แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 308

"รอก่อน!"

ในเวลาที่ขาข้างหนึ่งของลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งก้าวออกไปจากถงเหรินถัง ภายในถงเหรินถังอันสงบก็มีคนพูดออกมา

ลั่วเสี่ยวปิงหยุดฝีเท้า หันกลับมา และมองไปทางต้นกำเนิดเสียง

เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ไม่ได้คลุมหน้า และยังมีรอยเลือดอยู่บนหน้าผาก ซึ่งก็คือหญิงที่คิดจะฆ่าตัวตายในเมื่อกี้นี้เอง

ลั่วเสี่ยวปิงเลิกคิ้ว มองไปที่ผู้หญิงที่ดูหน้าตาไม่ออกแล้ว"เจ้าไม่กลัวว่าข้าทำให้ใบหน้าของเจ้าแย่กว่าเดิม ให้เจ้าสูญเสียโอกาสที่อาจจะรักษาได้ในอนาคตหรือ?"

ลั่วเสี่ยวปิงถามด้วยคำพูดเดิมของจูฉวนฝู

แต่หญิงคนนั้นกลับยิ้มอย่างอนาถ"ไม่มีทางหรอก"

หญิงคนนั้นส่ายหน้า"ก่อนหน้านี้ที่พบว่าใบหน้าผิดปกติข้าก็ไปหาหมอเองแล้ว ไม่มีประโยชน์แม้แต่นิด และข้าก็รออนาคตไม่ไหวแล้ว เพราะถ้าหน้าของข้าไม่หายอีก สามีก็จะทอดทิ้งข้า ลูกของข้าก็จะสูญเสียแม่ไป ถึงแม้อนาคตใบหน้ากลับมาดีเหมือนเดิมก็อย่างไรล่ะ?รับประกันได้อย่างไรว่าสามีของข้าจะไม่แต่งงานอีก?หรือรับประกันได้ว่าลูกสองคนของข้าจะมีคนดูแลปกป้อง?"

ระหว่างที่หญิงคนนั้นพูด สายตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ผู้หญิงคนอื่นที่เสียโฉม ส่วนใหญ่ก็เป็นแม่กันหมดแล้ว คนที่ยังไม่ได้เป็นแม่ ก็หมั้นไว้แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของหญิงคนนั้น นึกถึงผลกระทบที่อาจจะเกิดขึ้นเพราะหน้ารักษาไม่ได้ ภายในถงเหรินถังก็มีเสียงร้องสะอื้นเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

และลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้มองคนอื่น มองแต่ผู้หญิงที่เดินออกมาให้นางรักษา

เห็นได้ชัดว่านางให้ลั่วเสี่ยวปิงรักษาไม่ใช่เป็นเพราะว่าเชื่อถือในตัวลั่วเสี่ยวปิง แต่เป็นเพราะว่านางไม่มีหนทางใดๆ มีแต่ต้องรักษาม้าตายประหนึ่งม้าเป็น

แต่จริงๆแล้วสิ่งนี้ก็ไม่สำคัญ มีคนยอมออกมาให้รักษาก็พอ

ระหว่างที่ลั่วเสี่ยวปิงคิด ก็ยิ้มมุมปากและมองไปทางจูฉวนฝูที่มีสีหน้าไม่ค่อยดีทีหนึ่ง แล้วเดินไปทางหญิงคนนั้น

ครั้งนี้ฉีเทียนเห้าไม่ได้ติดตาม แค่กอดอกยืนอยู่หน้าประตู

จากนั้นภายใต้การนำพาของหมออู๋ ลั่วเสี่ยวปิงก็พาหญิงคนนั้นเดินไปที่หลังเรือน

ลั่วเสี่ยวปิงพาหญิงคนนั้นเข้าไปประมาณครึ่งชั่วโมงได้ ไม่ว่าจะเป็นพวกหญิงเสียโฉมที่ตั้งตารอคอยอยู่ข้างใน หรือเป็นฝูงชนที่รอสิ่งปาฏิหาริย์อยู่ข้างนอก ล้วนไม่ได้จากไป เพราะไม่มีใครยอมไป

