แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 257

เมื่อเห็นว่าทั้งคู่หันมองมาทางตน ลั่วเสี่ยวปิงก็ถอนหายใจแล้วพูดกับอู๋วิ่นเฉิงว่า "เจ้ายื่นมือออกมา"

อู๋วิ่นเฉิงได้ยินเช่นนั้นก็ยื่นมือออกไป ลั่วเสี่ยวปิงนำมือวางไว้บนข้อมือของเขา และเมื่อปล่อยมือดวงตาของนางนั้นก็มีความเข้าใจเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

"เป็นยังไงบ้าง？"

"เป็นยังไงบ้าง？"

ทั้งจิ่นเหนียงและอู๋วิ่นเฉิงต่างพูดอย่างพร้อมเพรียงกัน ในสายตานั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"เด็กนั้นไม่ใช่ลูกของเจ้า" ลั่วเสี่ยวปิงมั่นใจ

จิ่นเหนียงรู้สึกงุนงง แต่อู๋วิ่นเฉิงกลับอึ้งไปอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันมองจิ่นเหนียงด้วยความดีใจ "จิ่นเหนียง เด็กนั้นไม่ใช่ลูกของข้า"

แต่จิ่นเหนียงกลับไม่ค่อยดีใจ ดวงตาที่มองดูลั่วเสี่ยวปิงนั้นเต็มไปด้วยความลังเล

"เป็นดั่งที่เจ้าคิด คนที่ไม่สามารถมีลูกได้คือเขา" ลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยอย่างเฉยชา เมื่อเห็นว่าสีหน้าของทั้งสองคนเปลี่ยนไป ลั่วเสี่ยวปิงก็พูดอีกว่า "แต่สามารถรักษาได้"

เหตุผลที่นางต้องจับชีพจรของอู๋วิ่นเฉิง เป็นเพราะตอนทำการแมะให้จิ่นเหนียง นางก็รู้สึกถึงว่าร่างกายของจิ่นเหนียงนั้นไม่มีปัญหาอะไร

ในเมื่อร่างกายของจิ่นเหนียงไม่มีปัญหาอะไร ทั้งสองก็แต่งงานมาหลายปีแต่ก็ยังไม่มีลูก งั้นก็น่าจะเป็นปัญหาของอู๋วิ่นเฉิงแล้ว

ในเมื่อเป็นปัญหาของอู๋วิ่นเฉิง เช่นนั้นเด็กที่อยู่ในท้องของไฉเหมิ่งเยว่จึงน่าสงสัยแล้ว

เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่สามารถมีลูกได้ อู๋วิ่นเฉิงก็ตกตะลึง แต่เมื่อได้ยินลั่วเสี่ยวปิงบอกว่าสามารถรักษาได้ อู๋วิ่นเฉิงก็โล่งใจลง

แต่หากเป็นเช่นนี้ ไฉเหมิ่งเยว่ก็……

จิ่นเหนียงตื่นแล้ว สีหน้าของอู๋ฮูหยินใหญ่และไฉเหมิ่งเยว่นั้นต่างก็ดูแตกต่างกันไป และเมื่อเห็นว่าไม่มีเรื่องอะไรของพวกเขา ต่างก็จากไป

อู๋ฮูหยินใหญ่นั่งอยู่ในห้องตัวเอง ขมวดคิ้วอย่างแน่น ดูมีเรื่องหนักอกหนักใจยิ่งนัก

ในเวลานี้ อู๋วิ่นเฉิงก็เดินมาและหันมองอู๋ฮูหยินใหญ่

เมื่อเห็นลูกชายเข้ามา เดิมทีอู๋ฮูหยินใหญ่มีบางอย่างที่จะพูด แต่ในไม่ช้านางก็หันหน้าไปทางอื่น "ไอ้คนมีเมียแล้วลืมแม่ ทำไมไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนเมียเจ้าล่ะ？"

อู๋วิ่นเฉิง：“มีเสี่ยวปิงอยู่เป็นเพื่อนนางแล้ว”

