แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 375

หลังจากป้อนยาชาให้สตรีมีครรภ์แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ถือมีดผ่าตัด ผ่าท้องชั้นแรกของสตรีมีครรภ์......

เวลาค่อยๆผ่านไป จีเหวินจุนที่อยู่ข้างนอกรีบร้อนมาก มองไปทิศทางของรถม้าเป็นครั้งๆ

แต่ว่า ในรถม้าเงียบสงบมาก ไม่มีเสียงใดๆส่งมา ไม่เหมือนเป็นการคลอดลูกเลย

จีเหวินจุนรีบร้อนมาก เดินเข้าใกล้รถม้า

ไป๋เสาเห็น รีบห้ามจีเหวินจุนเอาไว้"นายหญิงของข้าไม่ให้เข้าใกล้"

ก่อนหน้านี้ในสายตาของจีเหวินจุน ไป๋เสาเป็นแค่สาวใช้ธรรมดาคนหนึ่ง แต่ตอนนี้กลับใช้สายตาที่เฉียบแหลมและน้ำเสียงที่เย็นชาเช่นนี้ ทำให้จีเหวินจุนอึ้งไปเลย

แต่ไม่นานความสงสัยในใจก็ถูกความห่วงใยแทนที่ จีเหวินจุนพูดอย่างโกรธ"ข้าจะไปดูแม่ของข้า"

"ไม่ได้!"ไป๋เสาพูดปฏิเสธ

นายหญิงบอกว่าไม่ได้ นั่นก็คือไม่ได้

ในฐานะที่เป็นองครักษ์ ก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของนายหญิง

ยิ่งถูกห้าม จีเหวินจุนก็ยิ่งรู้สึกสงสัย พูดอย่างรีบร้อน"ตกลงพวกเจ้าจะทำอะไรแม่ข้า?เจ้าหลบไป"

ระหว่างพูด จีเหวินจุนก็คิดจะลงมือ

เดิมทีนางก็ใส่ชุดสีแดง มองก็รู้ว่าไม่ใช่กุลสตรีตระกูลสูงศักดิ์ธรรมดา ไป๋เสาก็ไม่ได้แปลกใจว่านางจะลงมือ และหลบหลีกในเวลาแรก

จีเหวินจุนมีฝีมือการต่อสู้ไป๋เสาไม่ได้แปลกใจ แต่ไป๋เสามรฝีมือการต่อสู้ กลับทำให้จีเหวินจุนแปลกใจ และระมัดระวังขึ้นมา

ยังไม่ทันได้คิดมาก จีเหวินจุนก็เริ่มต่อสู้กับไป๋เสา พร้อมตะโกนว่า"พวกเจ้านิ่งอยู่ทำห่าอะไร รีบมาช่วยข้า"

ไป๋เสาขมวดคิ้ว คิดอยู่ว่าจะให้คนมาช่วยหรือเปล่า

ก็ไม่ใช่ว่าตัวเองจัดการคนเหล่านี้ไม่ได้ เป็นเพราะกลัวคนเหล่านี้จะไปรบกวนลั่วเสี่ยวปิง

องครักษ์เดินขึ้นหน้าไป ทั้งสองฝ่ายกำลังคิดจะลงมือต่อสู้ แต่อยู่ๆก็มีเสียงร้องไห้ของเด็กทารกส่งมาจากรถม้า

องครักษ์ตะลึง จีเหวินจุนก็ตะลึง

นี่......คลอดออกมาแล้วหรือ?

แต่พวกเขาไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวใดๆเลย

จีเหวินจุนอึ้งไปเลย

เวลานี้ เสียงของลั่วเสี่ยวปิงส่งมาจากรถม้า"ไป๋เสา"

ไป๋เสาเหลือบตามองคนพวกจีเหวินจุนทีหนึ่ง จากนั้นมาถึงหน้ารถม้า

จากนั้น มือเปื้อนเลือดคู่หนึ่งก็ยื่นทารกที่เปื้อนเลือดและคลุมด้วยผ้าห่อตัวนั้นออกไป

"ให้พวกเขาไปทำความสะอาดเอาเอง"

หลังจากลั่วเสี่ยวปิงพูดเสร็จ ก็ทิ้งกระเป๋าอีกใบลงจากรถม้า แล้วก็ไม่มีเสียงใดๆอีก

ไป๋เสาไม่ได้เกรงใจเลย ยื่นทารกที่เปื้อนเลือดในมือให้จีเหวินจุนโดยตรง

จีเหวินจุนอุ้มมาด้วยจิตสำนึก แต่เจ้าตัวเล็กที่นุ่มละมุนและเปื้อนเลือดเช่นนี้ ทำให้จีเหวินจุนอึ้งไปเลย

มีแต่ต้องเบิกตากว้างมองทารกในอ้อมอก รู้สึกกลัวมาก

"ลู่อิง เร็ว......เร็วๆสิ......"

