แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 362

ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงถึงร้านเมืองแห่งอาหาร อั้นหวู่ก็เห็นลั่วเหอซิ่งที่อยู่ตรงข้ามร้านเมืองแห่งอาหารนานแล้ว พร้อมทั้งแจ้งให้ลั่วเสี่ยวปิงทราบ

ลั่วเสี่ยวปิงจึงบอกให้อั้นหวู่เฝ้าลั่วเหอซิ่งไว้ ส่วนตัวเองก็เข้าไปข้างใน

ตอนนี้การแสดงก็จบลงแล้ว และก็ทำให้ลั่วเหอซิ่งได้รู้แล้วว่าอะไรคือความผิดหวัง อั้นหวู่ก็ย่อมไม่มีทางออมมืออยู่แล้ว

เมื่อคลุมหัวลั่วเหอซิ่งด้วยถุงกระสอบ แล้วลากลั่วเหอซิ่งไปยังสถานที่ที่ไม่มีคน ก็เตะต่อยลั่วเหอซิ่งไม่ยั้ง......แน่นอน อั้นหวู่ได้จงใจหลีกเลี่ยงใบหน้าโดยเฉพาะ

ตีคนไม่ตีหน้า อย่างน้อยคุณธรรมยุทธจักรแค่นี้เขาก็ยังเข้าใจ

ทว่า สำหรับลั่วเหอซิ่งแล้ว นั่นไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น

แรกๆลั่วเหอซิ่งยังโอดครวญขอความเมตตา จนหลังๆก็เหลือเพียงเรี่ยวแรงร้องครางเสียงเจ็บปวด

ในขณะที่ลั่วเหอซิ่งนึกว่าตัวเองกำลังจะตาย จู่ ๆนอกถุงกระสอบก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรอีก

ลั่วเหอซิ่งถอนหายใจโล่งอกอย่างแรง จากนั้นก็สลบเหมือดไปโดยสิ้นเชิง

“คนคนนี้คือใคร? หน้าตาก็ดี แต่กลับใส่เสื้อของผู้หญิง ช่างน่าอุจาดตาเสียจริงๆ”

“นั่นสิ ดังคำพูดที่ว่าเมื่อป่าใหญ่ไม่ว่านกอะไรก็มีหมด นานๆทีจะได้เจอเรื่องประหลาดนะนี่”

“พวกเจ้า คนคนนี้คงไม่ใช่ว่ามีรสนิยมแปลกๆอะไรหรอกนะ?”

“......”

ลั่วเหอซิ่งตื่นเพราะความเจ็บปวด

แต่เพราะเจ็บจนเกินไป จึงทำให้เขาไม่สามารถลืมตาได้ในทันที ได้ยินเพียงเสียงจ้อกแจ้กที่ดังอยู่รอบข้าง

ฟังจากเสียงเหล่านั้น ลั่วเหอซิ่งก็พอจะจับใจความเรื่องราวได้คร่าวๆ

น่าจะมีชายหนุ่มที่หน้าตาไม่เลวคนหนึ่ง แต่งผู้หญิงเดินอวดบนท้องถนน

ลั่วเหอซิ่งคิด ตอนนี้ตัวเขาก็เจ็บและรันทดขนาดนี้ มีเรื่องตลกขบขันให้ฟังและไม่เลวเช่นกัน

เพียงแต่เสียงตำหนิยิ่งอยู่ยิ่งดังขึ้น ลั่วเหอซิ่งก็เริ่มสงสงสัยใคร่รู้ในตัวชายหนุ่มที่แต่งหญิงคนนั้น

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในที่สุดลั่วเหอซิ่งก็พยายามลืมตาขึ้น

เพียงแต่ทันทีที่ลืมตา ลั่วเหอซิ่งก็พบว่าตนกำลังนอนอยู่บนพื้นที่เย็นเชียบ รอบข้างรายล้อมไปด้วยฝูงคนที่ชี้และตำหนิตนเอง......

ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ว่าควรตำหนิผู้ชายที่แต่งหญิงนั่นหรือไง?

มองซ้ายมองขวา หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าคนที่ถูกรายล้อมมีแค่ตัวเอง ลั่วเหอซิ่งที่เข้าใจแล้วสักที ว่าตนก็คือชายหนุ่มคนนั้นที่แต่งหญิง

ไม่มีกะจิตกะใจสนใจความเจ็บปวดบนร่างกาย ลั่วเหอซิ่งรีบลุกขึ้นมาจากบนพื้นทันที ก่อนจะเอาแขนเสื้อมาบังหน้า ตะโกนเอ่ยเสียงโมโหว่า “ห้ามดู ห้ามดู!”

ตะโกนเสร็จ ลั่วเหอซิ่งก็พุ่งตัวออกไปจากฝูงคน

ผู้คนเห็นเป็นเพียงเรื่องตลก ไม่มีใครวิ่งไล่ตามเขา

ทว่าหลังจากที่ลั่วเหอซิ่งวิ่งไปไกลแล้ว ก็มีคนเอ่ยถามอย่างสงสัยว่า “คนคนนั้น.....คือน้องลั่วไม่ใช่หรือไง?”

“ข้าก็รู้สึกว่าเหมือน เพียงแต่เขาลากิจเพราะที่บ้านมีธุระไม่ใช่หรือ? จะแต่งหญิงออกมาเดินไปทั่วได้อย่างไร?”

ทว่า ลั่วเหอซิ่งไม่รู้ว่ามีคนสังเกตเห็นเขา

ลั่วเหอซิ่งวิ่งมาตลอดทั้งทางถึงที่อยู่อาศัยของตนเองในเมือง หลังจากเปลี่ยนเสื้อก็ไม่กล้าออกไปอีกหลายวัน

ผ่านไปสามวัน กระทั่วลั่วเหอซิ่งคิดว่าน่าจะไม่มีใครดูออกแล้วว่าเขาเป็นใคร เพื่อระบายความอัดอั้นในใจ ลั่วเหอซิ่งก็เอาเงินเก็บทั้งหมดของตัวเองไปที่โรงพนันแห่งหนึ่งในเมือง......

วันนั้น มีคนสองคนมาที่หมู่บ้าน

คนสองคนที่ทั้งสกปรกทั้งดำทั้งผอมแห้ง

เมื่อทั้งคู่มาถึงหน้าหมู่บ้าน ก็มองไปยังทิศทางของคฤหาสต์ตระกูลฉีพลางกัดฟันกรอด

เพียงแต่เมื่อกวาดตาแล้วเห็นโรงงานเป็นแถวที่อยู่ตรงใต้ตีนเขาไม่ไกลและโอ่อ่ากว่าบ้านพักอาศัยในหมู่บ้าน ทั้งคู่ก็พลันชะงัก

ไม่ได้กลับมาเพียงครึ่งปี ถึงกับทำให้พวกเขามีความรู้สึกว่าเดินมาผิดที่

ทันใดนั้น ลานเล็กๆตรงทางเข้าหมู่บ้านที่เดิมมีเพียงกระท่อม ทว่า ณ ตอนนี้กลับมีบ้านอิฐเพิ่มมาอีกสองหลังก็มีใครสักคนเดินออกมา