อู๋วิ่นเฉิงไม่ได้พูดแบบนี้ยังดี พอพูดอู๋ฮูหยินใหญ่ก็โกรธยิ่งกว่าเดิม "นี่เจ้าคอยระวังข้าเหมือนคอยระวังโจรเลยเหรอ？ข้าเป็นแม่ของเจ้า ข้ายังจะทําร้ายลูกสะใภ้ของตัวเองได้หรือ? "

เหตุผลที่อู๋ฮูหยินใหญ่โกรธเช่นนี้ ก็ไม่ใช่เพราะลั่วเสี่ยวปิง แต่เป็นเพราะก่อนหน้านนี้ที่จิ่นเหนียงเกิดเรื่องนั้น อู๋วิ่นเฉิงไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เลย แต่กลับให้จางซิ่งฮวาคนนอกคนหนึ่งมาเฝ้าจิ่นเหนียง ราวกับว่านางจะทำอะไรไม่ดีกับจิ่นเหนียง

แต่เมื่อเทียบกับความโกรธของอู๋ฮูหยินใหญ่ อู๋วิ่นเฉิงก็ดูเหมือนสงบลงมาก

รออู๋ฮูหยินใหญ่หายโกรธหน่อย อู๋วิ่นเฉิงจึงเอ่ยปากว่า "แม่เป็นคนวางยาพิษให้จิ่นเหนียงใช่หรือไม่？"

อู๋ฮูหยินใหญ่ตกตะลึง จากนั้นก็โกรธจนเกือบเป็นลมไป บนใบหน้านั้นมีความตกตะลึง โกรธ และสับสนเล็กน้อย

นางทำผิดไปเหรอ?

เพราะไม่ชอบลูกชายใส่ใจผู้หญิงคนหนึ่งมากเช่นนั้น ดังนั้นแต่ก่อนนางจึงทำไม่ดีกับลูกสะใภ้ไว้เยอะมาก จนกระทั่งทำเอาทั้งสองมีบ้านแต่ไม่ยอมกลับและอาศัยอยู่ที่อื่นเป็นเวลานาน

แต่แม่คนไหนจะทนกับการที่ลูกชายของตัวเองนั้นเอาใจใส่ผู้หญิงคนหนึ่งจนลืมแม่?

ด้วยเหตุนี้ นางจึงต้องถูกลูกชายสงสัยว่าวางยาพิษให้ลูกสะใภ้ตัวเองเหรอ?

อู๋วิ่นเฉิงมองเห็นสีหน้าของอู๋ฮูหยินใหญ่อย่างชัดเจน ซึ่งก็ทําให้เขาโล่งใจเป็นอย่างยิ่ง

เสี่ยวปิงบอกว่า พิษกู่นั้นหายาก และแม่ของเขาก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่วันๆอยู่แต่ในบ้านเป็นไปไม่ได้ที่จะไปเอามันมาได้ ในเรื่องนี้ต้องมีความลับอะไรซ้อนอยู่แน่เลย

แม้ว่าแม่ของเขาจะไม่ชอบจิ่นเหนียง แต่จิตใจของนางก็ไม่ได้ชั่วร้าย เขาไม่อยากให้แม่เป็นผู้ร้ายคนนั้น แต่ก็โชคดีที่ไม่ใช่

"พิษของจิ่นเหนียง มาจากน้ำซุปที่แม่ยกมาให้ " อู๋วิ่นเฉิงกล่าวด้วยเสียงที่ปกติ

เมื่ออู๋ฮูหยินใหญ่ได้ยินว่าเป็นเพราะซุปชามนั้น ก็ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ คนทั้งคนตกใจและอึ้งไปหมด

อู๋วิ่นเฉิง: "ข้าให้คนไปแจ้งศาลแล้ว"

"ไม่——" ทันใดนั้นอู๋ฮูหยินใหญ่ก็ลุกขึ้นยืน "ห้ามแจ้งศาล!"

อู๋วิ่นเฉิงเห็นอู๋ฮูหยินใหญ่ทำเช่นนี้ ก็เหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็แสร้งทําเป็นสงบ "ทำไมถึงแจ้งศาลไม่ได้？"