จีเหวินจุนตื่นเต้นมาก

นางเติบโตมากับหลังม้า ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาแต่เด็ก จะเคยจับเจ้าตัวเล็กที่อ่อนเยาว์ขนาดนี้ที่ไหนได้ล่ะ?

นางยังสงสัยว่าหากตัวเองออกแรงมากกว่านี้หน่อยนึง เด็กจะถูกนางทำหักเลย

แต่นางก็กลัวว่าถ้าไม่ใช้แรง เด็กจะตกลงไปในอ้อมอกของตัวเอง ดังนั้นมีแต่ต้องขอความช่วยเหลือจากสาวใช้

ส่วนองครักษ์เหล่านั้น......ยิ่งอย่าไปพูดถึงเลย ร่างใหญ่แรงมากกันทั้งนั้น สู้นางไม่ได้ด้วยซ้ำไป

เวลานี้สาวใช้ที่ชื่อลู่อิงถึงฟื้นสติกลับมา จากนั้นรับเด็กมาจากมือของคุณหนูอย่างระมัดระวัง

ถึงแม้สาวใช้จะโตกว่าจีเหวินจุน แต่ยังไงก็เป็นครั้งแรกที่ได้เจอสถานการณ์แบบนี้ หน้าก็ซีดเผือด มีแต่ต้องมองไปทางไป๋เสาด้วยสายตาที่ขอร้อง

ความเก้อเขินของนายบ่าวสองคนนี้ไป๋เสาเห็นอยู่กับตา แต่ไป๋เสาไม่ได้คิดจะช่วยเลย

คนที่สงสัยนายหญิง นางจะช่วยไปทำไม?

และอีกอย่าง นางยังต้องฟังคำสั่งของนายหญิงเฝ้ารถม้าเอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขารบกวนนายหญิงอีก

ไม่มีวิธีอื่นและไม่มีใครช่วย พวกเขาก็มีแต่ทำเอง

องครักษ์ถึงแม้ช่วยดูแลเด็กไม่เป็น แต่จุดไฟต้มน้ำยังทำได้อยู่

สิ่งที่โชคดีคือ ในที่ไม่ไกลก็มีแม่น้ำ ดังนั้นสักพักหนึ่งน้ำก็ต้มจนสุก จีเหวินจุนและสาวใช้ช่วยกันทำความสะอาดเด็กอย่างวุ่นวาย และถึงสังเกตว่าเด็กคนนี้เป็นผู้ชาย

สองคนล้วนดีใจมาก จากนั้นรีบทำความสะอาดให้เสร็จอย่างรวดเร็ว และห่อด้วยผ้าใหม่ แต่ในระหว่างนี้เนื่องจากตื่นเต้นไป จนกระทั่งลืมถามสถานการณ์ของผู้ใหญ่

จนกว่าจีเหวินจุนคุ้นเคยแล้ว ใจไม่เต้นแรงขาก็ไม่สั่น ถึงนึกได้ว่าแม่ของนางยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เลยรีบยื่นเด็กไปให้ลู่อิง แล้ววิ่งไปที่รถม้าอีกครั้ง

ไป๋เสาห้ามจีเหวินจุนไว้ด้วยสีหน้าที่เย็นชา จีเหวินจุนมองไปที่ไป๋เสา ละอายใจเล็กน้อย"ข้า ข้าแค่อยากรู้ว่าแม่ข้าเป็นยังไงแล้ว"

ไป๋เสาไม่ได้เอ่ยเสียงใดๆ แต่ท่าทียืนหยัดมาก

จีเหวินจุนเหมือนเป็นมดในกระทะร้อน ใจร้อนมาก

ในตอนที่จีเหวินจุนใจร้อนมาก ลั่วเสี่ยวปิงก็เปิดผ้าม่านรถม้า และเดินออกมาจากข้างใน

