แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 299

จากปากของฉีเทียนเห้า ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้รู้อีกว่าที่ลั่วเสี่ยวอวี่ไปอ่อยหูชุนเซิงที่หมู่บ้านหูเจีย แท้จริงแล้วก็เป็นฝีมือของลั่วเสี่ยวจู๋

ดังนั้น แม้หูชุนเซิงผู้นี้จะได้ใหม่ลืมเก่า ไม่ใช่คนดีอะไร แต่ตอนแรกที่หูชุนเซิงยังไม่นอกใจลั่วเสี่ยวจู๋ ลั่วเสี่ยวจู๋ก็ลอบวางแผนแก้แค้นไว้แล้วงั้นเหรอ? ตอนนี้ก็ยิ่งวางแผนให้หูชุนเซิงขาดลูกสิ้นหลานสืบสกุลอีก นี่มันเกลียดแค้นชิงชังขนาดไหนกัน?

ลั่วเสี่ยวปิงถามฉีเทียนเห้า ฉีเทียนเห้ากลับส่ายศีรษะ “จากข้อมูลที่สืบมา น่าจะไม่มีความเกลียดแค้นอะไร”

เขาหยุดครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยต่อว่า “ที่บอกเจ้าเรื่องพวกนี้ เพราะอยากให้เจ้าระวังนางไว้หน่อย คนผู้นี้ไม่ใช่เล่นๆ ซ้ำยังเจ้าคิดเจ้าแค้นมากอีกต่างหาก”

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า

แม้ไม่มีฉีเทียนเห้ามาบอกนาง นางก็ต้องระวังลั่วเสี่ยวจู๋ไว้อยู่แล้ว

หลังจากที่ตื่นมาในวันนั้น ลั่วเสี่ยวจู๋ก็แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก คนแบบนี้อยู่ให้ห่างๆจะดีที่สุด

เพียงแต่......

ลั่วเสี่ยวปิงมองฉีเทียนเห้าอย่างสงสัย “ทำไมจู่ ๆ เจ้าถึงคิดจะสืบเรื่องนาง?”

โดยเฉพาะก่อนหน้าที่ฉีเทียนเห้าไม่อยู่บ้าน จู่ ๆก็ไปสืบเรื่องลั่วเสี่ยวจู๋ ซ้ำยังสืบได้ชัดเจนขนาดนี้ นี่มันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเลย

ฉีเทียนเห้า “วันนั้นที่ข้ากับเจ้าแต่งงานกันก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ ก็เลยให้คนจับตาดูไว้”

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า ในใจกลับกำลังครุ่นคิดถึงการกระทำของลั่วเสี่ยวจู๋หลังจากที่ตื่นมา

ตอนนั้นนางนึกว่าลั่วเสี่ยวจู๋ข้ามมิติมาเหมือนนาง แต่หลังจากที่พิสูจน์ดูแล้วกลับพบว่าไม่ใช่

ตอนนี้......

จู่ ๆลั่วเสี่ยวปิงก็พลันชะงัก ก่อนจะเบิกตาโพลง

นาง......เหมือนจะมีความคิดบางอย่างที่ไม่โตพอ

“เป็นอะไรงั้นเหรอ?” เห็นสีหน้าลั่วเสี่ยวปิงผิดปกติ ฉีเทียนเห้าก็เอ่ยถาม

ลั่วเสี่ยวปิงมองฉีเทียนเห้าอย่างยากที่จะอธิบาย ท้ายที่สุดก็ส่ายหัว ไม่พูดตอบอะไร

ความคิดของนางน่าพิศวงจนเหนือความคาดหมายเกินไป ก่อนจะพิสูจน์ได้ก็อย่าเพิ่งพูดจะดีกว่า

ลั่วเสี่ยวปิงไม่พูด ฉีเทียนเห้าก็ไม่ถามอีก

หลังจากที่ทั้งคู่คุยกันเสร็จ ก็ไม่ได้อยู่ในห้องต่อ เพราะถ้าขืนยังอยู่ต่อไป เกรงว่าคนด้านนอกคงจะคิดว่าพวกเขาทำอะไรบางอย่างในห้องจริงๆแน่

ขณะเดียวกัน ณ ตระกูลลั่ว

ประตูตระกูลลั่วปิดสนิท ทุกคนนั่งอยู่ในห้อง ต่างเผยสีหน้าไม่สู้ดี

จู่ๆ ย่าลั่วก็หันไปมองจ้าวซื่อ “ครั้งนี้ได้เงินเท่าไหร่?”

จ้าวซื่อใจกระตุกวูบ สีหน้าแข็งทื่อ พลางเอ่ยถามอย่างลำบากใจว่า “ท่านแม่ถามเรื่องนี้ทำไม?”

ย่าลั่วเผยสีหน้าถมึงทึง “ทำไม? ยายแก่อย่างข้าถามไม่ได้หรือไง?”

จ้าวซื่อส่ายหัว “ไม่ใช่ ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น......”

เห็นย่าลั่วยังใช้แววตาเคลือบแคลงจ้องมองตนเอง แม้ในในจ้าวซื่อจะรู้สึกอึดอัด แต่ก็ยังคงเอ่ยว่า “ก็ไม่ได้เยอะมาก แค่สิบตำลึง ”

ฟ่านลี่ฮัว “ตระกูลจูของเมืองอำเภอคือตระกูลใหญ่ ไม่ว่ายังไงรับภรรยาน้อยก็ไม่มีทางจะให้เงินแค่สิบตำลึง หรอกมั้ง?”

ย่าลั่วย่ำเท้าอย่างโมโห “นี่ไม่เห็นยายแก่อย่างข้าอยู่ในสายตาเกินไปแล้ว คิดว่าข้าหลอกง่ายสินะ?”