แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 319

"ผู้ใหญ่หนึ่งตำลึง เด็กสองเหวิน"คนใช้ที่ห้ามพวกลั่วเสี่ยวปิงเอาไว้พูด และมองไป๋เสา หนานซิง กับสี่เป่าที่ปรากฏความดีใจบนใบหน้า ในที่สุดสายตาก็ย้ายกลับมาที่ลั่วเสี่ยวปิงและฉีเทียนเห้า"หากพวกเจ้าจะเข้าไป ผู้ใหญ่สองคนกับเด็กอีกสอง ต้องจ่ายสองตำลึงกับอีกสองเหวิน"

คนใช้นึกว่าหนานซิงและไป๋เสาไม่ได้มากับลั่วเสี่ยวปิง ถึงพูดแบบนี้

ลั่วเสี่ยวปิงฉับพลันทันที ไม่น่าทำไมคนในซอยนี้ถึงไม่มาก ที่แท้แล้วต้องเก็บค่าผ่านประตูนี่เอง

สำหรับคนธรรมดา มีของดูก็ไปดูของฟรีไม่ดีกว่าหรือ?

และค่าผ่านประตูก็แพงเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าใครๆล้วนจ่ายไหว

แต่เมื่อก่อนลั่วเสี่ยวปิงได้ไปสถานที่ท่องเที่ยวหลากหลายที่ ค่าผ่านประตูที่แพงขนาดไหนล้วนเคยซื้อมาก่อน ดังนั้น สำหรับค่าผ่านประตูที่แพงขนาดนี้จึงรับได้อยู่

เพราะเราหาเงินมาก็เพื่อนำมาใช้ งานโคมไฟมีแค่ปีละครั้ง ถ้าผ่านเทศกาลโคมไฟไปก็เท่ากับว่าปีใหม่ก็จบสิ้นแล้ว ถ้าตอนนี้ยังไม่ใช้เงินอีก จะเอาเงินไปใช้เมื่อไหร่ล่ะ?

ดังนั้นเลยไม่ได้ลังเลใดๆ ลั่วเสี่ยวปิงหยิบเงินออกมาจ่าย

ผู้ใหญ่สี่คน เด็กสามคน ทั้งหมดสี่ตำลึงกับอีกหกเหวิน

ท่ามกลางสายตาที่ประหลาดใจของคนใช้คนนั้น พวกเขาก็เดินเข้าไปในถนนที่มีคนเดินค่อนข้างน้อย

หลังจากเข้าไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงถึงพบว่า ที่ๆเสียเงินกับที่ๆไม่เสียเงินต่างกันมากจริงๆ

ทั้งซอยเต็มไปด้วยโคมไฟหลากหลายรูปแบบ มีขนาดใหญ่ กลาง เล็ก ไม่ว่าเป็นชิ้นไหน ไม่ว่าจะเป็นฝีมือการทำหรือรูปแบบ โคมไฟข้างนอกล้วนเทียบกับที่นี่ไม่ได้

ในโคมไฟเหล่านี้นอกจากโคมไฟรูปสัตว์ที่เหมือนจริงมากแล้ว สิ่งที่พิเศษที่สุดคือโคมม้าวิ่ง เด็กสามคนดูจนไม่กะพริบตาเลย

เมื่อเทียบกับโคมไฟเหล่านั้น ชั่วเสี่ยวปิงชอบบรรยากาศของถนนนี้มากกว่า

ภายใต้ท้องฟ้าอันมืดสนิท โคมไฟหลากสีก็เหมือนเป็นดวงดาวที่ประดับอยู่บนท้องฟ้า ส่วนคนที่เดินไปมานั้นล้วนเป็นคุณหนูคุณชายผู้มีตระกูลที่ออกมาเที่ยวเนื่องในโอกาสเทศกาลโคมไฟ

บ้างก็เขินอาย บ้างก็คาดหวัง บ้างก็ขี้อาย ในระหว่างที่เดินผ่าน พวกเขาจะค่อยๆมองไปที่ฝ่ายตรงข้ามทีหนึ่งอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็รีบหลบสายตาอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นถึงความไร้เดียงสามาก

เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงถึงนึกขึ้นได้ว่า ในสมัยนี้เทศกาลโคมไฟเป็นวันเลือกคู่ของหนุ่มสาวจำนวนมาก

ไม่น่าทำไมฝั่งนี้ถึงเข้มงวดขนาดนี้แล้ว หากใครๆก็มาได้ งั้นคงจะสูญเสียผลประโยชน์ของคุณชายคุณหนูผู้มีตระกูลเหล่านี้

แต่พฤติกรรมที่คุณชายคุณหนูเหล่านี้ส่งถึงกัน ไม่ใช่สิ่งที่ลั่วเสี่ยวปิงชอบที่สุด จุดสนใจของนางอยู่ที่การสวมใส่ชุดจีนโบราณ และนี่ก็ถือว่าเป็นงานโชว์ชุดจีนโบราณครั้งใหญ่ยิ่ง

ถ้ายอมรับว่า ถึงแม้ข้างนอกทุกคนก็ล้วนใส่ชุดจีนโบราณ แต่ล้วนเป็นคนธรรมดา แม้ชุดที่ใส่ดีขนาดไหนก็ไม่ได้คำนึงอะไรมาก แต่คุณหนูผู้มีตระกูลในนี้ล้วนได้ใส่ชุดหรูหรา และยังมีอีกส่วนหนึ่งได้ถูกออกแบบโดยนาง ซึ่งดูเจริญตามาก

สวยงามมากๆ

และการทายคำใบ้โคมไฟในนี้ ความยากจะยากกว่าข้างนอกตั้งเยอะตั้งแยะ แน่นอนแล้วว่าของขวัญที่ได้ก็จะสอดคล้องกับความยากด้วย

ของขวัญในนี้ไม่ว่าชิ้นไหน ล้วนสามารถกลายเป็นรางวัลใหญ่ของแผงข้างนอก

อานอานก็ได้ไปทายคำใบ้ แต่ถึงแม้เป็นอานอาน ส่วนใหญ่ก็ทายไม่ถูก

สมมุติ'ยกจอกขึ้นเชิญชวนพระจันทร์นวลเด่น'ให้ทายคำทักทายที่สุภาพ แต่อานอานนึกไม่ออก

จนกว่ามีคนเดาออกว่าคำตอบคือ'ชมแสงจันทร์'(ในสมัยจีนโบราณคำว่าชมแสงจันทร์แปลว่าการเชิญชวน) อานอานถึงรู้ตัวในฉับพลัน

สมมุติว่า'เงยมองพระจันทร์บนท้องฟ้าที่สว่างสวาย'ให้ทายชื่อของยาชนิดหนึ่ง และอานอานก็นึกไม่ออก

แต่คำตอบของคำใบ้นี้ ลั่วเสี่ยวปิงทายออกมาได้

คำตอบคือตางกุย(ในภาษาจีนตางกุยนอกจากมีความหมายเป็นยาชนิดหนึ่งแล้ว ยังมีอีกความหมายหนึ่งแปลว่าอยากกลับบ้าน) จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็ได้รับปิ่นเงินเป็นของขวัญ

ถึงแม้รูปแบบดูธรรมดา แต่อย่างน้อยก็มีมูลค่าครึ่งตำลึง

ลั่วเสี่ยวปิงกลัวว่าอายอานจะรู้สึกเศร้า ยังคิดจะปลอบใจหน่อย แต่ใบหน้าของอานอานไม่มีความเศร้าใดๆเลย