แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 279

ทำไมคนงานเห็นนางเข้ามา ก็เหมือนเห็นผู้ช่วยชีวิต? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?

คนงานหลายคนมองหน้ากัน และในที่สุดชุนหยาก็ก้าวไปข้างหน้า " เจ้านาย ท่านมาดูจะเข้าใจเอง”

เมื่อพูดไปอย่างนั้น ชุนหยาก็พาลั่วเสี่ยวปิงไปที่ห้องชั้นสอง

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงไปถึง นางเห็นชุนวังยืนอยู่ที่นั่นด้วยท่าทางแปลก ๆ ตรงประตูที่ปลายทางเดิน หลังจากเห็นนาง เขาก็โล่งใจราวกับว่าเขาได้เห็นผู้ช่วยชีวิตตน

นี่... มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมพนักงานทุกคนถึงทำสีหน้าเช่นนี้

ลั่วเสี่ยวปิงเดินไปที่หน้าประตูห้องด้วยความสงสัย และเมื่อนางเห็นคนที่อยู่ข้างใน ลั่วเสี่ยวปิงก็ผงะเล็กน้อย

ในห้องนั้นมีเพียงลูกค้าสองคนเท่านั้น คือพระที่พนมมือเอาไว้มีท่าทีปลีกวิเวก แต่ไม่ได้นุ่งห่มจีวร

เมื่อพระเห็นลั่วเสี่ยวปิง ดวงตาของเขาดูเหมือนจะมองเห็นทะลุทุกสิ่ง แต่แล้วเขาก็หลับตาลงอีกครั้งและท่องอมิตาพุทธอย่างเงียบๆ

คนที่นั่งตรงข้ามพระภิกษุคือสาวชุดแดง

สองคนนี้เป็นพระอู่เจินก่อนศึกและซ่งหลิงหลิง

เดิมที เมื่อก่อนที่ฉีเทียนเห้าจะกลับมาแต่งงาน ซ่งหลิงหลิงได้ออกเดินทางไปพร้อมอู้เจินแล้ว แต่เพียงเพราะพวกเขาเดินทางไปเที่ยวเล่นไปตลอดทาง...... พูดให้ถูกก็คือซ่งหลิงหลิงเห็นอะไรก็รู้สึกว่าแปลกตาไปหมด นางจึงจะหยุดอยู่ที่แห่งที่ไปสักระยะหนึ่ง และอู้เจินก็อยู่เป็นเพื่อนซ่งหลิงหลิงอย่างเงียบๆ จนทำให้จะปีใหม่แล้ว ซ่งหลิงหลิงเพิ่งมาถึงเมืองซีเหอ

และเมื่อซ่งหลิงหลิงเห็นลั่วเสี่ยวปิง อาจเป็นเพราะรูปลักษณ์ของลั่วเสี่ยวปิง ทำให้นางตาเป็นประกาย จากนั้นก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ นางดูหม่นหมองลง และทรุดตัวลงเล็กน้อย

ในเวลานี้ โต๊ะด้านหน้าของอู้เจินและซ่งหลิงหลิงมีแต่จานที่กินอาหารจนหมดสิ้น ดูจากจำจวนจานแล้ว เหมือนจะกินไปไม่น้อย เหมือนว่าพวกเขายังสั่งอาหารเนื้อสัตว์ที่ไม่รวมอยู่ในบุฟเฟ่ต้องคิดเงินต่างหากมาด้วย

หญิงสาวชุดแดงที่ดูร่าเริง อ่อนหวาน และน่ารัก และพระที่รูปลักษณ์ดูดีไม่นุ่งห่มจีวร มากินข้าวที่ร้านเมืองแห่งอาหารพร้อมกัน และยังทำให้พนักงานในร้านตึงเครียดอย่างมากอีกด้วย ภาพที่แปลกตาเช่นนี้ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงสับสนเล็กน้อย

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?” ลั่วเสี่ยวปิงมองไปที่ชุนหยาและชุนวังด้วยสีหน้ามึนงง

“เจ้านาย พวกเขากินแล้วชักดาบ” ชุนหยาชี้ไปที่ซ่งหลิงหลิงราวกับว่าโกรธและไม่พอใจ

ลั่วเสี่ยวปิง "......."

การที่ลูกค้ากินข้าวแต่ไม่จ่ายเงินเป็นเรื่องปกติที่ร้านอาหารจะต้องเจอ แต่ว่ามันถึงขั้นที่พนักงานทั้งร้านต้องมีสีหน้ามขมขื่นเกลียดชังเชียวหรือ?

ซ่งหลิงหลิงรู้สึกตะลึงเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินชุนหยาเรียนลั่วเสี่ยวปิงว่าเจ้านาย

พี่สาวที่สวยขนาดนี้ เป็นเจ้าของร้านเมืองแห่งอาหารที่อร่อยสุดยอดนี้หรือ?

แต่ กินแล้วชักดาบ?

เป็นไปได้อย่างไร

นางเป็นองค์หญิงผู้สง่า จะกินแล้วชักดาบได้อย่างไร ที่?

ยิ่งกว่านั้น นางถูกกล่าวหาว่ากินแล้วชักดาบต่อหน้าพี่สาวที่สวยและงดงามเช่นนี้ นางจะเสียหน้าอย่างมากเลยนะ

ซ่งหลิงหลิงชอบคนหน้าตาดีตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นนางจึงไม่กลัวที่เสด็จอาตั้งแต่เด็ก และเอาแต่เอาใจเสด็จถึงแม้ท่านจะไม่สนใจก็ตาม แม้กระทั่งตอนเจออู้เจิน นางก็อดที่จะพุ่งเข้าไปหาไม่ได้

ตอนนี้เมื่อนางเห็นลั่วเสี่ยวปิง ซ่งหลิงหลิงมีความรู้สึกอยากเข้าใกล้สนิทด้วยอย่างอธิบายไม่ถูก

แน่นอนว่าแม้ว่าลั่วเสี่ยวปิงจะสวย แต่นางก็ไม่ได้สวยจนทำให้ซ่งหลิงหลิงซึ่งเคยเห็นคนหน้าตาดีมานับไม่ถ้วนต้องตกใจ

แต่เมื่อเจอลั่วเสี่ยวปิง ซ่งหลิงหลิงกลับรู้สึกว่าอยากจะเข้าใกล้นางอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นนางจึงจัดให้ลั่วเสี่ยวปิงอยู่ในกลุ่มสาวสวยโดยธรรมชาติ