แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 377

จีฮูหยินได้ยินเสียงร้องไห้ที่ส่งมาจากข้างนอก ท่าทางก็หยุดลง

ถึงแม้ลั่วเสี่ยวปิงบอกว่าลูกของนางไม่เป็นไร แต่ตอนที่ได้ยินเสียงร้องจริงๆ นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ และความซาบซึ้งใจที่ไม่อาจบรรยายได้ก็พาดมา ทำให้นางอยากจะร้องไห้

ความรู้สึกแบบนี้ มีแต่สตรีมีครรภ์ที่เคยประสบสิ่งเลวร้ายในตัวเองหรือลูกตัวเองถึงมี คนอื่นไม่สามารถเข้าอกเข้าใจหรอก

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกถึงความแปรปรวนด้านอารมณ์ของสตรีมีครรภ์ พูดอย่างราบเรียบ"เขาน่าจะหิวแล้ว เจ้าลงไปป้อนนมก่อนเถอะ"

ถึงแม้เพิ่งคลอดเสร็จ นมอาจจะไม่ผลิตทันที แต่เด็กก็คลอดออกมาครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว ลองดูได้

พูดเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่สนว่าจีฮูหยินจะคิดยังไง ลงรถม้าก่อน

ในเวลานี้พอดีว่าเล่อเล่อมาเพราะเป็นห่วงลั่วเสี่ยวปิง ลั่วเสี่ยวปิงเห็นเล่อเล่อ ก็เดินไปทางเล่อเล่อ

ส่วนตอนนี้จีฮูหยินก็ลงรถม้าแล้ว ไปอุ้มลูกชายที่นางคลอดออกมาอย่างแทบเหนื่อยแทบตาย

เดิมทีคนที่มีฐานะอย่างนางเป็นไปไม่ได้ที่ป้อนนมเอง แต่เวลานี้ก็ไม่มีแม่นม แถมยังเพิ่งรอดมาจากความตาย จีฮูหยินก็ยอมรับได้บางอย่างแล้ว เลยให้ลู่อิงไปจัดการรถม้า หลังจากที่ผ้าห่มที่นองเลือดถูกทิ้งออกมาแล้ว จีฮูหยินถึงขึ้นไปป้อนนม

ถึงแม้จีเหวินจุนเป็นลูกสาวของนาง ก็มีแต่ต้องรออยู่นอกรถม้า

หลังจากเด็กสงบลง จีฮูหยินก็ให้จีเหวินจุนขึ้นรถม้า ถามรายละเอียดของเรื่องทั้งหมด

เมื่อได้ยินว่าตอนนั้นอันตรายขนาดไหน จีฮูหยินก็ซาบซึ้งใจมาก

"นางเป็นผู้มีบุญคุณต่อบ้านเรา เราควรขอบคุณนาง"จีฮูหยินพูด

จีเหวินจุนเห็นด้วย"หลังจากเราปักฐานได้แล้วก็เขียนจดหมายบอกพ่อด้วย พ่อเป็นแม่ทัพ รอมีโอกาสจะตอบแทนนางให้ได้"

จีฮูหยินได้ยินเช่นนี้ก็พยักหน้า อุ้มเด็กลงรถม้าพร้อมกับจีเหวินจุน

หลังจากยื่นเด็กให้ลู่อิงดูแลแล้ว จีฮูหยินและจีเหวินจุนก็เดินไปทางลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงเหลือบตาไปเห็น เลยลุกขึ้นมา จับมือของเล่อเล่อ รอให้จีฮูหยินสองคนเดินมา

พอเดินใกล้เข้ามา จีฮูหยินก็ทำความเคารพใส่ลั่วเสี่ยวปิง"ขอบคุณแม่นางที่ช่วยชีวิตข้าและลูกข้าเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าแม่นางชื่ออะไรเจ้าคะ?"

จีเหวินจุน"......"นางเพิ่งจำได้ว่า ตัวเองลืมถามชื่อของผู้มีบุญคุณ

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้รู้สึกว่าการทำความดีต้องไม่แจ้งชื่อ เลยพูดชื่อของตัวเองออกมา

จีฮูหยิน"เสี่ยวปิง ข้าไม่รู้จริงๆว่าต้องขอบคุณเจ้ายังไง ไม่งั้นข้านับถือเจ้าเป็นน้องสาว แล้วอนาคตถ้าเจ้ามีปัญหาอะไรก็มาหาข้าเถอะ เจ้าว่าดีไหม?"

ลั่วเสี่ยวปิง"......"แม่ลูกคู่นี้ล้วนชอบนับถือพี่น้องหรือ?

ยังไม่ทันรอลั่วเสี่ยวปิงปฏิเสธ จีเหวินจุนก็คัดค้านก่อน"แม่ ข้านับถือเสี่ยวปิงเป็นพี่สาวแล้ว ถ้าแม่เป็นพี่น้องกับเสี่ยวปิงอีก แล้วเรากลายเป็นความสัมพันธ์อะไรหรือเจ้าคะ?"

ลั่วเสี่ยวปิง"......"

จีฮูหยินได้ยินเช่นนี้ก็อึ้งไปเลย จากนั้นแตะหน้าผากของจีเหวินจุน กล่าวโทษว่า"เจ้าพูดอย่างไรเนี่ย?"

จากนั้นมองไปทางลั่วเสี่ยวปิง เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงถึงแม้แต่งกายเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว และยังจับมือเด็กในมืออีก แต่ดูอายุน้อยอยู่ จึงพูดด้วยรอยยิ้ม"เป็นความผิดของข้าเอง ในเมื่อพวกเจ้านับถือกันพี่น้องแล้ว ทีหลังเจ้าก็เรียกึข้าว่าน้าเมิ่งละกัน"

พูดเสร็จ กลัวลั่วเสี่ยวปิงจะปฏิเสธ ก็สัญญาอีกว่า"เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง บุญคุณที่เจ้าช่วยข้าในวันนี้ข้าจะไม่มีวันลืม รอข้าแจ้งสามีของข้าแล้ว จะตอบแทนบุญคุณของเสี่ยวปิงแน่นอน"

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่าแม่ลูกคู่นี้จริงจังขนาดนี้ ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ยอมรับโดยตรง

แต่สำหรับฐานะของแม่ลูกคู่นี้ นางก็มีความคิดใหม่

ตอนแรกฟังจากการเล่าของจีเหวินจุน นางก็นึกแต่ว่าพ่อของจีเหวินจุนเป็นพ่อค้า

แต่ดูจากการพูดคุยของจีฮูหยิน ก็รู้ว่าตัวเองเดาผิด

นายหญิงของตระกูลพ่อค้า จะไม่เป็นอย่างจีฮูหยิน ที่ดูเมตตาใจดี แต่ทุกการเคลื่อนไหวล้วนดูสูงส่งมีเสน่ห์