แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 290

เจ้าของเสียงคืออานอานเอง

ปกติถ้าอานอานไม่พูดอะไรจะไม่มีใครรู้ แต่ถ้าพูดออกมาเมื่อไหร่ก็จะทำให้คนตกตะลึง การเถียงคนก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

อย่างที่คิด ได้ยินแต่อานอานใช้เสียงอ่อนเยาว์ถามว่า"บ้านน้าเลี้ยงหมาหลายตัวใช่ไหมขอรับ?"

อยู่ๆก็มีเสียงที่น่ารักขนาดนี้แทรกเข้ามา เห็นได้ชัดว่าคุณหญิงทุกท่านล้วนตะลึง

ตรงไหนมีหมาหรือ?

พวกนางมาได้สักครู่หนึ่งแล้วทำไมยังไม่เห็นล่ะ?

พอคิดอยู่เช่นนี้ ฮูหยินหลายคนนี้ยังสังเกตไปรอบๆด้วย

ส่วนลั่วเสี่ยวปิง ตามจริงแล้วนางก็ถือว่าเข้าใจอานอานในระดับหนึ่ง ดังนั้นพออานอานพูดแบบนี้ออกมา ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้ว่าหมายถึงอะไรแล้ว

ถึงแม้รู้สึกว่าเด็กเล็กเช่นนี้ด่าคนเหมือนไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แต่อยู่ๆนางก็รู้สึกสะใจมากเลย

ดังนั้นทนความอยากหัวเราะเอาไว้ ลั่วเสี่ยวปิงถามว่า"บ้านน้าไม่ได้เลี้ยงหมานะลูก เป็นไรหรือ?"

อานอาน"แล้วทำไมข้าได้ยินเสียงหมาเห่าล่ะ?"

ทีแรกเล่อเล่อก็แปลกใจว่าทำไมพี่ชายถึงกล่าวถึงหมา เพราะนางไม่เห็นสักตัวเลย

แต่พอได้ยินพี่ชายพูดเช่นนี้ เล่อเล่อก็เข้าใจความหมายของพี่ชาย ดังนั้นพูดเสริมว่า"ใช่เจ้าค่ะ แม่เจ้าคะ ข้าก็ได้ยินเช่นกันเจ้าค่ะ หหลายตัวเห่าอยู่ น่ารำคาญมากเลยเจ้าค่ะ"

ฮูหยินพวกที่ถูกเปรียบเทียบว่าเป็นหมานั้นทีแรกก็รู้สึกตัวไม่ทัน แต่พอได้ยินคำพูดที่ชัดเจนขนาดนี้ของเล่อเล่อ ก็รู้สึกตัวได้ว่าหมาในปากของเด็กสองคนนี้หมายถึงพวกเขานั่นเอง เลยโกรธจนหน้าแดง

"ช่างกล้านัก!"ฮูหยินที่นำหน้าตวาดออกมา ยังมิเคยมีใครไร้มารยาทกับนางเช่นนี้เลย

หลังจากตวาดเสร็จ ยังรู้สึกไม่หายโกรธ รีบสั่งสาวใช้ข้างๆว่า"ไปสั่งสอนไอ้เด็กสองคนนั้นที่ไร้การสั่งสอนแทนข้าสิ"

สาวใช้ได้ยินเช่นนี้ ก็รีบเดินกลับไปทางระเบียง

ส่วนสาวใช้ของตระกูลกัวที่นำทางให้ลั่วเสี่ยวปิงนั้น พอเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็กลัวจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เมื่อเห็นสาวใช้ของฮูหยินคนนั้นเข้าใกล้เรื่อยๆ รีบพูดกับคุณหญิงที่นำหน้าคนนั้นว่า"หยางฮูหยินเจ้าคะ พวกเขาล้วนเป็นแขกสำคัญของฮูหยินเรา เจ้า......"

"ไอ้ทาสที่ไม่เคยเห็นโลกกว้างจริงๆ คนอะไรล้วนสามารถเรียกว่าเป็นแขกสำคัญได้อย่างนั้นหรือ?"

"ใช่สิ ยากจนกระทั่งเครื่องประดับก็ไม่มีปัญญาซื้อเลย ยังมีหน้ามาพูดว่าเป็นแขกสำคัญ"

ยังไม่ทันรอสาวใช้คนนั้นพบจบ ก็มีฮูหยินสองคนขัดจังหวะพูดของสาวใช้คนนั้น

"มิใช่เจ้าค่ะ พวกเขาเป็น......"สาวใช้รีบร้อนมาก อยากจะอธิบาย แต่ฮูหยินเหล่านั้นจะยอมฟังคำพูดของสาวใช้คนหนึ่งยังไงได้ล่ะ?เมื่อกี้ถูกด่าว่าเป็นหมายังไม่หายโกรธเลย ตอนนี้เลยใช้คำพูดเหยียดหยันพวกเขา เพื่อระบายความโกรธในใจสักหน่อย

ดังนั้นก็มีคนพูดต่อ"มีเพียงคนที่ต่ำด้อยเช่นนี้ ถึงกับได้สั่งสอนเด็กที่ไร้มารยาทเช่นนี้ออกมา......โอ๊ย!'

ฮูหยินคนนี้ยังไม่ทันพูดจบ อยู่ๆก็มีก้อนหินก้อนหินบินมาทางนาง และไปโดนหน้าผากของนาง ทำให้หน้าผากของนางมีตุ่มขนาดเท่าหมัดเกิดขึ้น ดูน่าเกลียดสุดๆ

ส่วนฉีเทียนเห้าที่เป็นผู้กระทำ เพียงได้เหลือบตามองคนนั้นอย่างเย็นชา จากนั้นก็ย้ายสายตาออกไปอย่างเกลียดชัง

หากมิใช่ว่าหราวชิงหย่าในจวนนี้สนิทกับลั่วเสี่ยวปิง แล้วตอนนี้ก็เป็นปีใหม่ด้วย มิเช่นนั้นก้อนหินก้อนนี้ของเขาก็มิใช่ว่าตีโดนหน้าผากของนางแล้ว จะต้องตีไปที่ฟันของนาง ให้ฟันของนางแตกหมดแน่ๆ

ลูกชายของเขา ผู้หญิงของเขา คนพวกนี้มีสิทธิ์มาว่ากล่าวตักเตือนอย่างไรได้?

เพียงแต่ว่ายังไงนี่ก็เป็นการแข่งกันระหว่างสตรี เขาลงมือเช่นนี้ก็พอ อย่างอื่นเขาก็พยายามไม่ไปยุ่ง