แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 361

ย่าเถียนมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ในบ้านอย่างไม่มั่นใจเล็กน้อย พลางไม่กล้าปริปากอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

แต่เห็นบุตรชายสองคนข้างๆและสีหน้าของหลี่เหล่าโถว หลี่เหล่าไท่ก็มั่นใจเล็กน้อย ดังนั้นจึงเผยสีหน้าเคร่งขรึม เอ่ยว่า “เจ้าคือน้องสาม?”

น้องสาม คือชื่อของหลี่ชุยหวนก่อนที่นางจะถูกขาย

ย่าเถียนรู้สึกเพียงแค่ผู้หญิงสง่าผ่าเผยที่นั่งอยู่ข้างบนที่สวมชุดผ้าไหม ใบหน้าอวบอิ่ม ผิวขาวนวลเนียนราวกับฮูหยินใหญ่ ช่างเหมือนกับน้องสามนัก

“ท่านแม่—“ หลี่ชุยหวนเอ่ยเสียง

เพียงแต่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี ใบหน้าของหลี่ชุยหวนไม่เผยแววดีใจหรือตื่นเต้นเลยสักนิด แม้แต่น้ำเสียงที่พูดก็ฟังดูราบเรียบ

ทว่าย่าเถียนกลับโมโห พลันปริปากตำหนิว่า “นางตัวถ่วง ตัวเองมั่งคั่งแล้วก็ไม่ดูเลยว่าพ่อแม่กับน้องชายเจ้ายังอยู่บ้านกินเปลือกข้าวกลืนผักป่า ผ่านไปนานหลายปีถึงจะกลับมาที อย่างเจ้านี่เรียกอกตัญญูรู้หรือเปล่า?”

ย่าเถียนไม่สนหรอกนะว่าเมื่อกี้ตัวเองเพิ่งกินเนื้อไปหรือเปล่า เศษเนื้อยังติดร่องฟันอยู่เลย

นางรู้เพียงแค่ว่า ลูกสาวตรงหน้าน่าจะมั่งคั่งแล้ว นางต้องรีดเงินบนตัวนางถึงจะถูก

หลี่ชุยหวนเพิ่งคลอดลูกได้ไม่นาน สีหน้าดูซีดเซียวเล็กน้อย

เห็นแม่ตัวเองด่านางแบบนี้ แววตานางพลันเผยแววเกลียดแค้นแวบหนึ่ง กลับไม่อยากก่อปัญหาเพิ่ม จึงเอาแท่งเงินออกมาจากอกเสื้อแล้ววางไว้บนโต๊ะทีเดียว

แท่งเงินนั่น ดูแล้วน่าจะมีราคาห้าบาทสองสลึง

“ข้าเพิ่งคลอดเสร็จ ต้องการพักฟื้นอยู่ที่นี่ไม่กี่วัน ท่านช่วยข้าเตรียมซุปบำรุงร่างกาย เงินที่เหลือก็เป็นของท่าน”

ขณะที่พูด แววตาของหลี่ชุยหวนก็ถึงขั้นฉายแววรำคาญ

ย่าเถียนพอเห็นเงินก็ตาลุกวาว พลันเปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้มแย้มทันที

ต้องรู้ไว้ว่า ตอนที่นางขายลูกสาวไปเป็นเมียเลี้ยง ยังขายได้ไม่ถึงสองเหรียญเงินเลยด้วยซ้ำ

ย่าเถียนเห็นแก่เงิน จึงตัดสินใจห่วงใยลูกสาว ทว่าเห็นลูกสาวไม่แยแส จึงมองไปยังทารกข้างๆที่กำลังร้องไห้

“เจ้าเด็กนี่ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ ย่าปวดใจไปหมดแล้ว”

ปากพูดไปพลาง ย่าเถียนก็เดินไปไกล้ทารกน้อย พลันดูเพศของเด็กอย่างตาเร็วมือไว เมื่อเห็นว่าเป็นเด็กผู้หญิง ดวงตาก็เผยแววรังเกียจแวบหนึ่ง

หลี่ชุยหวนมองเด็กคนนั้นครู่หนึ่ง สีหน้าชะงักเล็กน้อย เอ่ยว่า “หลังจากต้มซุปบำรุงร่างกายให้ข้าเสร็จ ท่านก็คิดวิธีหานมมาให้เขาหน่อย”

ย่าเถียนได้ยินดังนั้น ก็เอ่ยถามทันทีว่า “เจ้าเพิ่งคลอดเองไม่ใช่หรือไง? ทำไมไม่ให้นมเอง? ไปหานมยังต้องเปลืองแรงอีก สู้......”

“เงินนี่ข้าให้ท่าน” หลี่ชุยหวนพูดขัดย่าเถียน “เร็วๆนี้สามีข้าจะมารับข้าแล้ว ท่านทำตามที่ข้าพูดก็พอ อย่างอื่นที่ไม่ควรถามก็อย่าถาม ที่ไม่ควรพูดก็อย่าพูดจะดีที่สุด”

พูดจบ หลี่ชุยหวนก็วางเงินอีกก้อนหนึ่ง ไม่อยู่ที่ถางวูอีก ตัวเองเลือกห้องนอนห้องหนึ่งก็เข้าไปอยู่ทันที

ด้วยความที่เห็นแก่เงิน คนตระกูลหลี่ก็ไม่มีใครว่าหลี่ชุยหวน

ส่วนเด็กคนนั้นก็ยิ่งอยู่ยิ่งร้องไห้หนัก ย่าเถียนไม่อยากเสียดายเงินไปหานมมาให้เด็ก จึงใช้ซุปข้าวมาทดแทน

ห้าวันผ่านไป ลั่วต้าฝูก็มารับหลี่ชุยหวน

ลั่วต้าฝูมา ไม่ทักทายคนตระกูลหลี่ และก็ไม่ได้ไปดูเด็ก แต่กลับเข้าไปในห้องของหลี่ชุยหวนทีเดียว......

“ข้ายังจำได้แม่น ตอนนั้นเพราะสงสัยใคร่รู้ ก็เลยไปแอบฟัง” ย่าเถียนนึกย้อนถึงเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อน พลางปริปากเล่า

“กลับคิดไม่ถึง ว่าจะได้ยินความลับใหญ่เรื่องหนึ่ง”

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดขัดย่าเถียนที่กำลังนึกย้อนความทรงจำ และไม่ได้เร่งให้นางรีบเข้าประเด็น เพราะยังไงนางก็ไม่ได้รีบอะไร