แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 307

คนที่เดินออกมาจากถงเหรินถังก็คือลั่วเสี่ยวปิงและฉีเทียนเห้าแหละ

ที่แท้แล้ว เนื่องจากข้างหน้ามีคนรวมตัวกันเต็ม ฉีดทียนเห้าเลยพาลั่วเสี่ยวปิงเกิดอ้อมไปข้างหลังของถงเหรินถัง และข้ามกำแพงเข้าไปโดยตรง พอดีได้เจอกับหมออู๋ที่หาในหนังสือทางการแพทย์ไม่เจออะไรทั้งสิ้นจึงเดินออกมาจากห้อง

อยู่ๆก็มีคนปรากฏตัวในหลังบ้านตัวเอง หมออู๋ก็กรีดออกมา แต่เสียงนี้ถูกเสียงวุ่นวายข้างนอกปิดคลุมไป

"ข้าเป็นหมอ สามารถรักษาหน้าของพวกนางได้"ลั่วเสี่ยวปิงแสดงตัวตน และเหตุที่มา

ถ้าเป็นเมื่อก่อน หญิงสาวคนหนึ่งข้ามกำแพงเข้ามา ยังสามารถรักษาโรคที่ตัวเองรักษาไม่ได้อีก หมออู๋ไม่เชื่ออยู่แล้ว

เพราะช่วงนี้เมืองซีเหอมีหมอหญิงอายุน้อยคนหนึ่งถนัดในโรคประหลาดๆ และยังฝังเข็มเป็นด้วย ถึงแม้ไม่มีเวลาในดู แต่เรื่องของหมอหญิงคนนี้ถือว่าแพร่หลายในวงการของหมอ ดังนั้นหมออู๋เลยไม่กล้าดูถูกลั่วเสี่ยวปิง

เนื่องจากจุดหนึ่ง หมออู๋เลยใจเย็นลง แล้วอยู่ๆก็นึกถึงอะไร เลยถามได้จิตสำนึก"แล้วเจ้าฝังเข็มเป็นไหม?"

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า"เป็น"

ความใจเย็นที่ปรากฏบนใบหน้า ทำให้หมออู๋ไม่ได้สงสัยแม้แต่นิด

หมออู๋ถามต่อ"เจ้าเป็นหมอประจำของเหรินโซ่วถัง เมืองซีเหอหรือเปล่า?"

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า"ใช่อยู่แล้ว"

สายตาของหมออู๋มีแสงสว่างอยู่ด้วย ดีใจและตื่นเต้น"เจ้าจริงด้วย เป็นเจ้าจริงด้วย!"

หากหมออู๋เป็นคนสมัยปัจจุบัน วินาทีนี้จะรู้สึกเหมือนตัวเองถูกหวยแล้ว

วิชาการฝังเข็มนะเนี่ย วิชาการฝังเข็มที่สูญหายไปนาน วิชาฝังเข็มที่เขาอยากเห็นมาโดยตลอด คนที่ฝังเข็มเป็นอยู่ต่อหน้าเขานี่เอง เกิดมาไม่เสียเปล่าแล้ว สมกับชีวิตนี้แล้ว

ตอนที่หมออู๋ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวของข้างนอก เลยไม่ได้ล่าช้าอีก เพียงพูดกับหมออู๋ว่า"รบกวนเจ้าไปบอกพวกนางว่า นางสามารถรักษาใบหน้าของพกนางได้*

เมื่อหมออู๋ได้ยินคำนี้ อารมณ์ก็ต่างกับครั้งแรกที่ได้ยินคำพูดนี้อย่างสิ้นเชิง

เมื่อกี้เขารู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงเหมือนพูดโกหก แต่ตอนนี้เขาเชื่อถือมาก

ถึงแม้อยากจะพูดกับลั่วเสี่ยวปิงว่าขอดูวิชาฝังเข็มหน่อย แต่ยังไงหมออู๋ก็เป็นห่วงหญิงน่าสงสารในข้างนอก แค่ลังเลเล็กน้อย สุดท้ายก็เลือกที่จะออกไป

ดังนั้นเรื่องที่หมออู๋ออกมาตะโกนอย่างตื่นเต้นจึงเกิดขึ้น

ในตอนที่ทุกคนล้วนนึกว่าหมออู๋รักษาหน้าของตัวเองได้อยู่ ลั่วเสี่ยวปิงก็เดินออกมาพอดี คำพูดข้างหน้านี้ของหมออู๋ยังพูดไม่จบ ตอนนี้เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงเดินออกมาพอดี เลยชี้ไปที่นาง"นางต้างหาก ที่สามารถรักษาใบหน้าของพวกเจ้าได้"

หญิงกลุ่มที่หน้าโฉมต่างมองหน้าเข้าหากัน สายตาที่มองลั่วเสี่ยวปิงเต็มไปด้วยความสงสัย

เพราะลั่วเสี่ยวปิงดูเล็กมาก ยังเป็นผู้หญิงด้วย

หมออู๋มองออกสิ่งที่คนเหล่านี้คิดในใจ เลยเอ่ยเสียงเย็นชาออกมา"พวกเจ้าเคยได้ยินหมอหญิงที่อยู่ประจำในเหรินโซ่วถัง เมืองซีเหอหรือเปล่า?ก็คือหมอหญิงที่เคยได้รักษาโรคหืด โรคหัวใจและเป็นลมเหล่านี้?"

เมื่อเห็นทุกคนล้วนรู้สึกตกใจ หมออู๋ก็ยกคางขึ้นมาเล็กน้อย ชี้ไปที่ลั่วเสี่ยวปิง"คือนางนั่นเอง ตอนนี้พวกเจ้าเชื่อหรือยังว่านางรักษาใบหน้าของพวกเจ้าได้?"

ดูจากสีหน้าท่าทางของหมออู๋ ราวกับว่าคนที่รักษาโรคประหลาดเหบ่านั้นได้คือเขาเอง เลยทำให้ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

จูฉวนฝูเห็นว่าตัวเองกว่าจะโน้มน้าวใจคนเหล่านั้นไปหาเรื่องที่หอเหมยเซียง เมืองซีเหอจนได้ แต่กลับถูกหมออู๋ทำลาย สีหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย

ในเวลานี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็มองไปทางจูฉวนฝูสองคนเผชิญหน้ากัน

จูฉวนฝูตะลึงเล็กน้อย รู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงคุ้นมาก เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน แต่นึกไม่ออก

แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่ให้จูฉวนฝูไปนึกว่าลั่วเสี่ยวปิงเป็นใคร แผนตอนนี้คือต้องห้ามให้หมอเทวดาใหม่ในเมืองซีเหอคนนี้รักษาให้หญิงเหล่านี้

ดังนั้นจูฉวนฝูเดินหน้าขึ้นไปหนึ่งก้าว สงสัยหมออู๋"หมออู๋ คนนี้โผล่ตัวมาจากไหน?อย่าบอกนะว่านางบอกว่านางสามารถรักษาใบหน้าของคนในนี้ได้ หมออู๋ก็เชื่อเลยหรือ"

ได้ยินเช่นนี้หมออู๋ก็ไม่รู้จะพูดไรดี เพราะเสี่ยวปิงโผล่ตัวออกมาอย่างกระทันหันจริงๆ และลั่วเสี่ยวปิงก็พูดเองว่าสามารถรักษาใบหน้าของหญิงเหล่านี้ได้