แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 332

เมื่อได้ยินคำถามของลั่วเสี่ยวปิง ย่าและหลานสองคนนั้นก็ไม่ธรรมดาจริงๆ คนหนึ่งเชิดหน้าขึ้น ดูเย่อหยิ่งมาก อีกคนหนึ่งเชิดหน้ายืดอก ดูหยิ่งยโสจริง

ในที่สุดหญิงสาวเป็นคนตอบคำถามของลั่วเสี่ยวปิง"ข้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของนายหญิงบ้านนี้ ส่วนท่านนี้"

หญิงสาวชี้ไปที่หญิงแก่ข้างๆ"เป็นท่านยายของนายหญิงบ้านนี้"

ส่วนสองคนเล็ก หญิงสาวไม่ได้แนะนำ น่าจะรู้สึกว่าอายุยังน้อยอยู่ไม่เหมาะที่จะนำมาขู่ให้คนอื่นกลัว

โดยรวมก็คือ ตอนที่แนะนำฐานะของตัวเอง หญิงสาวเต็มไปด้วยความเหนือกว่า

ไม่ทราบว่าความมั่นใจของนางมาจากไหน

หญิงสาว ชื่อหลี่เสี่ยวฮวา เดิมทีนางนึกว่าลั่วเสี่ยวปิงได้ยินคำแนะนำของนางแล้วจะรู้สึกตกใจและอิจฉา แต่คิดไม่ถึงว่ากลับได้เห็นสีหน้าที่แสยะยิ้ม

หลี่เสี่ยวฮวารู้สึกมาโดยตลอดว่า ตัวเองน่าจะละอะไรไป

เวลานี้ ก็ได้ยินลั่วเสี่ยวปิงพูดว่า"ข้าเหมือนลืมแนะนำฐานะของตัวเอง"

ฐานะ?

ฐานะอะไร?

ก็คือกะหรี่ที่เป็นแต่ยั่วยวนคนอื่นไม่ใช่หรือ?

"ข้าก็คือนายหญิงบ้านนี้ในปากของพวกเจ้า"

หญิงแก่เถียนซื่อ"......"

หลี่เสี่ยวฮวา"......"

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่าย่าเถียนและหลี่เสี่ยวฮวาสองคนจากความตกใจกลายเป็นความว้าวุ่น จนในที่สุดสีหน้าซีดเผือดมาก

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็ได้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของพวกนาง วินาทีต่อมา ย่าเถียนร้องไห้ออกมา และมุ่งหน้าไปทางลั่วเสี่ยวปิง

"หลานสุดที่รักของยาย หลายปีนี้คงลำบากแย่เลย......"

เมื่อกี้ยังพูดว่านางเป็นหญิงที่หน้าตาดีแต่ไม่มีประโยชน์ มีแต่จะเสียอาหารข้าวสารไปเปล่าๆ แต่วินาทีต่อไปก็มุ่งหน้ามาทางตัวเอง ลั่วเสี่ยวปิงจึงรีบหลบไป

ดีที่หญิงแก่คุ้นเคยกับสถานที่นี้ เลยตั้งตัวได้ทัน ไม่ได้หกล้มเพราะความเฉื่อย

แม้ลั่วเสี่ยวปิงจะหลบไป แต่หญิงแก่รู้สึกว่าตัวเองทำผิดก่อน เลยไม่ได้ตำหนิอะไร

ส่วนนางก็ไม่เห็นจะเกิดเขินเลย

เห็นแต่ย่าเถียนนั่งลงไปบนพื้น และเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างหนัก"หลายสุดที่รักของยาย หากยายรู้ว่าเจ้าลำบากมาหลายปีขนาดนั้น ยายไม่มีวันจะทิ้งเจ้าเลย"

"ดูสิเจ้าผอมไปถึงไหนแล้วเนี่ย?ยังไม่แข็งแรงเท่าน้องสาวของเจ้าเลย ยายรู้สึกเจ็บปวดใจมาก"

ลั่วเสี่ยวปิง"......"

นางไม่ได้แข็งแรงเท่าหลี่เสี่ยวฮวาจริงๆ แต่นางไม่สนอยู่แล้ว

การร้องไห้อย่างเศร้าโศกของย่าเถียน ไม่ได้รับคำตอบจากลั่วเสี่ยวปิง แต่กลับดึงดูดหลายคนในหมู่บ้านมา

ตอนนี้ย่าเถียนร้องไห้ออกมาไม่ไหวแล้ว ว่าไปว่ามาก็เป็นคำพูดแต่เดิม ฟังจนลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกรำคาญมาก

เห็นมีคนมา หลี่เสี่ยวฮวาก็เลียนแบบลูกสาวของเจ้าที่ดินในหมู่บ้านของพวกนาง......แต่นางไม่มีผ้าเช็ดหน้า เลยใช้แขนเสื้อของตัวเองเช็คน้ำตา"พี่สาวเจ้าคะ เสี่ยวฮวาได้ฟังท่านย่ากล่าวถึงเจ้าเป็นประจำ วันนี้กว่าจะได้เจอพี่สาวสักที"

ลั่วเสี่ยวปิง"......"ไม่รู้จักตัวเองด้วยซ้ำไป กล้าพูดว่ากล่าวถึงเป็นประจำอีก ใครจะไปเชื่อ?

"พี่สาวเจ้าคะ เจ้าไม่ต้องห่วง ครั้งนี้ที่มาข้าก็ไม่คิดจะกลับแล้ว"หลี่เสี่ยวฮวาวางแขนเสื้อลง จากนั้นพูดอย่างแน่วแน่"ข้าจะปรนนิบัติพี่สาวและ......"

หลี่เสี่ยวฮวาส่งตาหวานใส่ฮันหลิน"พี่เขย......"

"เคยเห็นคนที่ไร้ยางอาย แต่ไม่เคยได้เห็นคนที่ไร้ยางอายเช่นนี้ หน้าด้านมาแย่งสามีของคนอื่น ลูกสาวของบ้านไหนไร้ยางอายเช่นนี้?"

ยังไม่ทันรอให้ลั่วเสี่ยวปิงพูด ชาวบ้านที่อยู่รอบๆก็ทนไม่ได้

คนนี้คือเฉินฟางเป็นป้าของจางเอ้อหู่

เนื่องจากที่บ้านเฉินฟางลำบากจริงๆ ดังนั้นในที่สุดก็ไม่ได้รับจางเอ้อหู่สองพี่น้องมาเลี้ยง แต่นางก็ดูแลพี่น้องสองคนอยู่เป็นประจำ คนก็ไม่ได้เลวร้าย