แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 320

เมื่อเห็นความวุ่นวายที่เกิดขึ้นข้างหน้า ลั่วเสี่ยวปิงก็หยุดฝีเท้าโดยจิตสำนึก ไม่คิดจะไปยุ่งเกี่ยวอะไรเลย

แต่เล่อเล่อเห็นว่าข้างหน้ามีสนุกให้ดู เลยคิดจะเบียดเข้าไปดู

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นเช่นนี้ พูดด้วยเสียงทุ้ม"หยุดสิ!"

เล่อเล่อวิ่งไปหลายก้าว พอได้ยินเสียงของแม่ ก็เศร้าขึ้นมาทันที

เดิมทีวันนี้นางก็ทำให้แม่โกรธแล้ว ไม่อยากให้แม่โกรธอีก

ลั่วเสี่ยวปิงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เรื่องกลับมาหาตัวเฉย

ตอนที่เล่อเล่อเตรียมหันกลับไปหาลั่วเสี่ยวปิง อยู่ๆก็มีคนหนึ่งบินออกมาจากฝูงชน และหล่นมาข้างเท้าของเล่อเล่อ และอาเจียนเลือดออกมา ซึ่งโดนพื้นที่อยู่ต่อหน้าเล่อเล่อ

"กรี๊ดดด"

เล่อเล่อเห็นเลือดนั้น ตกลงจนกรี๊ดออกมา

ตอนที่พวกหนานซิงสังเกตถึงสิ่งผิดปกติก็คิดจะเดินหน้าขึ้นไป แต่เนื่องจากอยู่ห่างไกลและยังมีคนบังไว้ ในที่สุดก็ช้าไปหน่อยนึง สุดท้ายเล่อเล่อก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย

ส่วนฉีเทียนเห้า เนื่องจากในสมองคิดแต่เรื่องผิดปกติในเมื่อกี้นี้ของลั่วเสี่ยวปิง ดังนั้นเลยสังเกตฝั่งนี้ไม่ทัน

เมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดของเล่อเล่อ ฉีเทียนเห้าก็กระตุกใจ เมื่อเห็นสถานการณ์ต่อหน้า ฉีเทียนเห้าก็เดินขึ้นไปอุ้มเล่อเล่อขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เย็นชา

หนานซิงและไป๋เสาเห็นเช่นนี้ รีบขึ้นไปขอประทานโทษ ฉีเทียนเห้าแค่เหลือบตามองสิงคนนั้นทีหนึ่ง แล้วก็มองไปที่คนบนพื้น

ตอนที่เห็นคนบนพื้น ฉีเทียนเห้าก็เกิดความสงสัยออกมา

ชายหนุ่มที่ล้มลงกับพื้นนั้น ถึงแม้สีหน้าดูซีดและเจ็บปวดมาก แต่สายตาที่มองไปทางเล่อเล่อนั้นกลับเต็มไปด้วยความขอโทษ

และในเวลานี้ มีชายหนุ่มผู้มีตระกูลใส่ชุดสีน้ำเงินเข้มเดินออกมาจากฝูงชน มองไปที่ชายหนุ่มที่บาดเจ็บหนักบนพื้นด้วยสีหน้าที่โหดร้าย"ไอ้น้อง บอกแล้วว่าอย่ายุ่งเรื่องคนอื่น เจ้านี่รนหาที่ตายจริงๆ"

ระหว่างที่พูด ก็ยกขาขึ้นมา เหยียบไปทางหน้าอกของชายหนุ่มคนนั้น หากเหยียบเท้านี้ลงไปเต็มๆ งั้นชีวิตของชายหนุ่มคนนี้ก็คงต้องสิ้นสุดในนี้

แต่แล้ว ขาของชายผู้มีตระกูลยังไม่ทันได้เหยียบลงไป ก็ถูกพลังลมพัดพาจนกระเด็นออกไปโดยแรง ตามด้วยเสียง"ปัง"ก็ตกลงในฝูงชน พร้อมส่งเสียงกรีดร้องออกมา

ฝูงชนที่ล้อมรอบอยู่ถอยหลังไปเรื่อยๆ ถึงแม้มีสนุกให้ดู แต่ล้วนรู้สึกน่ากลัว ไม่กล้าเข้าใกล้

ดังนั้น บริเวณนี้เหลือเพียงชายผู้มีตระกูลและผู้อารักขาที่มาประคองเขา กับคนพวกลั่วเสี่ยวปิงและชายหนุ่มที่บาดเจ็บหนักบนพื้น

"ใคร?"หลังจากอู๋เทียนป้าชายผู้มีตระกูลคนนั้นถูกคนใช้ประคองขึ้นมาแล้ว สีหน้าก็โกรธขรึมมาก สายตามองไปทางฉีเทียนเห้าที่กำลังอุ้มเล่อเล่ออยู่ และอู๋เทียนป้าก็ชี้ไปที่ฉีเทียนเห้า"เจ้าเป็นผู้กระทำหรือเปล่า ข้า......"

ตอนที่อู๋เทียนป้าพูดนั้นได้เห็นฉีเทียนเห้าค่อยๆเงยตาขึ้นมา สายตาเจาะจ่อมาที่ตัวเอง ร่างกายเลยสั่นมาโดยสัญชาตญาณ จึงหลบหลีกสายตา ไม่กล้าสบตาโดยตรงกับฉีเทียนเห้า

จากนั้นก็มีคนใช้ติดตัวของอู๋เทียนป้ามากระซิบข้างหู เห็นแต่คนใช้คนนั้นส่ายหน้า และอู๋เทียนป้าก็โล่งใจลง

อู๋เทียนป้าก็ถือว่าเป็นใหญ่ในเมืองหลินอาน ที่บ้านเปิดสำนักสอนการต่อสู้ ปกติแล้วศิษย์พี่ศิษย์น้องก็รับงานเฝ้าบ้านและส่งสินค้ามีค่าต่างๆ แม้จะอันตราย แต่ก็หารายได้ๆเยอะ รวมไปถึงตระกูลอู๋มีเพียงอู๋เทียนป้าลูกชายคนเดียว เลยทำให้อู๋เทียนป้ามีนิสัยที่หยิ่งผยองติดตัวมาตั้งแต่เด็ก

และต่อมาพี่สาวของเขาก็ได้แต่งเข้าไปเป็นเมียน้อยที่ตระกูลจูในอำเภอเมือง ทำให้เขามีที่พึ่งพายิ่งนัก

แต่ที่บ้านเตือนมาหลายครั้ง คนที่ยั่วยุไม่ได้ก็ห้ามไปยั่วยุ

แต่ตั้งแต่เด็กแล้ว อู๋เทียนป้านอกจากฝึกฝีมือการต่อสู้แล้ว ทำอะไรล้วนไม่ตั้งใจ ให้เขาจดจำว่าเขายั่วยุได้ใครยั่วยุไม่ได้ก็ช่างยากหรือเกิน

ผัวเมียตระกูลอู๋ก็ปวดหัวกับเรื่องนี้ กลัวว่าลูกชายไปยั่วยุคนใหญ่คนโตจนทำให้ตระกูลอู๋ต้องซวยไปด้วย เลยหาคนที่มีความทรงจำที่ดีติดตามเขา และให้เขาจำชื่อ หน้าตา และจุดเด่นของคนที่ตระกูลอู๋ยั่วยุไม่ได้ในเมืองใกล้เคียง

ปกติอู๋เทียนป้าออกไปข้างนอก คนใช้คนนั้นก็ติดตัวตลอด รับผิดชอบในเรื่องเตือนอู๋เทียนป้า