แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 292

ตอนที่ได้เห็นฉีเทียนเห้า กัวหงหยางรู้สึกว่ามีความคุ้นเคยหน่อยนึง เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน โดยเฉพาะตอนที่ฉีเทียนเห้ามองมาที่เขา ทำให้เขารู้สึกมีความกดดันบางอย่างที่มิอาจบรรยายได้

แต่เพียงชั่วพริบตา ความรู้สึกกดดันนี้ก็หายไป ทำให้กัวหงหยางอึ้งอยู่กับที่ไปสักครู่หนึ่ง

"คุณสามีเจ้าคะ?"หราวชิงหย่าเห็นว่ากัวหงหยางอยู่นิ่งเป็นเวลานาน เลยเอ่ยเสียงถาม

กัวหงหยางฟื้นสติกลับ มีความเก้อเขินปรากฏบนใบหน้า แล้วทำท่าเชิญใส่ฉีเทียนเห้า"พี่ฉีโปรดตามข้ามาขอรับ"

ฉีเทียนเห้ารู้ว่าผู้หญิงด้วยกันต้องมีคำพูดที่คุยไม่จบแน่ๆ เลยมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงทีหนึ่ง จากนั้นก็เดินตามกัวหงหยางจากไป

อานอานและเล่อเล่อตามลั่วเสี่ยวปิงและหราวชิงหย่าไปที่เรือนหลัง เพื่อไปเยี่ยมลั่วฟานและลั่วเฉิน

ตอนนี้ลั่วฟานและลั่วเฉินกำลังอยู่กับแม่นม กัวอานหนานก็แกล้งน้องเล็กสองคนอยู่ข้างๆ การมาถึงของอานอานและเล่อเล่อ ทำให้กัวอานหนานดีใจมาก เด็กๆหลายคนก็ได้เล่นด้วยกัน

ถ้าพูดอย่างชัดเจนก็คือ อานอาน เล่อเล่อและกัวอานหนานล้วนมีความสนใจยิ่งนักต่อฝาแฝดคู่นี้ ดังนั้นเด็กโตสามคนเลยไปแกล้งเด็กเล็กสองคนด้วยกัน

เมื่อเห็นเด็กหลายคนเข้ากันได้ดี ลั่วเสี่ยวปิงและหราวชิงหย่าก็ไปคุยข้างๆ

ลั่วเสี่ยวปิงนำของที่นางเตรียมให้หราวชิงหย่าออกมา เป็นผลิตภัณฑ์บำรุงผิวและเครื่องสำอางชุดหนึ่งที่ขายดีที่สุดในร้านของนาง

ตอนที่หราวชิงหย่าเห็นลั่วเสี่ยวปิงเอาชุดบำรุงผิวออกมาสีหน้าก็ผิดปกติหน่อยนึง แต่ไม่นานก็หายไป มิได้พูดอะไรทั้งสิ้น เพียงกล่าวขอบคุณด้วยความดีใจ"ได้ข่าวมานานว่าหอเหมยเซียงที่เจ้าเปิดนั้นขายดีมาก ของเหล่านี้ถ้าคนอื่นจะซื้อคงหาซื้อมิได้ ขอบคุณน้องสาวเป็นอย่างมากเลยนะ"

จากนั้นหราวชิงหย่าก็ชี้ไปที่เครื่องสำอางชุดนั้น"เพียงแต่ว่าสาวใช้ของข้าโง่เขลา กลัวว่าใช้ของเหล่านี้ไม่เป็น"

ถึงแม้พูดเช่นนี้ แต่ดูจากสีหน้าของหราวชิงหย่า ก็รู้ว่านางมีความสนใจต่อเครื่องสำอางชุดนี้มาก

