แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 36

ฉีเทียนเห้ามองดูผู้หญิงที่เห็นความตายแล้วไม่ช่วยเดินไปไกลขึ้นเรื่อยๆ สายตาก็ยิ่งเลือนรางขึ้นเรื่อย ๆ

หรือว่า เขาจะตายที่นี่จริงๆเหรอ? ฉีเทียนเห้าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง

แต่ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะอยู่รอด ทำให้ฉีเทียนเห้าพยายามเปิดตาอีกครั้งอย่างสุดกำลัง

“ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย........ข้า ให้ค่าตอบแทนเจ้า”

ฉีเทียนเห้าเกือบจะใช้พลังทั้งตัวเพื่อตะโกนคำเหล่านี้ หลังจากตะโกนแล้วก็หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า นอนอยู่ตรงนั้นไม่ไหวติงแล้ว

เมื่อได้ยินคำว่าค่าตอบแทนสองคำนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็หยุดเท้าลงทันที

ยืนอยู่กับที่สามวินาที เหมือนยังคงลังเล แต่ในที่สุดลั่วเสี่ยวปิงก็ยังคงหันกลับ เดินไปเบื้องหน้าของฉีเทียนเห้า

“เจ้าบอกข้าดูก่อนสิว่า สามารถให้ค่าตอบแทนอะไรกับข้าได้บ้าง?”

หากว่าเป็นคนอื่น จะต้องคิดว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าตายหรือเป็นลมไปแล้วเป็นแน่ แต่ลั่วเสี่ยวปิงกลับรู้ว่า เขายังมีสติอยู่

และนางลั่วเสี่ยวปิงชอบเงินเป็นอย่างมาก ตอนนั้นเหตุผลที่นางมีความสามารถรอบตัวสิบอย่างได้นั้นก็เพราะ‘มีเงินได้’

โดยสรุป นางในเวลานั้นก็คืออะไรที่หาเงินได้ นางก็ทำอย่างนั้น หาเงินแต่ละสาขาแต่อาชีพล้วนมีความรู้ผ่านๆเล็กๆน้อยๆ

หากผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าสามารถให้ค่าตอบแทนที่ไม่เลวกับตัวเองได้จริง เห็นแก่เงินแล้ว นางก็ยังคงเต็มใจที่จะพาปัญหาใหญ่นี้ไปด้วย

ใครใช้ให้นางรักเงินเป็นอย่างมากล่ะ?

เดิมทีฉีเทียนเห้าไม่ได้มีความหวังแล้ว แต่เขาคาดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนั้นจะกลับมาจริงๆ

ในเวลาเดียวกันที่การเยาะเย้ยแฉลบผ่านในใจ ก็โล่งใจอย่างมาก

เงินสามารถแก้ไขปัญหาได้ แต่ไหนแต่ไรล้วนไม่ใช่ปัญหา

คิดพลาง ฉีเทียนเห้าก็ไม่ได้เปิดตา เพียงแต่พยายามยกมือของตัวเองขึ้นคลำในแขนเสื้อ

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่าการเคลื่อนไหวของฉีเทียนเห้านั้นลำบากมาก ตัดสินใจทำความดีสักรอบ ดังนั้นจึงนั่งยองลง เอื้อมมือไปสำรวจบนตัวของฉีเทียนเห้าอย่างไม่เกรงใจ

ร่างกายของฉีเทียนเห้าแข็งทื่อแล้ว

เดิมทีไม่มีแรงจะลืมตา เพราะว่าตกใจและขุ่นเคืองในเวลานี้จึงได้ลืมตาแล้ว

สีหน้าซีดขาวยิ่งขึ้น แต่ใบหูทั้งสองข้างกลับแดงเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ทำอะไร?

ฉีเทียนเห้าเพ่งมองหญิงอัปลักษณ์ตรงหน้าที่เอามือลูบตัวขึ้นบนทีลงล่างทีเอาเปรียบตัวเอง ในใจโกรธเคืองไร้ที่เปรียบ มีความรู้สึกชนิดที่เหมือนเสือที่ลำบากแล้วถูกหมารังแกเช่นนั้น

ขณะที่ฉีเทียนเห้ากำลังจะออกอาการ ลั่วเสี่ยวปิงก็เก็บมือของตัวเองกลับไป

ในเวลานี้ในมือของลั่วเสี่ยวปิงถือจี้หยกสีเขียวทั้งอันที่แกะสลักลวดลายแปลกๆอันหนึ่ง ลวดลายบนจี้หยกนั่นนางชื่นชมไม่เป็น แต่ดูระดับความแตกต่างเนื้อจี้หยก คิดว่าจะต้องคุ้มค่ากับเงินจำนวนมากเป็นแน่

“บนตัวของเจ้ามีแต่จี้หยกนี่ เจ้าต้องการแลกจี้หยกนี้กับชีวิตหรือ?” อย่างไรเสียนางก็คลำทั้งตัวของเขาแล้ว นอกจากจี้หยกนี้ อะไรอย่างอื่นนางก็คลำไม่เจอ

เห็นแก่ที่จี้หยกนี้มีราคาเป็นเงินหน่อย นางก็ยังสามารถยอมรับไว้อย่างไม่เต็มใจได้

ฉีเทียนเห้าเห็นลั่วเสี่ยวปิงถือจี้หยกอยู่ในมือ สายตาซับซ้อน เมื่อรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้เอาเปรียบตัวเองแต่แค่หาสิ่งของบนตัวของเขา ความโกรธนั้นก็ค่อยๆลดลงไปอย่างเงียบๆแล้ว

“นี่คือจี้หยกที่เป็นมรดกตกทอดของตระกูลข้า สืบทอดให้ลูกสะใภ้.......” ฉีเทียนเห้าอธิบายอย่างเปลืองแรงมาก

เมื่อได้ยินว่าสืบทอดให้ลูกสะใภ้ ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกจี้หยกในมือร้อน กำลังต้องการจะคืนให้ฉีเทียนเห้า ก็ได้ยินฉีเทียนเห้ากล่าว “หากว่าแม่นางช่วยข้า จี้หยกนี้ให้เจ้าไว้ก่อน วันหน้าใช้จี้หยกนี้ จะมีการขอบคุณอย่างหนักแลกจี้หยกนี้คืน”

ยังไงซะ หากเขาไม่มีชีวิตแล้ว จี้หยกนี้ก็ไร้ความหมาย ก็ทำเหมือนว่าให้ผู้หญิงคนนี้รู้ว่าจี้หยกสืบทอดให้ลูกสะใภ้นี้เป็นหยกที่มีราคาซะดีกว่า