แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 253

หลังจากคิดเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็อ้อมไปทางด้านหลังของร้านตัดเย็บ เพราะปกติอู๋วิ่นเฉิงและจิ่นเหนียงก็มักจะอาศัยอยู่ที่นี่

แต่หลังจากให้ไป๋เสาไปเคาะประตู ผ่านไปตั้งนานก็ไม่มีการตอบสนองใดๆเลย

หลังจากเคาะไปสามครั้งติดต่อกัน ประตูบ้านของจิ่นเหนียงไม่เปิด แต่บ้านข้างๆกลับมีหญิงคนหนึ่งเดินออกมา

"เจ้าจิ่นเหนียงใช่หรือไม่？" หญิงคนนั้นมองดูลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า "เมื่อกี้ข้าไปที่ร้านแล้วได้ยินมาว่าปิดร้านไปหลายวันแล้ว จึงกังวลเลยมาดูว่านางเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า"

ผู้หญิงคนนั้นได้ยินเช่นนี้ก็พูดว่า "ร้านตรงนั้นได้ปิดไปแล้วจริง แต่ก็ไม่ได้เป็นเพราะเกิดเรื่องอะไร เพียงแค่กลับไปที่ตระกูลอู๋เท่านั้นเอง"

เมื่อได้ยินแบบนี้ลั่วเสี่ยวปิงก็กําลังจะโล่งใจลง แต่กลับได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูดอีกว่า "แต่ข้าได้ยินมาว่านี้อาจยังจะเรื่องมงคลอีกด้วยนะ"

ลั่วเสี่ยวปิงฟังแล้ว ก็แสร้งทําเป็นแปลกใจ "เหรอ? พี่รู้อะไรหน่อยใช่หรือเปล่า? "

การชอบนินทามันเป็นเรื่องธรรมชาติของคน เมื่อได้ยินลั่วเสี่ยวปิงถามเช่นนี้ หญิงผู้นั้นก็รีบเข้าใกล้อย่างลึกลับทันที มองไปรอบๆและไม่เห็นใครแล้วพูดว่า: "เจ้าคงรู้สินะจิ่นเหนียงกับเถ้าแก่หวู่นั้นแต่งงานกันมาหลายปีแต่ก็ยังไม่มีลูก？"

ลั่วเสี่ยวปิง：“……” เออ ดูเหมือนนางจะไม่รู้

หญิงผู้นั้นเห็นลั่วเสี่ยวปิงทำหน้ามึนงง และไฟแห่งการนินทาบนใบหน้านั้นก็ลุกโชนมากขึ้น "ทั้งเถ้าแก่หวู่กับจิ่นเหนียงสองคนนี้ เจ้าอยากเห็นว่าพวกเขารักกันเช่นนี้ แต่แม่ผัวของนางกลับไม่ชอบนางนัก ได้ยินว่าตระกูลอู๋อยากให้เถ้าแก่หวู่แต่งเมียน้อยมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่สําเร็จเลย ทุกคนต่างก็อิจฉาจิ่นเหนียงยิ่งนัก"

"แต่คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ใครจะไปรู้ว่าเถ้าแก่หวู่นั้นกลับเป็นคนดีจอมปลอม" หญิงคนนั้นทำหน้าดูถูกเหยียดหยาม พอสังเกตดูดีๆก็เห็นว่ามีความรู้สึกยินดีปรีดาในความโชคร้ายของผู้อื่นเล็กน้อย

ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้จะรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา เพียงถามตามคําพูดของหญิงคนนี้ว่า "พี่พูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไรกัน？"

"เถ้าแก่หวู่จะได้เป็นพ่อแล้ว……"

หลังจากออกจากร้านตัดเย็บ ลั่วเสี่ยวปิงก็ขมวดคิ้วอยู่เช่นนั้น

ทั้งอู๋วิ่นเฉิงและจิ่นเหนียง ความสัมพันธ์ของทั้งสองนั้นดีกันมาโดยตลอดในความประทับใจของนาง และระหว่างทั้งสองนั่นใจตรงกันอย่างอธิบายไม่ถูก แม้ว่าอดีตนางจะไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้มากนัก แต่เมื่อมองดูสภาพของพวกเขาทั้งสอง มันก็ยากที่จะไม่รู้สึกอิจฉา

ธรรมดา แต่ยังรู้สึกสงบสุข ต่างก็เป็นสิ่งที่ผู้หญิงหลายคนอยากได้

แต่ตอนนี้กลับมีคนเข้ามาแทรกในระหว่างพวกเขาทั้งสองที่เป็นแบบอย่างในยุคนี้ เหมือนดั่งฝันแตกสลายเลย แม้จะไม่ได้ไม่สบายใจมากนัก แต่ก็มักจะรู้สึกอึดอัดอยู่เสมอ

"ตอนนี้ฮูหยินจะไปไหนเหรอเจ้าค่ะ？" ไป๋เสาซึ่งอยู่ข้างๆเห็นว่าฮูหยินของตนนั้นอารมณ์ไม่ดี ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ ก็นึกคิดในใจและพูดว่า "ไปโรงหมอ"

หลังงานเลี้ยงเมื่อไม่กี่วันก่อนจบหมด ท่านซุนก็บอกว่ายาพวกนั้นน้อยเกินไปแล้ว และพูดอ้อมๆว่าตัวเองอยากขยายการผลิตของยาเหล่านั้น

เพียงแต่ว่าไม่กี่วันนี้นางเพิ่งแต่งงานไป จึงไม่ได้สนเรื่องผลิตยา ในเมื่อวันนี้มาที่เมืองแล้ว นางก็ไปบอกให้ท่านซุนพอดีว่าจะเอาไงดี

ส่วนเรื่องของสามีภรรยาอู๋วิ่นเฉิงนั้น นางแค่ฟังๆก็พอ แม้จะรู้สึกเสียดาย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่นางจะสามารถเข้าไปยุ่งได้

ยังไง ทุกคนต่างก็มีชีวิตของตัวเอง ส่วนนางกับพวกเขาก็เป็นเพียงเพื่อนหุ้นส่วนที่มีความสัมพันธ์ดีมากเท่านั้น

เมื่อคิดเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ลืมเรื่องนี้ไปจริงๆ

ตอนลั่วเสี่ยวปิงมาถึงโรงหมอ ก็เข้าไปที่ห้องตรวจของท่านซุนโดยตรงเลย และเห็นว่าท่านซุนกําลังหรี่ตาทำการแมะให้คนไข้อยู่

คนใช้เห็นแล้ว ก็กำลังจะเตือนท่านซุน แต่ก็ถูกลั่วเสี่ยวปิงห้ามเอาไว้

ในขณะนี้ ผู้ป่วยที่อยู่ตรงหน้าท่านซุนนั้นเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีอายุสามสิบกว่า สีหน้าของผู้หญิงคนนั้นเหลือง สายตาวิตกกังวล ขอบตากำ คนทั้งคนดูหน้าซีดเผือดและไร้เรี่ยวแรง

เมื่อท่านซุนจับชีพจร ก็ขมวดคิ้วอย่างเห็นได้ชัด หน้าตาก็ดูเครียดเล็กน้อย