื่ออยากจับ เหตุใดถึงไม่ลองดูล่ะ?" ขณะที่ฉีเทียนเห้าพูด ก็จับมือของลั่วเสี่ยวปิงและวางลงบนใบหน้าของตัวเอง ดวงตาที่มองดูลั่วเสี่ยวปิงนั้นดูร้อนแรงเล็กน้อย

เมื่อมือของลั่วเสี่ยวปิงสัมผัสโดนใบหน้าของฉีเทียนเห้า ก็มีความรู้สึกแปลกๆที่ทําให้ร่างกายของนางอ่อนลงเล็กน้อย ทำได้เพียงจ้องมองฉีเทียนเห้าด้วยความงุนงงและสบตากับเขา

จากนั้น ฉีเทียนเห้าก็ก้มหัวลง และจูบริมฝีปากของลั่วเสี่ยวปิง

เดิมทีเพียงต้องการลองดูแล้วก็หยุด แต่เมื่อริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกัน กลับเหมือนชอบความรู้สึกนี้ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งลึกเข้าไปเรื่อยๆ ไม่สามารถหยุดลงได้เลย

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงเองก็สมองว่างเปล่าไปนานแล้ว ทำได้เพียงปล่อยให้ฉีเทียนเห้าทำในสิ่งที่เขาต้องการเท่านั้น

ไม่ใช่นั้นทำไมเขาถึงบอกว่า ไม่ว่าผู้หญิงที่เก่งแค่ไหน เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายที่ตัวเองชอบก็จะกลายเป็นคนอ่อนโยนลง?

ฉีเทียนเห้าเพียงรู้สึกว่าเมื่อจูบลึกขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายก็เหมือนไฟที่ได้พบกับฟืนแห้ง มันยากที่จะควบคุมตัวเอง

แต่ฉีเทียนเห้าก็ปล่อยตัวลั่วเสี่ยวปิง เมื่อเห็นริมฝีปากและใบหน้าที่แดงของลั่วเสี่ยวปิงนั้น ในใจก็ตื่นเต้นอีกครั้ง

แต่กลับจับคางของลั่วเสี่ยวปิงด้วยมือ และพูดอย่างร้ายกาจว่า "ออกไปคารวะเหล้ากับแขกก่อน เดี๋ยวค่อยกลับมากินเจ้า"

ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งได้สติกลับมา หน้าก็แดงขึ้นอีกครั้ง……

เมื่อทั้งสองออกไป ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้เปลี่ยนชุดที่หนักนั้นออกและสวมกระโปรงสีแดงที่เรียบง่ายแล้ว ส่วนฉีเทียนเห้าก็ได้ติดรอยแผลเป็นอันปลอมนั้นอีกครั้ง