ตอนนี้ร่างกายของลั่วเสี่ยวปิงสะอาดมาก ไม่เห็นรอยเปื้อนแม้แต่นิด

ถึงแม้เมื่อกี้เพิ่งทำการผ่าตัดไป แต่ลั่วเสี่ยวปิงไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกเหนื่อย แถมยังดูสดชื่นและอารมณ์ดีด้วย

อารมณ์จะไม่ดีได้อย่างไรล่ะ?นางเอาชนะอคติที่มีต่อเลือด ทำการผ่าตัดด้วยตัวเองอย่างสำเร็จ

ถึงแม้ในระหว่างทางก็อันตรายด้วย พวกอุปกรณ์ไม่ค่อยพร้อม แต่มียารักษาแผลพิเศษที่ทำมาจากน้ำแร่วิญญาณและยาในสเพซ ทำให้รอยแผลของสตรีมีครรภ์หายเร็วมาก

เชื่อว่าอีกไม่นาน ก็ไม่มีใครรู้ว่าท้องของสตรีมีครรภ์มีการผ่ามาก่อน

สามารถเสร็จการผ่าตัดรอบนี้ได้อย่างราบรื่น ลั่วเสี่ยวปิงต้องขอบคุณความสามารถอย่างหนึ่งของตัวเองที่มาพร้อมแต่เกิด:สามารถจำลองสิ่งที่ตัวเองเห็นมาก่อนเป็นประสบการณ์ตัวเองในระยะเวลาสั้นที่สุด

หากไม่ใช่เช่นนี้ ตอนนั้นนางก็เป็นไปไม่ได้ที่จะครบวงจรทุกอย่างตั้งแต่อายุยังน้อย

แต่ตอนนั้นเนื่องจากความนองเลือดของการผ่าตัด ทำให้นางรับไม่ได้ เลยไม่ได้ไปแตะต้อง

ตอนนี้บ่งบอกให้รู้ว่า ขอให้เอาชนะใจของตัวเอง ก็ไม่มีอะไรทำไม่ได้

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิงออกมา จีเหวินจุนเหมือนเห็นความหวังสุดท้ายของตัวเอง"พี่เจ้าคะ แม่ข้าเป็นยังไงบ้างแล้วเจ้าค่ะ?"

ลั่วเสี่ยวปิงถูกนางเรียกว่าพี่ ก็เหลือบตามองจีเหวินจุนทีหนึ่ง แต่ไม่ได้แสดงความเห็นใดๆ เพียงพูดอย่างใจเย็น"แม่เจ้ายังสลบอยู่ แต่ไม่เป็นไร"

จีเหวินจุนได้ยินว่าแม่ตัวเองไม่เป็นไร ก็โล่งอกโล่งใจ

"แล้วข้าสามารถ......"

"ไม่ได้!"

ไม่ทันรอให้จีเหวินจุนพูดคำขอของตัวเองเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็ปฎิเสธอย่างเฉียบขาด

ถึงแม้นางผ่าตัดได้สำเร็จ แต่ตอนนี้ยังไม่มีแผนที่จะเปลี่ยนไปทางผ่าตัด ดังนั้นนางยังไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่านางผ่าตัดให้สตรีมีครรภ์

แถมเรื่องที่อัศจรรย์แบบนี้ นางก็ขี้เกียจไปอธิบาย

อย่ามองว่าตอนนี้นางดูสดชื่นเพราะได้กินน้ำแร่วิญญาณ แต่จริงๆก็เหนื่อยบ้าง

จีเหวินจุนได้ยินเช่นนี้ รู้สึกผิดเล็กน้อย"ข้ายังไม่ได้พูดว่าจะทำอะไรเลย"

ลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่ได้เสียเวลา พูดตรงๆว่า"เจ้าอยากจะเจอแม่เจ้า ต้องรออีกครึ่งชั่วโมง ตอนนี้ต้องรอให้นางพักผ่อนให้ดีก่อน"

จีเหวินจุนเห็นว่าจุดประสงค์ของตัวเองถูกเปิดเผย เลยรู้สึกละอายใจเล็กน้อย

แต่ไม่นาน สายตาที่จีเหวินจุนมองลั่วเสี่ยวปิงก็เปลี่ยนไป......