แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 301

หญิงชราซูเห็นสถานการณ์นี้ ก็มิได้รีบร้อน พูดอีกว่า"วันชิวสี่แม่นางหวังก็มิใช่คนดูแลคลังสินค้านิ เหตุใดถึงไปที่โกดัง?"

หวังเถาฮวาได้ยินเช่นนี้ รีบพูดว่า"วันชิวสามตอนไปส่งของ ข้าลืมของไว้ในโกดัง เลยไปหาของเจ้าค่ะ"

ถึงแม้น้ำเสียงของหวังเถาฮวาค่อนข้างสงบ แต่สีหน้าซีดขาวเล็กน้อย สายตาก็ไม่อยู่กับที่ด้วย

หญิงชราซูพยักหน้า ไม่ได้เสนอความคิดเห็น เหมือนเชื่อคำพูดของหวังเถาฮวาแล้ว

"ในเรื่องนี้แม่นางหวังบริสุทธิ์จริง ช่วงนี้ก็กลับคนสุดท้ายอยู่ตลอด สามารถเห็นถึงความใส่ใจของแม่นางหวังได้เลย"

ตอนที่หญิงชราซูพูดถึงตรงนี้ หวังเถาฮวาถึงโล่งใจลงไปได้หน่อยแล้ว

แต่ยังไม่ทันโล่งใจอย่างสมบูรณ์ ก็ได้ยินหญิงชราซูพูดว่า"แต่เสียดายว่า หลังจากที่ข้าพบว่าโกดังมีของหายไป ข้าก็เริ่มแอบสังเกต เมื่อวานข้าเห็นว่าหลังจากเลิกงานแล้วแม่นางหวังได้ไปที่โกดัง แล้วตอนที่ออกมาก็ถือของในมือด้วย......"

"ไม่! เป็นไปไม่ได้ เมื่อวานข้าไม่ได้ไปหยิบของที่โกดังเลย และข้าก็ไม่ใช้มือถือหรอก......"หวังเถาฮวาเถียงแบบไม่ได้คิดก่อน

"เมื่อวานไม่ได้ไป ก็หมายความว่าก่อนหน้านี้เคยไปแล้วดิ?"หญิงชราซูถาม

คนอื่นได้ยินคำพูดนี้ ต่างมองไปทางหวังเถาฮวา

เวลานี้หวังเถาฮวาถึงรู้สึกตัวได้ว่าตกลงตัวเองพูดอะไรไป เลยคิดจะแก้ตัว

"แม่นางหวังบอกว่าไม่ได้ใช้มือถือ ใช้อันนี้หรือเปล่า?"

ระหว่างพูด หญิงชราซูก็หยิบตะกร้าไม้ไผ่ออกจากจากข้างหลัง

ตะกร้าไม้ไผ่นี้ทุกคนล้วนเคยเห็น เพราะทุกคนรู้ว่าบ้านหวังเถาฮวาจนมาก และแม่เลี้ยงของหวังเถาฮวาก็ทารุณกรรมต่อนาง ดังนั้นถึงแม้นางมาทำงาน ก็ต้องแบกมันเทศตระกร้าหนึ่งกลับไปด้วย บางทีนางกลัวไม่ทัน ก็จะเอาเก็บมันเทศในระหว่างทางแล้วแบกมาที่โรงงานก่อน ทุกคนล้วนชินกับเรื่องนี้แล้ว"

เมื่อเห็นตระกร้าไม้ไผ่นั้น สีหน้าของหวังเถาฮวาก็ซีดขึ้น

"ก่อนหน้านี้ข้ายังไม่ได้รู้สึก จนกว่าข้ารู้ว่าของหายไป ข้าก็คิดอยู่ว่า ข้ากลับคนสุดท้ายตลอด เป็นไปได้ยังไงที่มีคนขโมยของไปต่อหน้าข้าล่ะ?"

หยุดสักครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อ"จนกว่าวันก่อน หลังจากที่พวกเจ้ากลับแล้ว ข้าสังเกตว่าของหายไปอีก และนอกจากเจ้า มิมีผู้ใดมีอุปกรณ์ที่สามารถขโมยของไปโดยมิมีใครทราบ ตอนที่ข้าพบว่ามีมันเทศอยู่ในห้องน้ำ ข้าก็ยืนยันว่าเจ้าเป็นคนขโมย"

พอพูดจบ สีหน้าของหญิงชราซูก็จริงจังขึ้นมา ถามด้วยเสียงโมโห"หวังเถาฮวา เจ้านายดีกับเจ้ามากนัก ให้เจ้ามีงานทำ แล้วเจ้ามาตอบแทนเจ้านายแบบนี้หรือ?"

หวังเถาฮวาเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา และก่อนหน้านี้หญิงชราซูก็ตั้งใจถามคำถามนั้นพร้อมชี้ข้อผิดพลาดในคำพูดของนางออกมาด้วย ใจของนางไม่นิ่งตั้งแต่ตรงไหนเลย

ตอนนี้หญิงชราซูเอาประพฤติตนอย่างกับตอนที่เป็นผู้ดูแลในตระกูลสูงศักดิ์ หวังเถาฮวาก็เลยทนไม่ไหวเลย ล้มลงไปกับพื้นทั้งตัว

หวังเสี่ยวเชี่ยนเห็นหวังเถาฮวาเป็นเช่นนี้ก็ตะลึงก่อน จากนั้นทั้งตกใจทั้งโกรธ"เถาฮวา เจ้าเองหรือ?เจ้าจริงๆด้วย?"

หวังเสี่ยวเชี่ยนตกใจเถาฮวาที่มีจิตใจดีนั้นจะขโมยของด้วย และก็โกรธด้วย เพราะนางกับหวังเถาฮวาล้วนมาจากหมู่บ้านหวังเจีย และก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเถาฮวาด้วย นางจะถูกติดพันไหม?

ถึงแม้นางสนิทกับเถาฮวา แต่ก็ไม่อยากติดพันเพราะเรื่องของหวังเถาฮวา

หวังเถาฮวาไม่ได้พูดอะไร นางก็ไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว

เมื่อเห็นเช่นนี้ หญิงชราซูถึงมองไปทางลั่วเสี่ยวปิงที่กำลังจิบชาอยู่อย่างตื่นเต้นเล็กน้อย"นายหญิงเจ้าคะ บ่าวมิได้ทำให้ผิดหวังเจ้าค่ะ"

ลั่วเสี่ยวปิงวางแก้วชาลง เงยหน้ามองไปทางหญิงชราซู

ถึงแม้เวลาสามวันนี้ หญิงชราซูไม่สามารถหาหลักฐานได้อย่างชัดเจน

แต่ดูจากเครื่องมือและมันเทศในห้องน้ำก็สามารถรู้ว่าเป็นหวังเถาฮวา และยังสามารถใช้ถ้อยคำให้หวังเถาฮวายอมรับเอาเอง ก็ถือว่าดีเลยนะ