ถึงแม้อากาศข้างนอกจะหนาว แต่คนล้อมรอบก็ไม่ได้น้อยเลย ยังมีโน้มน้าวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอีก แน่นอนก็เป็นเพราะว่าวันนี้เป็นเทศกาลโคมไฟ มีหลายคนเข้ามาในเมือง และเป็นเพราะว่างานโคมไฟจัดขึ้นตอนเย็นด้วย

จูฉวนฝูเป็นคนที่อยู่ไม่นิ่งที่สุดในบรรดาคนเหล่านี้

เขาไม่เชื่อว่าลั่วเสี่ยวปิงจะรักษาหน้าของหญิงคนนั้นได้ แต่เขาก็กลัวจะเกิดสิ่งเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ใจอยากกลับไปถามนายท่านก่อน แต่ก็กลัวออกไปแล้วทุกสิ่งจะควบคุมไม่ได้แล้ว

หลังจากโน้มน้าวใจให้ผู้หญิงเหล่านั้นไปเมืองซีเหอกับเขาไม่ได้ จูฉวนฝูก็มีแต่ต้องรออย่างรีบร้อน

สิ่งที่จูฉวนฝูไม่รู้คือ ถ้าเกิดเวลาสามารถย้อนกลับ เขาจะไม่ดูถูกศัตรูขนาดนี้ เขาจะไม่รออยู่เฉยๆที่นี่ เขาจะไปรายงานให้เจ้านายก่อน

แต่ เวลามันผ่านไปแล้วก็ไม่มีวันย้อนกลับมาอีก และแน่นอนว่านี่เป็นเรื่องภายหลัง

ตอนที่จูฉวนฝูรอจนหงุดหงิดมาก ลั่วเสี่ยวปิงก็ออกมาแล้ว ส่วนข้างหลังของนางคือหญิงที่ตามนางเข้าไปในเมื่อกี้นี้

ผ้าพันแผลบนใบหน้าของหญิงคนนั้นยังคงมีอยู่ แต่ใบหน้ากลับปิดด้วยผ้าคลุม ทำให้คนที่เห็นฉากนี้รู้สึกร้อนใจ

เพราะทีแรกพวกเขานึกว่าจะได้เห็นผลเลย แต่ในที่สุดเห็นแต่ใบหน้าที่ปิดด้วยผ้าคลุม ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น

จูฉวนฝูเห็นสถานการณ์นี้ ก็นึกว่าลั่วเสี่ยวปิงล้มเหลว เลยดีใจมาก ก้อนหินที่กดทับอยู่ในใจนั้นก็ไม่รู้บินไปถึงไหนแล้ว"บอกแล้วว่านางไม่มีความสามารถเช่นนั้น พวกเจ้าอย่าโดนหลอกเลย เรารีบไปขอคำอธิบายจากหอเหมยเซียงที่เมืองซีเหอเถอะ ใครจะไปรู้ล่ะว่านางมีความเกี่ยวโยงกับหอเหมยเซียงหรือเปล่า มาถ่วงเวลาของเราเพื่อจะได้หนีทัน?"

อย่างที่คิด เมื่อจูฉวนฝูพูดเช่นนี้ก็ทำให้หญิงที่คาดหวังแต่เดิมนั้นสิ้นหวังและวุ่นวายขึ้นมา

ลั่วเสี่ยวปิงยังคงไม่ได้รีบร้อนอะไร เพียงมองจูฉวนฝูด้วยสีหน้าที่มองไม่ออกว่ายิ้มอยู่หรือเปล่า"เหตุใดเจ้าถึงรีบร้อนเช่นนี้?ได้ทำเรื่องผิดหรือเปล่า?"

ทันใดนั้นจูฉวนฝูก็เหมือนถูกคนเหยียบขาอย่างแรง ตะโกนพูดทันที"ข้าจะไปทำผิดอะไรเล่า?ใครๆก็รู้ว่าคนตระกูลจูเรามีน้ำใจที่สุด เหตุใดเจ้าถึงมาใส่ร้ายตระกูลจูเราแบบนี้?'

ลั่วเสี่ยวปิงยิ้ม"มีน้ำใจหรือใจร้ายคงมีแต่พวกเจ้าถึงรู้เอง"