แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 278

ลั่วเสี่ยวปิงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเห็นภาพที่เถ้าแก่ออกจากหอว่านเซียงไปอย่างเร่งรับพอดี นางจึงบอกกับหนานซิงว่า " เจ้าตามเขาไป”

วันนี้นางมุ่งเป้าไปที่หอว่านเซียงแห่งเมืองซีเหอเท่านั้น นางยังไม่ได้ปล่อยให้เมนูใหม่ไปที่หอฝูหม่านสาขาอื่น ที่ทำเช่นนี้ก็เพื่อสองประการ

หนึ่ง นางต้องการแก้แค้นหอว่านเซียง ให้ฮัวเว่ยรู้ว่าตนนั้นไม่ใช่คนที่จะรังแกได้ง่ายๆ

สอง นางต้องการช่วงเวลาเงียบๆจากการทำให้หอว่านเซียงล้มละลาย ทำมาหากินดีๆไม่ดีหรือ? เอาแต่เล่นเล่ห์เล่นกลซึ่งน่ารำคาญอย่างมาก

ดังนั้นในเกมวันนี้ นางต้องชนะ และนางอยากชนะ ไม่อยากให้มีเรื่องมาขัดระหว่างนี้

แม้ว่าหนานซิงจะรู้สึกว่าก็แค่เถ้าแก่ ตนไม่จำเป็นต้องไปจับตาดูเขา แต่ว่าท่านฮูหยินสั่ง เขาก็ทำตาม

...

หอฝูหม่านมีชีวิตชีวาขึ้นเรื่อยๆ

แม้ว่าลูกค้าที่มากินข้าวจะกลับไปแล้วกลับไปอีก แต่ว่าแถวหน้าร้านกลับยาวขึ้นเรื่อยๆ ส่วนหน้าหอว่านเซียงกลับมีแค่คนที่หิวจนรอไม่ไหวจึงเดินเข้าไป

เมื่อมองดูภาพที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงนี้ นายท่านสามฮัวหน้าเสียอย่างมาก

“นายท่านสาม เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?” คนสนิทของนายท่านสามฮัวอยู่ข้างๆเขาเสมอ และแน่นอนเขาเองก็สังเกตหอฝูหม่านอยู่เช่นกัน

ตามหลักแล้ว นายท่านสามให้ที่อู๋กังไปจัดการ เวลานี้หอฝูหม่านควรจะเงียบลงได้แล้ว

อย่างไรก็ตาม หอฝูหม่านกลับยังเป็นเหมือนเดิมปกติ ไม่มีท่าทีว่าจะเกิดเรื่องอะไรเลย ซึ่งทำให้เขาสงสัยว่าอาจเกิดอุบัติเหตุกับอู๋กัง

เมื่อนายท่านาสามฮัวเห็นว่าผ่านไปนานยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เมื่อได้ยินคนสนิทพูดเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็ดูแย่ลงไปกว่าเดิม

เขารู้สึกว่าเมืองซีเหอคงจะชงกับเขา ไม่อย่างนั้นทำไมถึงมีเหตุการณ์หลายอย่างเกิดขึ้นที่นี่ และแม้แต่จดหมายที่ส่งไปยังเมืองหลวงก็ดูเหมือนจะหายไปแล้ว

ถ้าทำได้ เขาอยากจะออกจากสถานที่บ้าๆนี้ไปสักที

แต่ร้านอาหารกลายเป็นอย่างที่เห็นวันนี้ หากเขากลับไปเขาจะอธิบายยังไง?

ยิ่งคิดนายท่านสามฮัวก็ยิ่งโกรธ เขากำหมัดไว้แน่น ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวมากขึ้น

เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ คนสนิทก็อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเงียบ ไม่กล้าที่จะหาเรื่องใส่ตัวในเวลาแบบนี้

ทันใดนั้น มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เข้ามา!"

คนที่เข้ามาคือเสี่ยวเอ้อที่ดูเป็นกังวลอย่างมาก "นายท่านสาม แย่แล้ว เถ้าแก่ถูกจับตัวไปแล้ว"

"ปั๊ง!"

นายท่านสามขว้างแก้วในมือแตกเป็นเสี่ยง ๆ “เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

เขาพูดประโยคนี้ออกมาพร้อมกัดฟัน

เขาสั่งให้ไปทำธุระ และตอนนี้กลับมาบอกว่าถูกจับ?

เสี่ยวเอ้อตื่นตระหนกอย่างมาก แต่ก็ต้องพูดว่า " เถ้า เถ้าแก่ชกต่อยกับคนอื่นกลางตลาด ฉะนั้นถูกมือปราบจับตัวไป.....”

ในเวลานี้มีความโกลาหลเกิดขึ้นที่ชั้นล่างอีกครั้ง

แขกมีเพียงไม่กี่โต๊ะ แล้วเสียงนี้มาจากไหน?

ระหว่างที่คิดเรื่องนี้ เสี่ยวเอ้ออีกคนวิ่งขึ้นมา "นายท่านสาม แย่แล้ว..."

"ปั๊ง...”

เสียงของเสี่ยวเอ้อสิ้นสุดลง เสียงแก้วแตกที่ริมเท้าของเขาหยุดลง

และคนสนิทของนายท่านสามฮัว รู้นิสัยของนายท่านตนมากที่สุด เขาจึงตะคอกหยุดด้วยเสียงดังว่า “นายท่านสามแย่แล้วกระไรกัน? เจ้าพูดจาอะไรของเจ้า?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเอ้อรู้ว่าตนพูดผิด เขาจึงคุกเข่าลงกับพื้นทันที "ขอโทษนายท่านสามขอรับ ข้าน้อยพูดตาผิดเพี้ยนไปเอว นายท่านสามโปรดอภัยให้ข้าด้วย”