แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 300

ฟ่านลี่ฮัวได้ยินดังนั้นก็ลอบดีใจ ทว่าภายนอกก็ยังแสร้งทำหน้าไม่รู้ “วิธีอะไรงั้นเหรอคะ?”

“ก็ต้องเป็นวิธีต่อกรกับเจ้าคนต่ำทรามนั่นอยู่แล้ว” ย่าลั่วเหลือบตามองฟ่านลี่ฮัว “ถึงเวลาอย่าว่าแต่เงินสิบตำลึง เลย จะเอาเท่าไหร่ก็ไม่ใช่ปัญหา”

ฟ่านลี่ฮัวได้ยินย่าลั่วพูดดังนั้น ก็อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้

อันที่จริงนางแค่อยากยุยงให้แม่ยายตนเองไปหาเรื่องลั่วเสี่ยวปิง เพราะถึงแม้จะตัดขาดความสัมพันธ์กันแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงย่าลั่วก็เป็นผู้อาวุโสของนาง หากย่าลั่วอาละวาด ลั่วเสี่ยวปิงจะทำอะไรนางได้?

ถ้าให้พูดตรงๆ ก็คือฟ่านลี่ฮัวอยากให้ย่าลั่วไปสร้างปัญหาให้ลั่วเสี่ยวปิง ไม่งั้นก็คงไม่สาสมกับความเสียหายที่ลั่วเสี่ยวปิงก่อไว้ให้บ้านพวกเขา

ทว่า หากแม่ยายมีแผนตัวเอง ก็ดูท่าจะไม่เลวเช่นกัน

“วิธีที่ท่านแม่พูดคืออะไรงั้นเหรอคะ?” ฟ่านลี่ฮัวถาม

ย่าลั่ว “เจ้าคนต่ำทรามนั่นตัดขาดความสัมพันธ์กับพวกข้า แต่ยังไม่ตัดขาดความสัมพันธ์กับพ่อแม่นาง”

“แต่น้องชายสามกับน้องสะใภ้สาม......”

ฟ่านลี่ฮัวยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกย่าลั่วถลึงตาใส่

ฟ่านลี่ฮัวรู้ว่าไม่อาจพูดถึงสองสามีภรรยาของบ้านสามได้อีก จึงหุบปาก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นคำถามว่า “ท่านแม่หมายความว่าอย่างไร?”

ย่าลั่วกวักมือเรียกฟ่านลี่ฮัว จากนั้นก็ให้นางยื่นหูมาหา ก่อนจะเอ่ยบางอย่างที่ข้างหูนาง

ฟ่านลี่ฮัวได้ยินดังนั้นก็ตาเป็นประกาย

“วิธีนี้ของท่านแม่ช่างดีนัก ตรุษจีนก็จบลงพอดี ข้าจะให้เจียซิ่งไปทำเรื่องนี้เดี๋ยวนี้”

พูดเสร็จ ฟ่านลี่ฮัวก็ออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี

......

เวลาผ่านพ้นไป ในที่สุดเวลาสามวันที่ลั่วเสี่ยวปิงให้หญิงชราซูก็สิ้นสุดลงแล้ว

ตั้งแต่เช้า ลั่วเสี่ยวปิงก็ทำอาหารเช้าให้ลูกทั้งสองคนอย่างไม่รีบร้อน ทานอาหารเช้ากับลูกเสร็จ ก็ปฏิเสธไม่ให้ฉีเทียนเห้าตามมา หลังจากที่ฝากลูกไว้กับฉีเทียนเห้า ก็ไปโรงงานทันที

อาจจะเป็นเพราะว่าหญิงชราซูพูดอะไรบางอย่างกับพวกคนงาน ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงมาถึง พวกคนงานก็รวมตัวอยู่ด้วยกันทั้งหมด แต่ละคนต่างซุบซิบหารือกัน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หญิงชราซูทำงานละเอียดรอบคอบ รู้ว่าวันนี้ลั่วเสี่ยวปิงจะมา ยังวางเก้าอี้ไว้ตรงหน้าคนงานเหล่านั้น อีกทั้งยังเตรียมน้ำชาและของว่างไว้ให้ด้วย

มองดูน้ำชาและของว่างเหล่านั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

ดื่มชากินของว่างไปพลาง ชมเรื่องสนุกไปพลาง ก็ดูท่าจะไม่เลว

คิดได้ดังนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็นั่งลงอย่างสุขุม มองไปยังคนงานที่อยู่ตรงหน้า

คนงานไม่เยอะ แต่ก็ไม่น้อย ฝั่งครีมบำรุงผิวกับฝั่งเครื่องสำอาง ทุกขั้นตอนจะถูกแบ่งออกเป็นสามกระบวนการ ทุกกระบวนการจะมีประมาณสิบคน ดังนั้นโดยรวมแล้วจะมีหกสิบคน

มองดูสีหน้าท่าทางแต่ละคนที่บ้างก็ตระหนกบ้างก็ฉงน เห็นได้ชัดว่าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นตามเวลาที่ผ่านพ้นไป

ทันใดนั้น ลั่วเสียวปิงก็เผยท่าทีให้หญิงชราซู หญิงชราซูเห็นดังนั้น ก็เอ่ยว่า “วันนี้ที่เรียกเจ้านายมา ก็เพื่อเรื่องลักขโมยที่เกิดขึ้นในโกดัง”

ได้ยินว่าเกิดเรื่องลักขโมยขึ้นในโกดัง ทุกคนก็ต่างตกตะลึง แน่นอนว่าภายในความตกตะลึงก็ย่อมมีความตระหนก

เพราะพวกนางกลัวว่าตนจะถูกกระทบไปด้วย

ทุกคนที่ทำงานที่นี่ต่างเป็นหญิงสาว และด้วยความที่เป็นผู้หญิง หากพวกนางอยากจะหางานทำ โดยเฉพาะงานที่ให้สวัสดิการดีขนาดนี้ ก็เป็นเรื่องที่ยากมากๆ ดังนั้นทันทีที่ได้ยินว่าเกิดเรื่องลักขโมย ความคิดแรกของพวกนางก็คือกลัวถูกกระทบจนเสียงานนี้ไป

“จากการตรวจนับ พบว่าช่วงนี้ในโกดังมีกล่องครีมบำรุงผิวสูญหายไปทั้งหมดสามร้อยกล่อง”

ตัวเลขนี้ ทำให้เกิดเสียงเซ็งแซ่ขึ้นอีกครั้ง

แม้พวกนางจะไม่มีปัญญาซื้อของเหล่านั้น ทว่ากลับรู้ดีว่าของเหล่านั้นมีค่ามากขนาดไหน

สามร้อยกล่อง นั่นต้องเป็นเงินเท่าไหร่กัน?