แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 29

ฟ่านลี่ฮัวและจ้าวชุนฮวาสะใภ้ทั้งสอง หันหัวหอกไปหาลั่วเสี่ยวปิงด้วยคำพูดไม่กี่คำอย่างราบรื่น

อย่างไรเสีย เป็นจริงดั่งที่ฟ่านลี่ฮัวกล่าว ไม่ใช่บ้านใครก็สามารถกินเกี๊ยวและเมล็ดแตงโมอะไรได้

แม้ว่าลั่วเสี่ยวปิงจะมีเงินชดเชยสามตำลึงของแม่หม้ายหลี่นั่น จะซื้อของดีๆบางอย่างมาบำรุงร่างกายลูกๆทั้งสอง แต่ก็ไม่สามารถซื้อขนมกินเล่นและเมล็ดแตงโมได้หรอกมั้ง?

หากบ้านใครไม่มีเงินจะซื้ออาหารเมื่อมีแล้วไม่ได้ไปซื้อข้าวสารเนื้ออะไรไว้สักหน่อย จะไปซื้อขนมกินเล่นได้ที่ไหน นั้นไม่ใช่สิ้นเปลืองเงินหรอกหรือ?

ส่วนเรื่องที่หยินเสี่ยวหงเห็นจ้าวชุนฮวากลับมาจากปากทาง พี่น้องสะใภ้คนอื่นเขาก็พูดแล้วไม่ใช่หรือ? นั่นคือไปตัดหญ้าให้หมู กลับมาจากภูเขาทางนั้นก็ต้องผ่านปากทางหมู่บ้าน

กลับเป็นที่จ้าวชุนฮวากล่าวว่า ตอนที่ตัวเองซื้อของแล้วถูกลั่วเสี่ยวปิงเห็นเข้าจุดนี้ก็พูดไปได้

ท้ายที่สุดถ้าเป็นเช่นนี้ สิ่งของที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดออกมากับพวกนางตรงกันนั่นก็สมเหตุสมผล

เมื่อทุกคนคิดเช่นนี้ สายตาที่มองไปทางลั่วเสี่ยวปิงก็เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดขึ้นมาแล้ว

และลั่วเสี่ยวปิง ถูกคนเหล่านั้นมอง กลับไม่ได้กระวนกระวาย

ภรรยาของลุงใหญ่ของตัวเองผู้นั้นโดยปกติแล้วก็ไม่ใช่คนโง่ ไม่เพียงแต่ไม่โง่ ความเป็นจริงก็ยังเป็นคนที่ฉลาดมากอีกด้วย

ตอนที่มานางคิดไว้แล้วว่าคนของบ้านเก่าทางนี้จะปฏิเสธว่าหยิบของของนาง เหล่านี้ในใจของนางประมาณไว้ล่วงหน้าได้แล้ว และอยู่ในความคาดเดาของนาง

แต่วันนี้ จุดประสงค์ของนางไม่เพียงแต่ต้องการเอาของของตัวเองกลับคืน ยังตั้งใจจะก่อเรื่องราวใหญ่โตอีก ต้องการทำให้คนของบ้านเก่าทางนี้เวลาที่จะเพ่งเล็งนางจะต้องไตร่ตรองสักหน่อย มิฉะนั้นวันหน้านางทำอะไรก็เหมือนแมลงวันที่ตอมเข้ามาเช่นนั้น และทำให้คนขยะแขยง

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงคิดเช่นนี้ ลั่วเฉินซื่อที่อยู่ด้านข้างก็ดึงสติกลับมาได้ภายใต้การกระซิบเตือนของฟ่านลี่ฮัว ชี้จมูกลั่วเสี่ยวปิงแล้วเปิดปากด่าทอ “ตัวซวยที่รนหาที่ตาย คนใจสกปรกน่าอับอาย มาพาลระรานที่บ้านเก่า เจ้าเห็นข้าย่าคนนี้อยู่ในสายตาอยู่หรือไม่? คนอกตัญญูจะต้องถูกฟ้าผ่า”

ลั่วเสี่ยวปิงสังเกตเห็นว่า ขณะที่ด่าคำเหล่านี้ สายตาของลั่วเฉินซื่อมองดูตัวเองด้วยความเกลียดชัง

ภายใต้เสียงด่ากระทบกระเทียบและความเกลียดแค้นที่อยู่ในสายตานั้น ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกเพียงแค่อัดอั้นใจจนอยู่ไม่สุข

ไร้ความกังขา สภาพอารมณ์เช่นนี้มาจากเจ้าของร่างเดิม

อย่างไรเสียตอนนั้นหลังจากที่พ่อแม่ของเจ้าของร่างเดิมประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ท่านย่าผู้นี้ก็ปกป้องเจ้าของร่างเดิมที่สุด

ดังนั้นแม้ว่าหลายปีมานี้คนของตระกูลลั่วจะทำเรื่องที่เกินไปเพียงใด เจ้าของร่างเดิมก็ไม่เคยเกลียดแค้นท่านย่าผู้นี้ สำหรับท่านย่าผู้นี้ ในใจของเจ้าของร่างเดิมยังคงแฝงไปด้วยการเฝ้ารอ

เพียงแต่ ลั่วเสี่ยวปิงที่ได้รับความทรงจำทั้งหมดของเจ้าของร่างเดิมกลับไม่เห็นด้วยกับจุดนี้

ท่านย่าผู้นี้ดีกับนาง ก็ไม่ใช่เพราะนางหน้าตางดงาม คิดจะประเมินราคาและขายหรือ?

แรกเริ่มขณะที่นางและเหยียนขวนมีการหมั้นหมายกัน ตระกูลลั่วก็ดีกับนาง นั่นเป็นเพราะอนาคตนางจะเป็นฮูหยินขุนนาง พาตระกูลลั่วเดินไปในทางที่รุ่งโรจน์ที่ควรจะเป็น

ต่อมานางสูญเสียความบริสุทธิ์ ท่านย่าผู้นั้นของนางก็ไม่เคยยอมแพ้ที่จะให้นางไปเป็นอนุภรรยาของคนรวย และยังคอยจัดการไปทุกที่

จนกระทั่ง โฉมหน้าถูกทำลายหมด นางถึงได้ถูกลั่วเฉินซื่อรังเกียจอย่างสมบูรณ์

เพียงแต่ ลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่เข้าใจ ว่าทำไมสายของลั่วเฉินซื่อที่มองดูนางจึงมีความเกลียดชัง

ในความทรงจำของนาง นางเคยได้เห็นความรังเกียจ มีเพียงอย่างเดียวที่ไม่เคยเห็นก็คือลั่วเฉินซื่อที่มีแววตาเช่นนี้

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงต้องการจะมองอย่างละเอียด แต่กลับมองไม่เห็นอะไรอีก

กดความสงสัยในใจไว้ ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้มองไปที่ลั่วเฉินซื่ออีก แต่เอาสายตามองไปยังจ้าวซื่อที่มองตัวเองด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