แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 30

ปีนี้ลั่วว่างซิ่งอายุไม่ถึงหกปี แต่กลับเป็นคนอันธพาล แต่ละคำเรียกลูกพี่ลูกน้องผู้หญิงว่า ‘คนสารเลวหน้าไม่อาย’

แน่นอนว่าเด็กอายุหกปีพูดคำนี้ออกมาเองไม่ได้ จะต้องเป็นผู้ใหญ่ที่พูดเป็นประจำ เขาถึงได้เรียนแบบอย่าง

เช่นนี้ก็เห็นได้ว่าจ้าวซื่อมีทัศนคติอย่างไรต่อลั่วเสี่ยวปิง จ้าวซื่อที่เป็นเช่นนี้ จะตั้งใจเอาสิ่งของในตะกร้าออกมาให้ลั่วเสี่ยวปิงดูได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้น คำพูดของลั่วว่างซิ่ง ก็นับได้ว่ายอมรับแล้วว่าสิ่งของเหล่านั้นเป็นของลั่วเสี่ยวปิงจริงๆ

นี่ก็คือการอธิบายว่า เมื่อครู่ที่ฟ่านลี่ฮัวและจ้าวซื่อพูดตั้งแต่ต้นจนจบล้วนเป็นคำโกหกเท่านั้น

สีหน้าของฟ่านลี่ฮัวในเวลานี้ไม่น่าดูเป็นอย่างมาก ด่าจ้าวชุนฮวาคนโง่ผู้นี้เป็นสิบรอบ

ลูกชายของตัวเองไม่ดูแลให้ดี พูดจาก็ยังให้ถูกจับผิดได้ ไม่ใช่คนโง่แล้วยังเป็นอะไรอีก?

ฟ่านลี่ฮัวตัดสินใจไม่พูดแล้ว ขโมยของยังไงก็ไม่ใช่นาง ขายหน้าก็ไม่ใช่นาง

ยิ่งไปกว่านั้น ในเมื่อสิ่งของเหล่านี้เข้ามาในบ้านเก่าแล้ว ก็ไม่สามารถคืนกลับไปได้แล้ว นางเปลืองแรงอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ดี

เมื่อคิดเช่นนี้ ความสนใจของฟ่านลี่ฮัวก็กระจายไปแล้ว

เมื่อเคลื่อนย้ายความสนใจสำคัญนี้ ฟ่านลี่ฮัวก็พบว่าด้านหลังของลั่วเสี่ยวปิงไม่มีอานอานเล่อเล่อเด็กน้อยสองคนนั่น ชั่วขณะนั้นความคิดก็โลดแล่นขึ้นมา

ก่อนหน้านี้นางเข้าไปพูดด้วยความตั้งใจดี แต่กลับถูกตีออกมา โกรธแค้นในใจ แต่ก็หาโอกาสไม่ได้อยู่เสมอ ตอนนี้เห็นสถานการณ์เช่นนี้ เด็กสองนั่นก็ไม่ได้มาด้วย ไม่ได้เป็นโอกาสของนางแล้วหรือ?

เมื่อคิดเช่นนี้ ฟ่านลี่ฮัวก็พูดอะไรข้างหูของลั่วเฉินซื่อ พูดจบก็หมุนตัวกลับห้องไปอย่างรีบร้อนแล้ว

เวลานี้ความสนใจของทุกคนอยู่บนตัวของจ้าวซื่อ ด้วยเหตุนี้การจากไปของฟ่านลี่ฮัวจึงไม่ได้ดึงดูดความสนใจเท่าไหร่นัก แต่ลั่วเสี่ยวปิงป้องกันฟ่านลี่ฮัวโดยตลอด แน่นอนก็มองเห็นแล้ว

ไม่เพียงเท่านี้ สายตาฟ่านลี่ฮัวที่ค้นหาทางด้านหลังของนาง ก็ตกอยู่ในตาของนางทั้งหมด

ด้วยความประหลาดใจ ลั่วเสี่ยวปิงนึกถึงแผนการก่อนหน้านี้ของฟ่านลี่ฮัว สีหน้าเคร่งขรึมทันที

แม้จะบอกว่าอานอานเล่อเล่อฝากไว้ที่บ้านของจางเฉินซื่อ แต่ตอนนี้มองดูฟ้าก็จะมืดลงมาแล้ว ถึงอย่างไรนางก็ไม่มีทางวางใจได้

ดังนั้น ลั่วเสี่ยวปิงจึงตัดสินใจจบสงครามนี้ลงอย่างรวดเร็ว

ขณะที่ทุกคนจับจ้องไปบนตัวของจ้าวซื่อแม่ลูก ลั่วเสี่ยวปิงก็หมุนตัวไปทางห้องครัวแล้ว

“นี่เสี่ยวปิงต้องการจะทำอะไร?” มีคนอดไม่ได้ถามขึ้น

“ของกินของตัวเองถูกขโมยมาแล้ว ก็ต้องการเอากลับไปเป็นธรรมดา” มีคนตอบ

“นี่ก็ต้มแล้ว ยังจะเอากลับไปยังไงอีก?”

ลั่วเฉินซื่อได้ยินถึงตรงนี้ คิดว่าลั่วเสี่ยวปิงต้องการจะเอาสิ่งของในหม้อไป สีหน้าเคร่งขรึม เปิดปากด่าทอ “คนไม่รู้จักที่ตาย ของตระกูลลั่วของข้าเป็นสิ่งที่เด็กสารเลวอย่างเจ้าจะเอาไปได้หรือ? ก็ไม่กลัวว่าจะกินจนทำให้เจ้าตาย”

ระหว่างพูดคำนี้ ลั่วเฉินซื่อก็พุ่งไปทางห้องครัว

เทียบกับลั่วเฉินซื่อ จ้าวซื่อนั้นมีความเร็วยิ่งกว่า

นางตะกละอยากกินเนื้อแล้ว ไม่ง่ายที่จะมีเนื้อ ไม่สามารถให้ยัยเด็กสารเลวนี่เอาไปได้เด็ดขาด

ทว่า จ้าวซื่อเพิ่งจะมาถึงประตูห้องครัว แสงไฟแฉลบมาด้านหน้าอย่างฉับพลัน

“อ้า—“

จิตใต้สำนึก จ้าวซื่อถอยไปด้านหลัง

ตื่นตระหนกเกินไป จ้าวซื่อจึงล้มลงมือเท้าทั้งสี่ชี้ฟ้าโดยตรง ฟังเสียงที่ดังขึ้นนั่นก็รู้ว่าล้มอย่างหนัก