แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 360

จุดประสงค์ของลั่วเสี่ยวปิงไม่ใช่การแจ้งศาล

สิ่งที่พวกเขาทำไม่เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาติดคุก

ส่วนภูมิหลัง....ในเมื่อฉีเทียนเห้ากล่าวคำเหล่านั้นก่อนที่จะจากไป เช่นนั้นเขาต้องรู้อะไรอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม หากตนเองไปแจ้งศาล อาจจะไม่ได้รับข่าวคราวเพิ่มเติมจากพวกเขามากนัก

ดังนั้นสิ่งที่นางต้องการคือทำให้คนเหล่านี้รู้สึกหวาดกลัวในใจ และไม่กล้าออกมาก่อเรื่องต่อหน้านางอีก

เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะเอ่ยปาก

ดังนั้นเมื่อเห็นย่าเถียนขอความเมตตา ลั่วเสี่ยวปิงจึงแสดงท่าทีไม่สะทกสะท้าน

คราวนี้ย่าเถียนจึงยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีก

บางครั้งเมื่อคนเราเริ่มกลัวอะไรบางอย่าง ในใจก็จะคิดไปถึงสิ่งที่ตนเองหวาดกลัว และยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว

ในเวลานี้ย่าเถียนก็เป็นเช่นนั้น

หากไม่ใช่เพราะไม่ถูกกาลเทศะ ย่าเถียนคงอยากจะเป็นลมไปแล้ว

“เสี่ยวปิง เจ้า....” ย่าเถียนต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากอย่างไร สุดท้ายย่าเถียนจึงคุกเข่าไปทางลั่วเสี่ยวปิง

อย่างไรก็ตาม ในสายตาของคนนอก แม้ว่าจะตัดขาดสัมพันธ์กันแล้ว ตนเองกับย่าเถียนก็ยังเป็นยายกับหลาน ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงไม่มีทางให้ย่าเถียนคุกเข่าให้ตนเอง

แน่นอนว่านางต้องการคุกเข่า จึงไม่ยอมให้ช่วยพยุง

ฉะนั้นทันทีที่ย่าเถียนคุกเข่าลง ลั่วเสี่ยวปิงก็หลบหลีกไม่ให้ย่าเถียนคุกเข่ามาทางตนเอง เพื่อไม่ให้คนรอบข้างกล่าวว่านางได้

เมื่อผู้คนเห็นการกระทำของย่าเถียน ก็อดไม่ได้ที่จะมองอย่างตกตะลึง

นี่....นี่คงกลัวว่าจะต้องไปพบศาล ถึงได้ตื่นตระหนกเช่นนี้?

ใช่ ในฐานะสามัญชน ไม่มีใครไม่กลัวที่จะไปพบศาล

แต่ก็เช่นเดียวกัน ไม่มีใครกลัวที่จะไปพบศาลจนทำเช่นนี้

เมื่อมองดูหญิงชราที่สีหน้าซีดขาวด้วยความตกใจ ราวกับว่าจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ หรือว่านางทำเรื่องอะไรที่น่าละอาย?

ในขณะที่ผู้คนกำลังวิพากษ์วิจารณ์

เดิมทีหลี่เสี่ยวฮวาคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงเป็นแค่เสือกระดาษ (แสดงท่าทีประหนึ่งว่ามีอำนาจแต่ความจริงไม่มี) จึงไม่กลัวที่ลั่วเสี่ยวปิงข่มขู่ว่าจะไปแจ้งศาล

แต่เมื่อเห็นท่านย่าของพวกเขาตกใจกลัวจนคุกเข่าลง พวกเขาก็หวาดกลัวเล็กน้อย

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่าย่าเถียนยังต้องการคุกเข่ามาทางตนเองด้วยท่าทีที่ตกใจกลัวจนแทบจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ จึงกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า “หากไม่ต้องการให้ข้าแจ้งศาลก็ได้”

ย่าเถียนมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงอย่างคาดหวัง และรอให้ลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยปาก

“ข้าอยากรู้เรื่องในตอนนั้น” ลั่วเสี่ยวปิงจ้องมองไปที่ย่าเถียน

ย่าเถียนโงนเงนจนเกือบล้มลง แต่แววตาเป็นประกายขึ้นมา “ข้า ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไร”

ผู้คนต่างสับสนงุนงง

พวกเขาคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงจะพูดถึงเงื่อนไขมากมาย แต่ไม่คิดเลยว่าลั่วเสี่ยวปิงจะพูดถึงเรื่องอะไรในตอนนั้น

วันนี้ย่ายายและหลานมาเชือดเฉือดกันที่นี่ เกี่ยวอะไรกับเรื่องกวนใจในตอนนั้น?

หลี่เสี่ยวฮวายังคงสับสนงุนงง “ท่านย่า เรื่องอะไรกัน ในตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น?”

เดิมทีเมื่อได้ยินลั่วเสี่ยวปิงพูดถึงเรื่องในตอนนั้น ย่าเถียนก็หวาดกลัว และเมื่อเห็นหลานสาวเอาน้ำมันมาราดกองไฟ นางก็ยิ่งโกรธจัด “เจ้าคนไร้ประโยชน์ หุบปาก! ”

หลังจากด่าจบ ย่าเถียนก็พบกับแววตายิ้มที่ดูเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้มของลั่วเสี่ยวปิง

เมื่อเห็นท่าทางของลั่วเสี่ยวปิง ย่าเถียนก็รู้สึกว่าตนเองถูกมองอย่างทะลุปรุโปร่ง ไม่มีทางที่จะปกปิดได้

ในเวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยปากอีกครั้ง “หากท่านไม่รู้ก็ไม่เป็นไร เช่นนั้นข้าจะไปแจ้งศาล คิดว่าศาลน่าจะสืบหาความจริงได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่เสี่ยวฮวาก็ยิ่งเป็นกังวล

“ท่านย่า ในตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น? มีอะไรที่ทำให้พวกเราต้องตกอยู่ในมือของนางหรือไม่? พวกเรา.... ”