แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 342

ความดีใจที่พาดผ่านในสายตาของเมี่ยวชุ่ยหลาน ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงยิ่งมั่นใจว่าท้องของเมี่ยวชุ่ยหลานมีปัญหา

เห็นว่าจางเฉินซื่อรีบร้อนอยู่ ลั่วเสี่ยวปิงก็ส่งสายตาสะกิดให้นางอดทนรอคอยสักประเดี๋ยว

เมื่อเห็นสายตาของลั่วเสี่ยวปิง จางเฉินซื่อถึงสงบลงมาหน่อย

ลั่วเสี่ยวปิงมองเมี่ยวชุ่ยหลาน พูดด้วยรอยยิ้ม"ถึงแม้ตอนนี้พิสูจน์ได้ว่าเจ้าตั้งครรภ์จริงๆ ถึงแม้ลูกเป็นของพี่ต้าหลาง แต่ตอนนี้พวกเจ้าก็ไม่ใช่สามีภรรยากันแล้ว ก่อนที่เจ้าจะแต่งเข้าบ้าน ยังเข้าไปไม่ได้"

นางมั่นใจว่าท้องของเมี่ยวชุ่ยหลานมีปัญหาแน่นอน แต่มีปัญหาตรงไหนนางยังคิดไม่ออก

แต่การจับชีพจรไม่ใช่จุดแข็งของนาง อาจจะมีตรงไหนผิดพลาดไป

สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องรีบตรวจสอบให้ชัดเจน

ส่วนสาเหตุที่ไม่ให้เมี่ยวชุ่ยหลานเข้าพักบ้านจาง อย่างแรกเป็นเพราะว่านางกลัวเมี่ยวชุ่ยหลานจะคิดแผนอะไรขึ้นมา อย่างที่สองคือกลัวเรื่องนี้จะไปเข้าหูตระกูลพาน หากเมี่ยวชุ่ยหลานเข้าพักตระกูลพานจริงๆ งั้นงานแต่งของต้าหลางและตระกูลพาน เกรงว่าจะพบอุปสรรคอีก

เมี่ยวชุ่ยหลานได้ยินคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย"ลั่วเสี่ยวปิง เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

ถ้าไม่เข้าไปพักในบ้านจาง แล้วหากสถานการณ์เปลี่ยนไปจะทำอย่างไรดีล่ะ?

และนางไม่เชื่อลั่วเสี่ยวปิง รู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงตั้งใจใาทำร้ายเรื่องดีๆของนาง

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดอะไร แค่มองไปที่จางเฉินซื่อ

จางเฉินซื่อก็รู้สึกตัวมาได้ พูดว่า"เสี่ยวปิงพูดถูกต้อง เจ้าไม่ได้มีอะไรกันกับบ้านเรา ไม่เหมาะที่จะเข้าพักที่บ้านเรา"

เมี่ยวชุ่ยหลานได้ยินเช่นนี้ รีบพูดว่า"แต่ข้าไม่สนใจ"

จางเฉินซื่อ"แต่ตระกูลจางเราสนใจ ไม่อยากให้ผู้หญิงที่ไม่ชัดเจนอย่างเจ้าเข้ามาพักที่บ้าน"

เมี่ยวชุ่ยหลานรู้สึกรีบร้อน เลยมองไปขอความช่วยเหลือกับคนที่อยู่ข้างๆ

แต่ทุกคนล้วนรู้สึกว่าคำพูดนี้มีเหตุมีผล ดังนั้นเลยไม่มีใครอ้าปาก

มีคนที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น เห็นเมี่ยวชุ่ยหลานมองมา เลยพูดโน้มน้าวใจ"แค่เข้าบ้านช้าไม่กี่วันเอง ไม่มีอะไรมากหรอก"

เมี่ยวชุ่ยหลานฟังแล้วเกือบจะอาเจียนเลือดออกมา

ช้าไม่กี่วันเองไม่มีอะไรมาก?

หลายวันนี้สามารถเกิดการเปลี่ยนแปลงได้หลายอย่าง

แต่ตอนนี้นางพึ่งได้แค่ตัวเอง คิดวิธีแก้ไขไม่ได้เลย

นางคิดได้ว่าลั่วเสี่ยวปิงอาจจะจับชีพจรให้นาง และก็คิดได้ว่าบ้านจางอาจไม่ยอมรับ แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ บ้านจางยอมรับแต่กลับไม่ยอมให้นางเข้าบ้านทันที

ยังไงจางเฉินซื่อก็มีชีวิตอยู่กับเมี่ยวชุ่ยหลานมาหลายปี เห็นลักษณะที่กังวลของเมี่ยวชุ่ยหลาน ก็เกิดความสงสัย"เมี่ยวชุ่ยหลาน แม้กระทั่งหลายวันนี้เจ้ายังรอไม่ไหว กลัวอะไรอยู่หรือเปล่า?"

เมี่ยวชุ่ยหลานฟังแล้วส่ายหน้าทันที"ไม่ใช่ แม่ ข้าแค่......"

เมี่ยวชุ่ยหลานก้มหน้า สีหน้าดูน่าสงสารมาก"ข้าไม่มีที่พักจริงๆ"

"สิ่งนี้ง่ายมาก"จางเฉินซื่อพูด

เมี่ยวชุ่ยหลานมองนางด้วยความคาดหวัง แต่กลับได้ยินจางเฉินซื่อพูดว่า"บ้านของตระกูลเหยียนว่างอยู่ไม่ใช่หรือ?เจ้าไปพักที่นั่นก่อนหลายวัน รอเราจัดการเรื่องแต่งงานให้เสร็จ ก็จะไปรับเจ้ามา"

จางเฉินซื่อไม่อยากให้เมี่ยวชุ่ยหลานเข้าไปเลย กลัวเสี่ยวเหม่ยได้เห็นเมี่ยวชุ่ยหลานจะถูกกระตุ้นอีก

กว่าเสี่ยวเหม่ยจะดีขึ้นมาหน่อย ไม่ได้กลัวคนขนาดนั้นแล้ว นางไม่อยากเกิดอุบัติเหตุอะไร

เมี่ยวชุ่ยหลานเห็นว่าท่าทีของจางเฉินซื่อแน่วแน่มาก รู้อยู่แก่ใจว่าถ้าตัวเองปฏิเสธอีกจะถูกสงสัยแน่นอน เลยพูดด้วยความน่าสงสาร"เจ้าค่ะ แม่ ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ"

พูดเสร็จก็เดินไปทางตระกูลเหยียน โดยเดินไปสามคนหันกลับมามองหนึ่งครั้ง

ตอนนี้ ในที่ๆไม่ไกลมีคนที่แต่งกายบ่าวทาสหันหลังเดินจากไป