แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 333

หลี่เสี่ยวฮวาใช้มือปิดหน้าอกไว้ ถอยหลังลงไปหลายก้าวอย่างเหลือเชื่อ น้ำตาคลออยู่ในขอบตา

"เจ้า......เจ้าว่าข้าขี้เหร่?"

นางขี้เหร่ตรงไหน?

พี่ล่ายโถวในหมู่บ้านยังบอกว่านางหน้าตาคล้ายดอกไม้ สวยมากๆเลย!

ฮันหลินพยักหน้า"เจ้าขี้เหร่จริง!"

ตามจริงแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนคนที่สุภาพอย่างฮันหลินจะไม่ไปทำร้ายคนอื่นด้วยหน้าตาหรอก เพราะไม่ว่ามีหน้าตายังไง ล้วนเป็นสิ่งที่พ่อแม่ประทานให้ ล้วนมีสิทธิ์ในการมีชีวิตที่ดีงาม

แต่หลี่เสี่ยวฮวาหน้าด้านหรือเกิน ถึงแม้หน้าตาไม่ได้ขี้เหร่มาก แต่ใจของนางขี้เหร่จนทนดูไม่ได้

แถมยังไม่รู้จักข้อบกพร่องของตนเองด้วย

สิ่งสำคัญที่สุดคือ เขาไม่อยากมีความเกี่ยวโยงกับผู้หญิงแบบนี้เลย

ตามด้วยเสียง"ฮ่าๆ" ลั่วเสี่ยวปิงอดหัวเราะไม่ได้

เวลาที่ฮันหลินมาที่บ้านก็ไม่สั้นแล้ว ปกติเขาเป็นคนมีมารยาท สำรวมกิริยา ทำงานได้ดี และเป็นคนรอบคอบ......สรุปก็คือ นางยังเป็นครั้งแรกที่เห็นฮันหลินปากร้ายเช่นนี้ เพื่อพยายามจะมีชีวิตรอด

หลี่เสี่ยวฮวาที่โดนพูดว่าขี้เหร่อีกครั้งแถมยังถูกลั่วเสี่ยวปิงหัวเราะเยาะด้วย ถึงแม้จะหน้าด้านขนาดไหน ครั้งนี้ก็รู้สึกอับอาย

ถึงแม้นางร้องไห้ไปด้วย และไม่พูดไม่จาเหมือนโดนกระทบอย่างหนัก แต่ก็ไม่สามารถทำให้คนเกิดความสงสารต่อนาง

ย่าเถียนเห็นหลานสาวถูกปฏิเสธเข้าจวน ก็รู้สึกรีบร้อนเล็กน้อย

"เสี่ยวปิง เข้าไม่อยากให้น้องสาวเข้าจวนเป็นเมียน้อยก็ได้"ระหว่างพูด ย่าเถียนก็ผลักหลานสาวคนเล็กของตัวเองออกมา"นี่เป็นน้องสาวคนเล็กของเจ้า ปีนี้อายุเก้าขวบ......"

เมื่อเห็นท่าทีของย่าเถียน ลั่วเสี่ยวปิงก็มีลังสังหารที่ไม่ดีเกิดขึ้น

อย่างที่คิด เห็นแต่ย่าเถียนพูดต่อว่า"ยายได้ข่าวว่าเจ้ามีลูกชายอายุหกขวบคนหนึ่ง ตามสำนวนที่ว่าผู้หญิงที่แก่กว่าสามปีมีข้อดีหลายประการ ไม่งั้นเจ้าให้นางหมั้นกับเหลนของข้าเถอะ?"

เยี่ยมมาก ไม่เพียงแต่โลภต่อสามีของนาง ยังเอาเรื่องลูกชายของนางด้วยหรือ?

แถมยังไม่ใช่รุ่นเดียวกันด้วย ก็คิดจะให้นางหมั้นให้ลูกชายหรือ?

เหลือทน!

"เรื่องของบ้านข้า เจ้าไม่มีสิทธิ์มาพูด"ลั่วเสี่ยวปิงทำหน้าบึ้งตึง"ให้ว่าจะเป็นสามีหรือลูกชายของข้า ข้าล้วนไม่มีแผนที่จะหาเมียให้พวกเขา ส่วนพวกเจ้า......"

ลั่วเสี่ยวปิงใช้สายตากวาดไปที่ย่าเถียน"ข้าก็ไม่รู้จักพวกเจ้า ไม่ทราบว่าพวกเจ้ามาจากไหน เป็นญาติของข้าจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ให้พวกเจ้าเข้าบ้านแบบนี้ก็ไม่ดี"

"แต่ฤดูหนาวเช่นนี้ข้าก็ไม่อยากให้พวกเจ้าเป็นหวัด อย่างนี้ละกัน ข้าจะให้คนพาพวกเจ้าไปส่งที่เมือง เช่าบ้านให้พวกเจ้าอยู่ หลังจากตรวจสอบประวัติของพวกเจ้าได้ ข้าจะมีแผนอื่น"

ถึงแม้นางไม่ได้เห็นความหน้าด้านของครอบครัวนี้ ก็ไม่ได้คิดจะให้คนเข้าบ้านตั้งแต่แรก

แต่ในเมื่อคนเหล่านี้อาจจะเป็นญาติของเจ้าของร่างเดิม งั้นนางก็ทิ้งไม่ได้

ให้คนเข้าบ้าน นางจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่ถ้าไม่ให้เช่าบ้านอาจถูกคนนินทาได้ และดูจากนิสัยของพวกนาง อาจจะก่อปัญหาได้มากมายอีก

เสียเงินหน่อยนึงให้พวกนางห่างไกลจากที่นี่ออกไปก่อน ในขณะที่สบายหูหน่อยก็ยังมีเวลาไปตรวจสอบประวัติของคนเหล่านี้ด้วย ดูสิว่าเหตุใดพวกนางถึงมาอย่างกะทันหัน ทั้งๆที่ไม่ได้ปรากฏตัวมาหลายปีแล้ว แล้วค่อยคิดวิธีรับมือ

ส่วนถ้าพวกนางพักอยู่ในเมืองแล้วรู้สึกตัวขึ้นมาได้ ถึงเวลานั้นนางก็มีวิธีรับมือเช่นกัน