แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 294

กลับมาถึงหมู่บ้านต้าซิง ลั่วเสี่ยวปิงก็เข้าไปในโรงงาน

โรงงานแบ่งเป็นสองที่ ข้างซ้ายเป็นผลิตภัณฑ์บำรุงผิว ข้างซ้ายเป็นเครื่องสำอาง

ตอนปีใหม่โรงงานหยุด แต่หลังจากวันที่สามของปีใหม่ก็เริ่มให้คนงานมาทำงานล่วงเวลาตามสมัครใจ ช่วงทำงานล่วงเวลานั้นจะจ่ายค่าจ้างให้สองเท่า ดังนั้นวันนี้โรงงานก็ทำงานปกติ

เนื่องจากผลิตภัณฑ์บำรุงผิวก็เข้มงวดในเรื่องอนามัยด้วย ดังนั้นการจัดการของโรงงานจึงเข้มงวดมาก คนที่เข้าไปทำงานต้องรักษาอนามัย ล้วนใส่เสื้อสีขาวและถุงมือสีขาวที่ผลิตโดยเฉพาะ

ตอนแรกพวกคนงานยังปรับตัวไม่ทัน แต่ตอนนี้ล้วนคุ้นเคยแล้ว

ตอนนี้ผู้ดูแลของโรงงานคือหญิงชราซู พอเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงมา ก็รีบเดินขึ้นไปต้อนรับ

ลั่วเสี่ยวปิงสอบถามสภาพการทำงานของโรงงานไปด้วย และเปลี่ยนชุดกันฝุ่นสีขาวไปด้วย

"เนื่องจากให้ค่าจ้างสองเท่า ดังนั้นเกือบทุกคนล้วนมากันหมดเจ้าค่ะ มีเพียงบางคนไม่ได้มา แต่ความเร็วในการผลิตไม่ได้ส่งผลกระทบแม้แต่นิดเจ้าค่ะ"หญิงชราซูพูด

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า หลังจากเดินดูในโรงงานไปรอบหนึ่งแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็พาหญิงชราซูไปโกดังที่ไว้ผลิตภัณฑ์บำรุงผิว

โกดังยังมีคลังสินค้าอยู่มากมาย ลั่วเสี่ยวปิงเลยถามหญิงชราซู"ของในโกดัง ได้นับจำนวนไหม?"

หญิงชราซู"นับหมดเจ้าค่ะ ในตอนนี้ที่ผลิตออกมาในแต่ละวันล้วนเยอะกว่าที่หยิบออกไป ที่โกดังจึงมีเพิ่มขึ้นทุกวันเจ้าค่ะ"

หยุดพูดไปสักครู่หนึ่ง หญิงชราซูก็พูดต่อ"วันนี้ข้าเพิ่งจำนวนเอาไว้ ตอนนี้ในโกดังมีทั้งหมดหนึ่งพันหนึ่งร้อยชิ้นเจ้าค่ะ"

ลั่วเสี่ยวปิง"เจ้าได้นับเองเลยหรือ?"

หญิงชราซูตะลึง จากนั้นก็ส่ายหน้า"มิได้รับทุกวันเจ้าค่ะ เพียงได้จดจำนวนที่เพิ่มและลดในแต่ละวันค่ะ"

เดิมทีหญิงชราซูก็เคยเป็นคนใช้ในตระกูลสูงศักดิ์ ก็เลยสังเกตคนจากสีหน้าและคำพูดได้เก่ง พอได้ยินลั่วเสี่ยวปิงถามแบบนั้น ก็สังเกตถึงสิ่งผิดปกติ เลยถามว่า"มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?ให้บ่าวนับอีกครั้งไหมเจ้าคะ?"

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า ไม่ได้พูดอย่างอื่น เพียงให้หญิงชราซูนับจำนวนของๆเหล่านี้

หญิงชราซูเห็นสีหน้าของลั่วเสี่ยวปิง รู้สึกกลัวในใจ กลังจะเกิดข้อผิดพลาดอะไร หญิงชราซูนับอย่างตั้งใจมาก เห็นกับตาว่าใกล้จะนับเสร็จแล้ว ส่วนสีหน้าของหญิงชราซูก็แย่ลงเรื่อยๆ

นับเสร็จรอบหนึ่ง หน้าผากของหญิงชราซูก็มีเหงื่อหยดลงแล้ว เห็นลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดอะไร หญิงชราซูก็นับอีกรอบ ผลไม้ต่างกับเมื่อกี้นี้เลย

ตามด้วยเสียง"ปัง" หญิงชราซูคุกเข่าลงพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัว"บ่าวดูแลไม่ดี นายหญิงโปรดลงโทษเจ้าค่ะ"

เมื่อเห็นหญิงชราซูนับครั้งที่สอง ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้อยู่แก่ใจแล้ว เห็นหญิงชราซูทำตัวเช่นนี้ สีหน้าของลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้เปลี่ยน แค่ถามอย่างราบเรียบ"มีของทั้งหมดกี่ชิ้น"

"กราบทูลนายหญิง เหลือ เหลือแค่ไม่ถึงแปดร้อยชิ้นเจ้าค่ะ"สีหน้าของหญิงชราซูแย่มาก"บ่าวดูแลของไม่ดี บ่าว......"

หญิงชราซูกระวนกระวายใจมาก ไม่รู้จะพูดอะไรเลย

ขาดของไปเกือบสามร้อยชิ้น แต่นางไม่ได้สังเกตเลย ถึงว่าเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่

ทำผิดก็ต้องโดนลงโทษ สิ่งนี้นางไม่กลัว นางกลัวแต่ว่าจะถูกเอาไปขายต่ออีกครั้ง

อย่าเพิ่งว่าแต่ถ้าโดนขายต่อคงไม่ได้เจอเจ้านายและตำแหน่งงานที่ดีขนาดนี้อีก เพียงแค่เรื่องมีผลกระทบต่อลูกหลานเพียงเรื่องเดียว ก็ทำให้นางกังวลมาก

"นายหญิงเจ้าคะ บ่าวยอมรับโทษ ขอแต่นายหญิงอย่าติดพันไปที่ครอบครัวของบ่าว นี่เป็นความผิดของบ่าวเพียงผู้เดียว บ่าว......"

"พอแล้ว"ลั่วเสี่ยวปิงขัดจังหวะพูดของหญิงชราซู และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเล็กน้อย"หญิงชราซู ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ใช่คนที่เจอเรื่องอะไรก็ไม่ใจเย็นเลย"

การเป็นผู้ดูแลคนหนึ่ง สิ่งสำคัญที่สุดคือไม่ว่าจะพบเรื่องอะไรล้วนสามารถคิดอย่างรอบคอบและใจเย็น

ถ้าพบเรื่องขึ้นมายังนิ่งสงบไม่ได้เลย งั้นก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ตำแหน่งนี้อีกต่อไปแล้ว

คำพูดที่เย็นชาและสง่างามของลั่วเสี่ยวปิง ราวกับเป็นน้ำเย็นอ่างหนึ่ง สาดจนหญิงชราซูตื่นมา