แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 280

ลั่วเสี่ยวปิงหันไปมองซ่งหลิงหลิง ดวงตาเต็มไปด้วยคำถาม

ซ่งหลิงหลิงเห็นดังนั้นจึงเขินอายเล็กน้อย แต่ยังพูดว่า “ข้า...ข้ายังไปไม่ได้ ข้าต้องอยู่ที่นี่”

ไม่ทันที่ลั่วเสี่ยวปิงจะตอบสนอง ชุนหยาที่อยู่ข้างๆ ก็คัดค้าน “เจ้านายของเราเลี้ยงเจ้ากินอาหารมื้อนี้แล้ว หรือว่าเจ้ายังคงต้องการฉลองปีใหม่อยู่ที่นี่อีก”

เห็นได้ชัดว่าชุนหยาพูดไล่ต้อน แต่ไม่คิดว่าซ่งหลิงหลิงกลับพยักหน้าอย่างหนักแน่น

ชุนหยา “……..”

ซ่งหลิงหลิงไม่สนใจชุนหยา มองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงแทน

“พี่สาว ข้าแยกจากท่านอาของข้า ท่านอาบอกให้ข้าไปหาเขากับท่านอาสะใภ้ที่ร้านเมืองแห่งอาหารในเมืองซีเหอ ข้ายังไม่เจอท่านอากับท่านอาสะใภ้เลย จึงยังไปไม่ได้”

“ท่านแม่——”

เวลานี้ เสียงอันดังของเล่อเล่อก็ดังขึ้น

ทันทีที่ลั่วเสี่ยวปิงหันไป ก็เห็นเล่อเล่อพุ่งเข้าหาตัวเอง เห็นอย่างนี้แล้วลั่วเสี่ยวปิงจึงรีบกอดเล่อเล่อไว้

และข้างหลังเล่อเล่อตามมาด้วยอานอานกับไป๋เสา หนานซิงไม่รู้ว่าไปไหน

ดูจากลักษณะของเด็กทั้งสอง น่าจะพอใจกับการกินมาก

“พี่สาว ท่านพาข้าไปทีพาข้าไปด้วยนะ ข้าอยากไปหาท่านอากับท่านอาสะใภ้จริงๆ ท่านดูข้าสิทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเงินเลย ถ้าต้องแยกไปคงอดตายแน่”

“พี่สาว ข้ากินไม่เยอะหรอก”

ชุนหยา ชุนวัง “……….” ทั้งสองคนมองจานเปล่าบนโต๊ะพร้อมกัน ในสายตาเผยเพียงข้อความเดียว ‘นี่ยังเรียกว่ากินไม่เยอะอีกเหรอ’

ดูเหมือนรู้ตัวแล้วว่าโกหกเลยเถิดไป ซ่งหลิงหลิงจึงชี้อู้เจินที่อยู่ข้างๆ “ข้าหมายถึงเขา เขากินไม่เยอะจริงๆ แถมเขายังเป็นมังสวิรัติด้วย”

ชุนหยากับชุนวัง “..........” แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่เจ้านายต้องพาท่านไปด้วย

ซ่งหลิงหลิงจดจ่ออยู่กับการแกล้งทำตัวน่าสงสาร จึงไม่เห็นว่าไป๋เสาสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นนาง

และคำพูดนี้ของซ่งหลิงหลิงทำให้ทั้งอานอานและเล่อเล่อมองซ่งหลิงหลิงด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

เล่อเล่อ “ท่านแม่ ท่านน้าท่านนี้ดูน่าสงสารจัง”

อานอาน “โง่ นางแกล้งทำ”

ซ่งหลิงหลิง “………” จู่ๆ ก็ถูกเด็กแฉ นางจึงดูเขินอายเล็กน้อย

อันที่จริง จุดประสงค์ของนางคือการอยู่ต่อ

สำหรับความอดตายนั่นเป็นไปไม่ได้

เพียงแต่นางไม่มีเงินจริงๆ ถ้าหาเสด็จอาไม่เจอ นางคงได้แต่จำต้องไปจวนขุนนางเพื่อเลี่ยงความอดอยาก แต่แบบนี้จะถูกเปิดเผยเบาะแส ถ้านางถูกจับไปแต่งงานที่แคว้นซีหรงอีกล่ะจะทำยังไง

เมื่อคิดถึงการแต่งงาน ซ่งหลิงหลิงก็รีบสั่นศีรษะ แล้วมองลั่วเสี่ยวปิงอย่างน่าสงสาร

ถึงลั่วเสี่ยวปิงจะใจอ่อนต่อซ่งหลิงหลิงซึ่งเป็นคุณหนูผู้อ่อนต่อโลก แต่ก็ไม่มีความคิดที่จะพานางไปด้วย

ใครจะรู้ว่าการพาคนแบบนี้ไปด้วยจะสร้างปัญหาให้ตัวเองหรือไม่

แม้นางไม่กลัวปัญหา แต่ก็ไม่ได้ชอบไม่ใช่เหรอ

เมื่อคิดเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็เตรียมจะปฏิเสธ แต่ไป๋เสาซึ่งเงียบมาตลอดพูดขึ้นว่า “ฮูหยิน บ่าวมีเรื่องจะพูดเจ้าค่ะ”

ลั่วเสี่ยวปิงหันไปมองไป๋เสา เห็นว่าไป๋เสามีเรื่องสำคัญจริงๆ จึงพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไปด้านข้าง

กระทั่งออกมาพ้นสายตาผู้คน ไป๋เสาจึงกระซิบข้างหูลั่วเสี่ยวปิง

“จริงเหรอ” หลังจากวิเคราะห์ข้อเท็จจริงแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงจึงขอคำยืนยันจากไป๋เสา

ไป๋เสา “จริงแท้แน่นอนเจ้าค่ะ”

ลั่วเสี่ยวปิงกุมหน้าผาก ดูเหมือนจะเลี่ยงปัญหาไม่ได้แล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงกลับไปที่ห้องอีกครั้ง ในห้องเวลานี้ซ่งหลิงหลิงกลับเพิ่งเริ่มสังเกตว่าทั้งอานอานและเล่อเล่อเป็นเด็กน้อยที่น่ารักมาก

เพียงแต่ยิ่งมองอานอาน สีหน้าซ่งหลิงหลิงก็ยิ่งแปลก

ทำไมนางรู้สึกว่าเห็นเงาของเสด็จอาจากตัวอานอาน