แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 343

"เสี่ยวปิง บ้านเราไม่ใช่ครอบครัวที่แบ่งแยกคนไม่ถูก"ความกังวลของลั่วเสี่ยวปิง จางเฉินซื่อเห็นกับตา เลยพูดอย่างจริงจัง"เด็กคนนั้นเป็นคนดี แค่ไปพบคนอย่างอันธพาลจ้าว ไม่ใช่ความผิดของนาง"

ลั่วเสี่ยวปิงตกใจมาก คิดไม่ถึงว่าความคิดของจางเฉินซื่อจะเปิดกว้างเช่นนี้

หลังจากเฉินซื่อกล่าวความคิดของตัวเองเสร็จ ก็พูดอย่างรีบร้อน"ครั้งนี้เข้าใจผิดมากเช่นนี้ ควรไปอธิบายให้ชัดเจนใช่ไหม?ไม่งั้นข้าไปเอง?"

พานหยิงหยิงเป็นคนแบบไหนจางเฉินซื่อไม่รู้ แต่จางเฉินซื่อรู้เรื่องหนึ่งอย่างชัดเจน คนที่ลั่วเสี่ยวปิงให้ความสำคัญ ไม่แย่ไปถึงไหนอยู่แล้ว

และลักษณะของต้าหลาง ดูชอบคนนั้นจริงๆ

ถึงแม้การแต่งงานครั้งแรกต้าหลางมองคนผิดเอง แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะมองคนผิดทุกครั้ง

สองคนที่เคยโดนทำร้ายมารวมตัวอยู่ด้วยกัน ถึงยิ่งรู้ว่าต้องรักษากันและกัน

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่าจางเฉินซื่อไม่ซีเรียสจริงๆ ก็โล่งอกโล่งใจลง แต่กลับอดไม่ได้ที่จะมองไปทางจางต้าฉวน

เห็นลั่วเสี่ยวปิงมองตัวเอง จางต้าฉวนยิ้ม"เรื่องในบ้านป้าของเจ้าเป็นคนตัดสินทั้งนั้น"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ก็หัวเราะ รู้สึกว่าบรรยากาศของบ้านจางดีจริงๆ

หากไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้มีเมี่ยวชุ่ยหลาน บ้านจางคงได้เจอคนที่ดีกว่า

แต่คนเรามักจะต้องเจอสิ่งที่ไม่ดี ถึงจะรักษาความดีงามที่หายากเอาไว้ หากเรื่องครั้งนี้ทำได้จริงๆ ไม่ว่าจะเป็นบ้านเจอ หรือเป็นพานหยิงหยิง ล้วนเป็นบุญ

"ตอนนี้ไปอธิบายก็เปล่าประโยชน์ สิ่งที่สำคัญในตอนนี้คือรีบหาหลักฐานพิสูจน์ว่าเด็กในท้องของเมี่ยวชุ่ยหลานไมได้เป็นของบ้านจาง"ลั่วเสี่ยวปิงหยุดสักพักหนึ่ง และพูดต่อ"ข้าได้บอกกับตระกูลพานแล้ว ให้พวกเขาให้เวลาสามสี่วัน"

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้อธิบายว่า เวลาสามวันนี้นางเสนอกับพานหยิงหยิงเอง ส่วนพานหยิงหยิงจะตัดสินใจยังไง นางก็ไม่รู้

หวังว่าพานหยิงหยิงจะอดทนรออีกสามวันเพื่อความรักของตัวเอง

จางเฉินซื่อได้ยินว่ามีเวลาให้สามวัน ก็โล่งใจลงมาหน่อย แต่ต่อจากนั้นก็รีบร้อนขึ้นมาอีก

"มีคนมาแย่งสะใภ้กับบ้านเราแล้ว เราจะล้าหลังไม่ได้นะ ต้องรีบเตรียมสินสอด"จางเฉินซื่อตบขาแล้วลุกขึ้นมา"ไอ้แก่ พรุ่งนี้เราไป......จัดซื้อสินสอดในเมืองกัน"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ อยู่ๆก็เกิดความคิดขึ้นมา เลยพูดว่า"เตรียมได้เลย แถมยังต้องเตรียมอย่างยิ่งใหญ่มโหฬาร"

คนบ้านจางได้ยินเช่นนี้ ก็ล้วนมองไปทางลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงยิ้ม จากนั้นบอกแผนของตัวเองให้คนของบ้านจางฟัง

เวลานี้ ในห้องกำลังปรึกษาเรื่องนี้กันอย่างครึกครื้น แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าคนที่ควรหลับอยู่ในตอนนี้ กลับยืนอยู่หน้าประตูอย่างโดดเดี่ยว และฟังการสนทนาของพวกเขาลงไปหมด......

เช้าวันรุ่งขึ้น จางเฉินซื่อกับจางต้าฉวนสองคนก็นั่งรถวัวออกจากหมู่บ้าน พอเจอใครก็พูดอย่างมีความสุขว่าตัวเองไปเตรียมสินสอด

ไม่นานเรื่องนี้ก็ส่งเข้าไปยังหูของเมี่ยวชุ่ยหลาน ตอนแรกเมี่ยวชุ่ยหลานรู้สึกว่ามันน่าสงสัย เพราะไม่เชื่อว่าบ้านจางจะเตรียมสินสอดให้ตัวเองจริงๆ

จนกว่าตอนบ่าย รถวัวของบ้านจางกลับมา

บนรถวัวมีผ้าเกรดดีๆจำนวนไม่น้อย และยังมีกล่องเล็กกล่องใหญ่อีกมากมาย

บนกล่องมีระบุชื่อร้านขนมในเมือง ส่วนบางกล่องเห็นก็รู้ว่าเป็นเครื่องประดับ

คนเหล่านี้ล้วนหุ่มผ้าแดงไว้ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ซื้อมาใช้ในประจำวัน

เห็นของเต็มรถวัวนั้นเข้าไปในบ้านจาง เมี่ยวชุ่ยหลานถึงเชื่อว่าบ้านจางได้ไปเตรียมสินสอดจริงๆ

ถึงแม้บ้านจางอนุญาตให้ตัวเองเป็นแค่เมียน้อย แต่มีสินสอดที่ดีขนาดนั้น มันก็ไม่แย่

ระหว่างที่คิด เมี่ยวชุ่ยหลานก็กลับไปในกระท่อมเก่าแก่ของตระกูลเหยียนอย่างสบายใจ

ส่วนวันนี้ เดิมทีลั่วเสี่ยวปิงไม่ต้องมาเหรินโซ่วถังในเมือง แต่ตั้งแต่เช้าลั่วเสี่ยวปิงก็ปรากฏตัวในเหรินโซ่วถัง

พนักงานเห็นลั่วเสี่ยวปิงมา ก็ทักทายทันที

"แม่นางลั่ววันนี้ไม่ต้องมาไม่ใช่หรือ?"หลังจากทักทายเสร็จ พนักงานก็ถามอย่างสงสัย

"ข้ามาหาคุณชายของพวกเจ้า เขาอยู่หรือเปล่า?"