ความผิดปกติที่ปรากฏบนใบหน้าของหราวชิงหย่าชั่วพริบตานั้นลั่วเสี่ยวปิงก็สังเกตได้ แม้มีความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดมาก ยิ่งไม่ได้ถามอะไรเลย เห็นหราวชิงหย่าสนใจชุดเครื่องสำอาง ยังไงตอนนี้ก็ยังมีเวลาอยู่ นางก็ไม่รีบกลับ เลยพูดว่า"มิเช่นนั้นข้าสอนวิธีใช้ให้สาวใช้ของเจ้าละกัน"

หราวชิงหย่าดีใจขึ้นมาทันที

สองคนเลยพาสาวใช้ของหราวชิงหย่าเข้าไปในห้องข้างใน หราวชิงหย่านั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ลั่วเสี่ยวปิงให้สาวใช้ล้างหน้าให้หราวชิงหย่าก่อน จากนั้นจึงสอนวิธีใช้ของพวกครีมต่างๆให้สาวใช้

หลังจากบำรุงผิวหน้าเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็เริ่มแต่งหน้าให้หราวชิงหย่า

หราวชิงหย่าเป็นคนหน้าตาดี เป็นประเภทที่มีเสน่ห์ด้วย ลั่วเสี่ยวปิงเลยไม่ได้แต่งเยอะให้นาง เน้นแต่งแบบเบาบางที่เหมาะสมกับบุคลิกของนาง

หลังจากแต่งหน้าเสร็จ หราวชิงหย่าก็มองตัวเองที่อยู่ในกระจกด้วยความเหลือเชื่อ และไปจับใบหน้าของตัวเอง"นี่......เป็นข้าจริงหรือ?"

จริงๆแล้วนางก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมาก ยังเป็นนางอยู่เช่นเดิม แต่ ก็เหมือนไม่ใช่นางเลย

ดูสง่างามและอ่อนเยาว์กว่าปกติ ทำให้นางรู้สึกว่ากลับคืนไปตอนที่อายุสิบกว่าปี

ไม่มีหญิงผู้ใดที่ไม่ชอบสวยหรอก หราวชิงหย่าก็เป็นเช่นนี้ มองตัวเองที่อยู่ในกระจก นอกจากความดีใจแล้วหราวชิงหย่าก็รู้สึกว่าตัวเองมั่นใจขึ้นมาหน่อยแล้ว

"จะมิใช่พี่ชิงหย่าอย่างไรได้ล่ะ?"ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกน่าขำ

จริงๆแล้วฉากนี้นางก็ไม่ได้เห็นครั้งแรกแล้ว หอเหมยเซียงมีชุดทดลองอยู่ นางก็ได้สอนวิธีแต่งหน้าให้พนักงานด้วย ขอแต่เป็นคนที่เข้าไปใช้ ล้วนแต่เป็นสีหน้าอย่างหราวชิงหย่า

หราวชิงหย่าก็ยิ้ม สายตาย้ายจากกระจกไปที่ร่างกายของลั่วเสี่ยวปิง"เจ้าเก่งจริงๆเลย มือของเจ้าสามารถสร้างสรรค์สิ่งต่างๆได้ หลังจากได้รู้จักกับเจ้า ข้าก็รู้สึกว่าตัวเองมีข้อบกพร่องมากมายทีเดียว"

ลั่วเสี่ยวปิง"แต่ละคนล้วนมีสิ่งที่ตัวเองถนัด หากจะกล่าวถึงเรื่องหมากรุก เครื่องดนตรี และศิลปะวาดภาพพู่กันต่างๆ ข้าจะไม่รู้เรื่องรู้ความแต่นิดแต่น้อยเลย"

หราวชิงหย่ามองลั่วเสี่ยวปิงด้วยความรู้สึกขำ หยอกล้อนางว่า"มิทราบว่าเจ้าจะพูดเก่งเช่นนี้เลยนะ"

ระหว่างที่พูด หราวชิงหย่าก็ลุกขึ้นมา หยิบของกล่องหนึ่งขึ้นมาจากโต๊ะเครื่องแป้งข้างๆแล้วยื่นให้ลั่วเสี่ยวปิง