แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 357

ถึงแม้จะอยู่ในห้อง ไม่มีทางที่จะมีคนนอกได้ยิน แต่ลั่วเสี่ยวจู๋ก็ยังขยับเข้าไปกระซิบบอกความคิดของตัวเองข้างหูของจูถงผู่

จูถงผู่ได้ยินแล้ว ก็มองลั่วเสี่ยวจู๋ด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง

ลั่วเสี่ยวจู๋ก้มหน้าลงอย่างเขินอาย “คุณชายใหญ่ เสี่ยวจู๋บังเอิญได้ยินคนพูดถึง ก็เลย……”

พูดถึงตรงนี้ เสี่ยวจู๋ก็มีใบหน้าแดงระเรื่อ จากนั้นก็กระทืบเท้าแล้วพูดอย่างเขินอายว่า “ถ้าคุณชายใหญ่รู้สึกว่าความคิดของเสี่ยวจู๋ไม่ดี งั้นก็คิดเสียว่าเสี่ยวจู๋ไม่เคยพูดถึงแล้วกัน ยังไงร้านหนังสือนี่ก็เป็นชื่อของเสี่ยวจู๋ คุณชายใหญ่เสียไปเท่าไหร่ ก็ถือว่าเสี่ยวจู๋ติดค้างท่านก็แล้วกัน เสี่ยวจู๋จะคืนทั้งเงินและดอกให้คุณชายใหญ่ภายในสามปีนี้”

ว่าแล้วก็กลับหลังหันให้จูถงผู่ แต่ตอนนี้กลับหลังหันนั้น สายตาก็ประกายออกมาด้วยความดูถูก

ความคิดที่นางพูดมานั้น เป็นความคิดที่ได้ยินมาจากชาติก่อนของตระกูลจู

ตระกูลจูเป็นศูนย์รวมของความเสื่อมโทรม ยอมทำทุกอย่างเพื่อเงิน นางไม่เชื่อว่าจูถงผู่จะไม่หวั่นไหว

เหมือนที่ลั่วเสี่ยวจู๋คิดไว้ไม่มีผิด จูถงผู่หวั่นไหวแล้ว

ในสายตาของจูถงผู่แล้ว ตระกูลจูหาเงินจากทุกอย่าง

จูถงผู่เดินเข้าไปกอดลั่วเสี่ยวจู๋ไว้ “น้องนางของข้า ข้าจะให้เจ้าคืนเงินได้ยังไงกัน?”

ผู้หญิงคนนี้มีค่ามาก รู้เรื่องไม่น้อย เมื่อครู่เขาพลั้งมือตบหน้านางไป ไม่งั้นระยะเวลาสั้นๆนี้นางก็ยังมีคุณค่ามาก

ยิ่งไปกว่านั้น เสี่ยวจู๋ก็เป็นผู้หญิงที่เขาถูกใจเหมือนกัน

ลั่วเสี่ยวจู๋ก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้อีก แค่พูดอย่างลังเลว่า “คุณชายใหญ่ เสี่ยวจู๋มีความคิดหนึ่ง ไม่ทราบว่าคุณชายใหญ่ต้องการไหม?”

จูถงผู่: “เจ้าว่ามา”

ลั่วเสี่ยวจู๋จึงขยับเข้าไปกระซิบข้างหูของจูถงผู่

จูถงผู่ได้ยินแล้วก็ตกตะลึงมาก: “เจ้ารู้ได้ยังไงว่าจะสู้รบ?”

ลั่วเสี่ยวจู๋: “”

นางจะพูดยังไงล่ะ?

ชาติก่อนหลังจากการเก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วง แคว้นซีหรงก็ได้เปิดศึกสงคราม

เพราะอ๋องเซ่อเจิ้งตายไป ภายในราชสำนักไม่มีแม่ทัพที่มีความสามารถ จึงทำให้ต้าซิงค่อยๆพ่ายแพ้

ว่ากันว่า องค์หญิงหกที่ส่งไปอภิเษกสมรสเพื่อกระชับสัมพันธ์ไมตรีที่แคว้นหรง ถูกทหารของแคว้นซีหรงกระทำชำเราต่อหน้าทุกคน จึงทำให้องค์หญิงตายในที่สุด

ความอัปยศนี้ทำให้ต้าซิงไม่อาจเงยหน้าขึ้นได้หลายปี

เพราะแพ้สงคราม ไม่รู้ว่าต้าซิงต้องสูญเสียไปมากเท่าไหร่

ดังนั้น ชาตินี้ก็ต้องมีการสู้รบเช่นกัน

และขอแค่สู้รบ ก็ต้องมีอาหาร ดังนั้นจึงเป็นช่วงที่นักธุรกิจด้านอาหารแห้งหาเงินได้เยอะ

“คุณชายใหญ่ไม่ต้องสนหรอกว่าเสี่ยวจู๋รู้ได้ยังไง ถ้าคุณชายใหญ่ไม่กลัวเสี่ยง ก็เชื่อเสี่ยวจู๋เถอะ เริ่มสะสมอาหารแห้งก่อน ถ้าไม่เชื่อ งั้นก็ถือเสียว่าเสี่ยวจู๋ไม่เคยพูดอะไรก็แล้วกัน”

สิ่งที่ลั่วเสี่ยวจู๋เคยพูดมา แทบจะตรงหมดทุกอย่าง วิธีการหาเงินที่พูดมาตอนนี้ จูถงผู่จะไม่เชื่อได้ยังไง?

นึกถึงค่าอาหารในช่วงสงคราม จูถงผู่ก็ทนนั่งต่อไปไม่ไหวแล้ว แค่พูดปลอบลั่วเสี่ยวจู๋ไม่กี่คำ ก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

รอจูถงผู่ออกไปแล้ว ลั่วเสี่ยวจู๋ก็ไปหาพนักงานในร้าน “เจ้าไปสืบดูสิว่า ใครได้เป็นลูกศิษย์ของเว่ยต้าหรู”

พนักงานได้ยินแล้ว ก็รีบไปสืบทันที

ลั่วเสี่ยวจู๋ลูบใบหน้าที่บวมแดงของตัวเองในห้องด้วยสายตาที่แหลมคม

ไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้าคิดจะเข้ามายุ่งกับแผนการของนาง นางจะไม่ปล่อยไว้แน่

ยังมีตระกูลจูอีก……นางจะทำให้ชื่อเสียงของพวกเขาเสื่อมเสียให้ได้……

……

พริบตาเดียว อานอานกับจูเหวินเฉิงต่างก็ไปโรงเรียนแล้ว