แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 298

ฉีเทียนเห้าไม่ตอบคำถามของลั่วเสี่ยวปิงในทันที เอ่ยเพียงแค่ว่า “กลับไปก่อน”

ลั่วเสี่ยวปิงครุ่นคิด จะปรึกษาหารือกันที่หมู่บ้านก็ดูจะไม่เหมาะ นางจึงพยักหน้า

รอถึงบ้านแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ลากฉีเทียนเห้าไปที่ห้องนอนทันที ซ้ำยังรีบปิดประตู ไม่สังเกตเห็นสายตาคลุมเครือของผู้คนในลานที่มองมายังเรือนหลักเลยสักนิด

ย่าเจียงยังถึงกับเอ่ยชื่นชมว่า “หนุ่มสาวนี่ดีจริงๆเลยนะ กระปรี้กระเปร่าแบบนี้เสมอเลย”

คำชื่นชมนี้ทำให้สีหน้าของแม่นางจ้าวเต็มไปด้วยความเขินอายจนใบหูแดงก่ำ

แต่หลี่อิงที่เก็บผักอยู่ข้างๆกลับก้มหน้าลง แววตาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

ภายในบ้าน ฉีเทียนเห้าที่ประสาทหูดีได้ยินคำชื่นชมของย่าเจียง ก็ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย พลันหันไปมองลั่วเสี่ยวปิง “ข้าไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเจ้าไม่จะอดใจรอไม่ไหวถึงเพียงนี้แล้ว”

“ข้าก็ต้องอดใจรอไม่ไหวอยู่แล้วสิ” ลั่วเสี่ยวปิงตอบทันทีโดยไม่แม้แต่จะคิด

ลั่วเสี่ยวอวี่เป็นเพียงสาวชาวบ้านธธรมดาคนหนึ่ง ทำยังไงจู่ ๆนายท่านจูชอบนางได้ในเวลาสั้นๆไม่กี่วัน

นี่มันไม่สมเหตุสมผล

ทว่าเห็นได้ชัดว่าฉีเทียนเห้ารู้ว่าเรื่องราวเป็นยังไง ดังนั้นนางจึงรีบร้อนอยากรู้

เพียงแต่ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งพูดจบ ก็พลันรู้สึกว่าบรรยากาศมันทะแม่ง ๆ

นางเงยหน้ามองฉีเทียนเห้า กลับเห็นฉีเทียนเห้ากำลังมองตนเองยิ้มๆ “ดูเหมือนว่าเมื่อคืนข้าจะยังพยายามไม่พอสินะ ถึงทำให้เจ้ารีบร้อนขนาดนี้”

พูดเสร็จ ฉีเทียนเห้าก็จะยื่นมือออกมา......

รอเดี๋ยว!

ลั่วเสี่ยวปิงถอยหลังกรูด พลางมองฉีเทียนเห้าอย่างระแวดระวัง “เจ้าคิดอะไรน่ะ? เพิ่งจะกลางวันแสกๆอยู่เลย”

นางก็แค่ลากฉีเทียนเห้ากลับเข้ามาในห้องเพื่อไขข้อสงสัยให้นาง ทำไมเขากลับอยากแปลงร่างเป็นหมาป่าซะงั้น?

กลางวันแสกๆแบบนี้ นางยังไม่หน้าด้านพอหรอกนะ

ฉีเทียนเห้าเผยสีหน้าบริสุทธิ์ “เจ้าลากข้าเข้ามาอย่างเร่งรีบขนาดนี้ ซ้ำยังปิดประตูห้องอย่างไม่อาจรีรอได้อีก เกรงว่าทุกคนคงจะคิดว่าเจ้าและข้าจะทำอะไรบางอย่าง”

ลั่วเสี่ยวปิงกระพริบตา

แล้วกระพริบตาอีก!

จนกระทั่งนางเพิ่งเข้าใจว่าคำพูดของฉีเทียนเห้าหมายความว่าอย่างไร ก็อดเอามือกุมขมับไม่ได้ พลางปริเสียง “อา” อย่างหงุดหงิด

ทันใดนั้น ก็มีเสียงของย่าเจียงดังลอดมาจากลาน “กลางวันแสกๆก็เร่าร้อนขนาดนี้ ต้องต้มน้ำให้นายหญิงอาบน้ำหรือเปล่า?”

เพราะหลังจากที่ลั่วเสี่ยวปิงปริเสียงร้องทีหนึ่ง ภายในบ้านก็เงียบสงัดลงครู่หนึ่ง ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงได้ยินเสียงของย่าเจียงพอดี

ไม่รู้ว่าเพราะเขินอายหรือโกรธ ลั่วเสี่ยวปิงหน้าแดงก่ำ

นี่มันเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว!

อีกอย่าง ทำไมนางถึงไม่เคยรู้มาก่อนว่าย่าเจียงแม้จะมีอายุมาก แต่กลับพูดจา......ตรงไปตรงมาขนาดนี้?

สิบแปดบวกมาขนาดนี้ นางจะยอมรับก็ไม่ใช่ ปฏิเสธก็ไม่ดี......หงุดหงิดชะมัด!

ลั่วเสี่ยวปิงถลึงตาใส่ฉีเทียนเห้าที่เป็นตัวต้นเหตุ เป็นความผิดเขาทั้งนั้น!

นางจินตนาการออกเลยว่า หากตนเองออกไปตอนนี้ ไม่เพียงแค่จะแก้ความเข้าใจผิดไม่ได้ กลับกันยังจะสร้างความเข้าใจผิดใหม่ว่าฉีเทียนเห้าสั้นเล็กอีก

ช่างเถอะๆ ไม่สนแล้ว

“ว่ามาเถอะ ตกลงเจ้ารู้อะไรกันแน่?”

ลั่วเสี่ยวปิงสูดหายใจเข้าลึกให้ตัวเองใจเย็นลง ก่อนจะเอ่ยถามฉีเทียนเห้า