แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 291

ตามจริงแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆไป๋เสาจะเอาเสื้อคลุมหนังจิ้งจอกออกมาชุดหนึ่ง ทำให้นางรู้สึกตะลึง

แต่เสื้อคลุมนี้สามารถตบหน้าใครบางคนได้เป็นอย่างดี ไป๋เสาถือว่าเป็นผู้ช่วยที่ดีเลยทีเดียว

แต่พอได้ยินคำพูดที่ดูถูกเหยียดหยันของหยางฮูหยิน ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกไม่พอใจยิ่งนัก เลยไม่ได้รีบรับเสื้อคลุมมา กลับเถียงกลับไปโดยตรง

"นักล่าก็คือต่ำต้อย?แล้วเจ้าเหม็นเงินทองทั้งตัวก็คือสูงศักดิ์แล้วหรือ?"

น้ำเสียงของลั่วเสี่ยวปิงเย็นชามาก ในสมัยที่แบ่งชนชั้นอย่างชัดเจนแบบนี้ เดิมทีนางก็ไม่ได้คิดจะเถียงอะไร แต่ถ้าถูกคนหาเรื่องบ่อยๆนางก็ทนไม่ไหว

หยางฮูหยินเหมือนถูกคนเหยียบหางเอาไว้ ถามกลับอย่างโกรธทันที"เจ้าว่าใครเหม็นเงินทอง?"

ลั่วเสี่ยวปิงใจเย็นมาก"ใครตอบก็เป็นคนนั้นดิ มิเช่นนั้นสามีเจ้าเป็นขุนนางหรือ มิทราบว่าสามีเจ้าเป็นขุนนางตำแหน่งใด กล่าวมาให้ข้าสัทธาสิ"

"เจ้า......"หยางฮูหยินรู้สึกจนคำพูด สีหน้าแดงก่ำขึ้นมา สามีของนางมิใช่ขุนนาง แต่เป็นพ่อค้า

บัณฑิต กสิกร กรรมกร และพ่อค้า ถึงแม้พ่อค้ารวย แต่อยู่ลำดับท้ายสุด

ถึงแม้บ้านฝั่งพ่อแม่ของนางเป็นขุนนาง แต่เป็นเพียงแค่ปลัดอำเภอของเมืองเล็กๆเท่านั้น ไม่มีอำนาจที่แท้จริง

ตั้งแต่เด็กนางก็อยากจะเป็นภรรยาของขุนนาง ในที่สุดแต่งงานกับตระกูลหยางที่ทำธุรกิจการค้า ก็เนื่องจากลูกสาวของตระกูลหยาง พี่สาวแท้ๆของสามีนางได้แต่งเข้าไปเป็นเมียน้อยในจวนซ่างซู และลูกสาวของพี่สาวสามีก็ได้รับการโปรดปรานของอ๋องคัง กลายเป็นเมียน้อยของอ๋องคัง

เนื่องจากความสัมพันธ์นี้ ในเมืองหลินอานจึงมิมีใครกล้าขัดใจนาง ล้วนประจบสอพลอนางทั้งสิ้น นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนไม่เกรงใจนางเช่นนี้ เลยทำให้นางไม่รู้จะเถียงยังไงดี

"ในเมื่อมิใช่ขุนนาง ก็เป็นพ่อค้าแล้วสิ"ลั่วเสี่ยวปิงเห็นสีหน้าของหยางฮูหยิน ก็รู้ว่านางมิใช่คนที่ตัวเองขัดใจไม่ได้หรอก ดังนั้นเลยพูดต่อว่า"แล้วยังไม่ยอมรับว่าเหม็นเงินทองอีก?ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้ามีสิทธิ์อะไรไปเยาะเย้ยคนอื่นอีก?แถมพวกเครื่องประดับบนร่างกายของเจ้าก็มิใช่ใช้เงินของเจ้าเองซื้อด้วย เจ้ามีสิทธิ์อะไรไปดูถูกคนอื่นล่ะ?"

พอพูดเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่คิดจะอยู่ที่นี่ต่อ ให้สาวใช้คนนั้นนำทางต่อ

แต่หยางฮูหยินเคยได้รับความอัปยศแบบนี้ที่ไหนได้ล่ะ?จะยอมปล่อยลั่วเสี่ยวปิงไปแบบนี้ได้อย่างไรเล่า?

เห็นลั่วเสี่ยวปิงจะไป ก็เลยไม่คำนึงถึงภาพลักษณ์ อ้อมเดินไปที่ระเบียง ห้ามลั่วเสี่ยวปิงเอาไว้"เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ห้ามไปไหนทั้งสิ้น"

ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้ว มองหยางฮูหยินอย่างเย็นชา

"เป็นไร?มีอะไรอีกหรือ?"

หน้าตาของหยางฮูหยินบิดเบี้ยวเล็กน้อย"เจ้ารู้หรือเปล่าว่าข้าเป็นใคร?รู้ไหมว่าขัดใจข้าจะมีผลกระทบอะไรตามมา?"

ลั่วเสี่ยวปิงไม่แยแสใดๆ แต่ก็พูดความจริงออกมา"ไม่รู้"

จากนั้น ตอนที่หยางฮูหยินเตรียมจะเปิดเผยตัวตนที่สูงศักดิ์ของตัวเองอยู่ ก็ถูกลั่วเสี่ยวปิงขัดจังหวะ"และข้าก็มิอยากรู้ด้วย"

"เจ้า......"หยางฮูหยินโมโหจนเกือบจะล้ม โดยเฉพาะนางยังเห็นฮูหยินคนอื่นทำท่าดูสนุกอยู่ เลยโมโหขึ้นมาทันที นางยังไม่ทันได้คิดอะไรเลย ก็ยกมือคิดจะตบไปที่หน้าของลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงทำสีหน้าเย็นชา ทำไมคนที่นี่มักจะชอบตบหน้าคนอื่น?

และในเวลานี้ เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น"หยุดมือ!"

เป็นเสียงของหราวชิงหย่า

หราวชิงหย่าได้ยินการเคลื่อนไหวฝั่งนี้ จึงรีบวิ่งมา แต่คิดไม่ถึงว่าจะเห็นฉากที่หยางฮูหยินจะตบหน้าลั่วเสี่ยวปิง เลยรีบห้าม

เมื่อได้ยินเสียงของหราวชิงหย่า ถึงแม้หยางฮูหยินไม่เต็มใจ แต่ในที่สุดก็หยุดมือ

เพราะฐานะของภรรยานายอำเภอต่างกับคนอื่น นางขัดใจไม่ได้

แต่ในตอนที่หยางฮูหยินนึกว่าตัวเองได้ไว้หน้าหราวชิงหย่าอย่างมาก ส่วนตัวเองกลับได้รับความอัปยศเช่นนี้ หราวชิงหย่าก็สอบถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า"หยางฮูหยิน ปีใหม่อันเป็นมงคลเช่นนี้เจ้าคิดจะลงมือต่อแขกสำคัญของข้า เหตุใดถึงไม่ไว้หน้าข้าเช่นนี้?"