แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 258

สิ่งที่ลั่วเสี่ยวปิงคาดไม่ถึงคือตอนตัวเองกลับมาถึงที่เหรินโซ่วถังนั้น เหรินโซ่วถังก็ว่างเปล่าไปหมดแล้ว แถมประตูยังถูกติดแผ่นกระดาษปิดประตูเอาไว้ด้วย

หลังจากถามแล้วจึงค่อยรู้ว่าเป็นเพราะท่านซุนเกิดเรื่องแล้ว

ว่ากันว่าท่านซุนรักษาคนไข้เสียชีวิต แถมยังไม่ใช่คนเดียวด้วย และตอนนี้ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเหรินโซ่วถังต่างก็ถูกจับกุมและถูกนําตัวเข้าคุกในเมืองกันหมดแล้ว

"ฮูหยิน ควรกลับไปแล้ว ไม่เช่นนั้นนายท่านจะเป็นห่วงแล้ว" ไป๋เสาออกเสียงเตือนในเวลานี้

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่ามันดึกแล้ว และไม่สามารถทำไรได้จึงกลับไปก่อน

ในเวลานี้ ณ หมู่บ้านต้าซิง ฉีเทียนเห้าได้รับจดหมายลับสองฉบับ

เปิดจดหมายหนึ่งในฉบับนั้น สีหน้าของฉีเทียนเห้าก็เคร่งขรึมทันที

"เข้ามา——" ฉีเทียนเห้าปิดจดหมายลับ

องครักษ์หนึ่งคนก็ปรากฏตัวขึ้น ฉีเทียนเห้าก็สั่งโดยตรงว่า "เรียกเซี่ยงเซียวเซียนมา"

องครักษ์รับคำสั่งแล้วจากไป

หนานเฉินที่ได้ยินการเคลื่อนไหวเห็นเช่นนี้ก็ถามว่า "นายท่าน เกิดเรื่องอะไรขึ้น？"

ฉีเทียนเห้าขมวดคิ้ว แต่ดวงตาของเขากลับเย็นชา "หนานเจียงคงจะเริ่มก่อเรื่องแล้ว"

เมื่อได้ยินหนานเจียง สีหน้าของหนานเฉินก็เคร่งขรึมขึ้น "กษัตริย์แห่งหนานเจียงเพิ่งสิ้นพระชนม์ กษัตริย์องค์ใหม่ของหนานเจียงก็ยังไม่ได้รับการเลือกตั้ง ทั้งชนเผ่าม้งและชนเผ่าอูสองฝ่ายต่างก็ไม่ยอมเชื่อฟังใคร และทะเลาะกันเรื่องใครจะเป็นกษัตริย์แห่งหนานเจียง เหตุใดถึงได้ปรากฏตัวขึ้นที่ราชวงศ์ต้าชิ่งในเวลานี้？"

"เรื่องนี้ไม่ธรรมดา รีบส่งคนไปสืบ"

หนานเฉินพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมและหันหลังจากไป

หลังจากที่หนานเฉินจากไปเป็นเวลานาน ในที่สุดฉีเทียนเห้าก็เปิดจดหมายฉบับที่สอง

เมื่อเห็นเนื้อหาในจดหมาย มือของฉีเทียนเห้าก็ส่ายเล็กน้อย ในดวงตานั้นมีทั้งความประหลาดใจ ดีใจและความเครียด

จดหมายลับนี้ถูกส่งมาจากเมืองหลวง แต่เนื้อหาในจดหมายกลับเกี่ยวข้องกับลั่วเสี่ยวปิง

เขาสืบถึงหญิงตั้งครรภ์คนที่สามในปีนั้นแล้ว แม้ว่าเรื่องบางเรื่องจะไม่มีหลักฐาน แต่ก็สามารถเดาคําตอบได้ เนื้อหาของจดหมายนี้บ่งชี้ว่า ผู้หญิงเมื่อหลายปีนั้นก็คือลั่วเสี่ยวปิง อานอานและเล่อเล่อก็เป็นลูกของเขาจริง

แต่เขาจะอธิบายเรื่องนี้กับเสี่ยวปิงยังไง?

ถ้าเสี่ยวปิงรู้ว่าตัวเองเป็นผู้ชายคนนั้น จะโกรธไหม?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ฉีเทียนเห้าก็ขมวดคิ้ว

อธิบายนี่ต้องอธิบายอยู่แล้ว แต่อธิบายยังไงถึงจะทำให้เสี่ยวปิงไม่โกรธนั้นกลับเป็นเรื่องยาก

ในฐานะอ๋องเซ่อเจิ้ง ไม่เคยลำบากใจและหมดความสามารถดั่งเช่นตอนนี้เลย

และในเวลานี้เสียงของเล่อเล่อก็ดังมาพอดีอีก "ท่านพ่อ ท่านพ่อ——"

ฉีเทียนเห้าซึ่งไม่รู้จะอธิบายอย่างไรกับลั่วเสี่ยวปิงอยู่เมื่อครู่ก่อนนั้น ในวินาทีถัดมาดวงตาก็เต็มไปด้วยแสงที่อบอุ่น และเดินไปทางที่เสียงของเล่อเล่อดังมา

เมื่อเห็นฉากที่เล่อเล่อยืนยิ้มรอตัวเองอยู่ในลาน ส่วนอานอานก็กําลังอ่านหนังสืออยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นตัวเองมาก็เงยหน้าเหลือบมองแล้วก็ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ทันใดนั้นในใจของฉีเทียนเห้านั้นก็รู้สึกมีความซาบซึ้งที่อธิบายไม่ถูก

เด็กสองคนนี้ เป็นลูกของเขา!

แม้เขาจะรู้นานแล้ว แต่ความรู้สึกที่มั่นใจในวันนี้นั้นก็ยังคงแตกต่างกันนัก

ที่แท้ ในแผ่นดินนี้ เขาไม่ได้อยู่โดดเดี่ยวเดียวดายอีกต่อไปแล้ว

ที่แท้ ในแผ่นดินนี้ ยังมีคนที่เชื้อสายเดียวกับเขา

ดียิ่งนัก!

สายตาของฉีเทียนเห้านั้นร้อนแรงเกินไป แม้แต่อานอานที่กําลังอ่านหนังสืออยู่ก็รู้สึกถึง อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ และหันมองไปทางพ่อของตัวเอง

เมื่อเห็นสีหน้าการแสดงออกที่แปลกประหลาดของพ่อตนนั้น อานอานก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย และรู้สึกเสมอว่ามีตรงไหนแปลกๆ

"เล่อเล่อเรียกพ่อทำไม？" ฉีเทียนเห้าอารมณ์ดีมาก น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความตามใจ

"ท่านพ่อ ข้าอยากรับลม"

คําว่า "รับลม" นี้ออกมาจากปากของลั่วเสี่ยวปิง

และสิ่งที่เรียกว่ารับลมก็คือฉีเทียนเห้าอุ้มเล่อเล่อบินไปรอบๆ บันเทิงนี้เล่อเล่อชอบมากที่สุดแล้ว ก่อนที่มักจะให้หนานซิงอุ้มนาง

แต่มีพ่ออยู่ แน่นอนว่าเล่อเล่อก็ไม่อยากหาหนานซิงอีกแล้ว