แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 358

ลั่วเสี่ยวปิงลุกขึ้นมา อธิบายกับพวกคนไข้แล้ว ก็เดินออกจากเหรินโซ่วถังทันที

ลั่วเสี่ยวปิงเดินไปด้วย พลางถามชุนวังว่าเกิดอะไรขึ้นด้วย

จากปากของชุนวัง ลั่วเสี่ยวปิงได้รู้ว่าย่าหลานสี่คนของหมู่บ้านหลี่เจียไปอาละวาดที่ร้านเมืองแห่งอาหาร

และไม่รู้ว่าไปรู้มาจากไหนว่าลั่วเสี่ยวปิงเปิดร้านเมืองแห่งอาหาร จึงทำให้พวกเขาไปกินแล้วไม่จ่ายเงิน

กินแล้วก็ช่างเถอะ ยังอยากเอาถ้วยจานกับเสื้อในร้านหม้อไฟกลับไปด้วย ที่ตลกก็คือ พวกเขากลับยังมีความคิดที่จะเอาเงินจากผู้ดูแลร้านหม้อไฟให้พวกเขาใช้ด้วย

ความคิดของพวกเขาก็คือ ‘ร้านนี้เป็นร้านที่หลานสาวข้าเปิด ของและเงินในร้านของหลานสาวให้ข้าใช้ไม่ผิดเสียหน่อย’

พนักงานในร้านหม้อไฟไม่ฟังที่คนแก่นี้พูดอยู่แล้ว ไม่มีคำอนุญาตจากลั่วเสี่ยวปิง ใครก็ห้ามเอาของกลับไปทั้งนั้น

ถ้าทุกคนมาบอกว่าเป็นญาติของเจ้านาย พวกเขาก็จะต้องทำตามที่สั่งงั้นเหรอ?

ดังนั้น ภาพในร้านจึงเป็นด้านหนึ่งจะเอาไปให้ได้ อีกด้านไม่ยอมให้ จนสองฝ่ายทะเลาะกันขึ้นมา

เดิมทีถ้าเป็นเรื่องทั่วไป พวกเขาคงไปแจ้งความแล้วส่งคนไปที่หยาเหมินเรียบร้อยแล้ว

แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นย่าของเจ้านาย ถึงแม้คนในร้านจะรักษาสิทธิ์ของร้านได้ แต่ยังไงก็ไม่กล้าทำให้เรื่องเลยเถิดไปไกลกว่านี้

ย่าเถียนนั้นเห็นว่าพนักงานร้านไม่กล้าทำอะไรนาง จึงหนักข้อขึ้น เริ่มโวยวายขึ้นมาทันที

ของไม่ให้เอา? งั้นข้าก็ฟาดให้หมด

เจ้าไม่ให้เงินข้า? งั้นข้าก็โวยวาย

ค้าขายดีนักใช่ไหม? งั้นข้าก็จะด่าลูกค้าของเจ้า ด่าจนไม่มีใครกล้าเข้ามากินที่ร้านนี้อีก

นางจะต้องทำให้ร้านเมืองแห่งอาหารนี้วุ่นวายและพังพินาศให้ได้

ตลอดทาง ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินแล้วก็อดไม่ได้กุมขมับ

ช่วงนี้นางอาจจะยุ่งมาก จนลืมคนพวกนี้ไปเสียสนิท

แต่ในเมื่อตอนนี้เกิดเรื่องแล้ว งั้นนางก็จะไม่เกรงใจอีกแล้ว

คนบางคน จะต้องทำให้มันเข็ดหลาบ ไม่งั้นถ้ามาแบบนี้ทุกครั้งก็คงไม่ไหวเหมือนกัน

ถึงแม้ลั่วเสี่ยวปิงจะฟังจากที่ชุนวังเล่าแล้ว แต่พอมาถึงร้านเมืองแห่งอาหาร ตอนที่เห็นภาพในร้าน ก็อดไม่ได้เส้นเลือดกระตุก

มัน——น่าโมโหจริงๆ!

ตอนนี้ รอบนอกของร้านเมืองแห่งอาหาร ไม่เห็นลูกค้าที่มากินอาหารแล้ว แต่กลับเป็นคนที่มามุงดูมากกว่า

กว่าลั่วเสี่ยวปิงจะเบียดเข้าไปได้ กลับเห็นถ้วยจานในร้านหม้อไฟพังพินาศจนหมด ไม่มีลูกค้าเหลือเลยสักคน

ย่าเถียนนั่งอยู่บนโต๊ะ และด่าฉอดๆไม่หยุด

และคนที่มาด้วย บวกกับหลี่เสี่ยวฮวาสามคน ก็ถือของกินไว้คนละอย่างสองอย่าง

มีทั้งผลไม้ ขนมและเนื้อ

สรุปก็คือเป็นภาพที่ใครมาเห็นแล้วก็ต้องโมโห

ย่าเถียนเห็นลั่วเสี่ยวปิงมา ก็รีบกระโดดลงจากโต๊ะ ชี้หน้าด่าลั่วเสี่ยวปิงว่า: “เจ้ามันเด็กอกตัญญู ทิ้งข้ากับพี่น้องของเจ้าไว้ที่บ้าน ไม่ให้เงินอีก เจ้าอยากให้พวกเราอดตายกันหรือไง?”

ความจริงแล้ว อายุสัญญาเช่าบ้านของพวกเขายังไม่ถึง แต่ก็ใกล้ถึงแล้ว

ส่วนเรื่องเงิน ตอนแรกมาจากในชนบทไม่ค่อยได้เปิดโลกมากเท่าไหร่ ดังนั้นเลยพยายามใช้เงินอย่างประหยัด ขนาดประหยัดแล้วย่าเถียนก็ยังรู้สึกปวดใจอยู่ดี

ต่อมา ย่าเถียนรู้สึกว่าได้พบวิถีการใช้ชีวิตของคนในเมืองแล้ว ก็เลยใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือย และอยู่ได้อีกหลายวัน

จนกระทั่งเมื่อวานนี้ เงินใช้หมดแล้ว ดังนั้นเลยเตรียมตัวกลับหมู่บ้านไปขอเงินกับลั่วเสี่ยวปิงต่อ