แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 38

ขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงมาถึงตระกูลจาง คนของตระกูลจางก็กลับมาหมดแล้ว ในลานบ้านของตระกูลจางเห็ดแต่ละชนิดในตะกร้าสะพายหลังก็วางกองไว้แล้ว มีน้ำหนักหลายสิบชั่งเต็มๆ

อานอานเล่อเล่อเห็นแม่ของตัวเองเข้ามา ทั้งสองก็ติดหนึบขึ้นมาทันที กอดขาของลั่วเสี่ยวปิงไม่ปล่อยมือ

ลั่วเสี่ยวปิงเป็นคนจิตใจละเอียดอ่อน ในไม่ช้าก็รู้สึกถึงความผิดปกติ

แม้ว่าเด็กทั้งสองคนนี้จะติดตัวเอง แต่ปกติกลับรู้เรื่องเป็นที่สุด จะไม่กอดขาของตัวเองไว้เช่นนี้โดยไม่แยกแยะสถานการณ์

เกิดเรื่องผิดปกติขึ้นจะต้องมีปีศาจแน่ ลั่วเสี่ยวปิงมองไปทางเมี่ยวชุ่ยหลานที่อยู่ด้านข้างมองดูแล้วยุ่งวุ่นวายอยู่กับงานเป็นอย่างมากแวบหนึ่ง และจากนั้นก็เคลื่อนสายตาออกไปโดยไม่เปล่งวาจา

ลูบศีรษะของเด็กทั้งสองเป็นการปลอบโยน ลดสายตาลงมองไปทางเด็กทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน

“อานอานเล่อเล่อรอแม่ก่อนได้หรือไม่?” ลั่วเสี่ยวปิงสอบถามความคิดเห็นของเด็กทั้งสอง

เด็กทั้งสองพยักหน้าอย่างรู้ความเป็นอย่างมากดังคาด อานอานปล่อยขาของลั่วเสี่ยวปิงก่อน แต่เล่อเล่อกลับกอดไว้อีกครู่หนึ่ง แต่ก็ยังปล่อยมืออย่างเชื่อฟังแล้ว

จางเฉินซื่อไม่เข้าใจเหตุผล เพียงยิ้มแล้วกล่าว “เด็กสองคนนี้ก็ติดเสี่ยวปิงจริงๆเชียว”

ลั่วเสี่ยวปิงก็ยิ้มๆไม่ได้พูดจา กล่าวต่อจางเฉินซื่อ “ป้า เห็ดนี่หากว่าพวกท่านมีเวลาก็ยังสามารถไปเก็บได้อีกหน่อย รอพรุ่งนี้เช้าข้าให้เอ้อหลางใช้รถลากด้วยวัวส่งข้าไปในเมืองโดยตรง ป้าวางใจ เงินค่าเกวียนควรให้อย่างไรก็จะให้เช่นนั้น”

“เจ้าเด็กคนนี้มองว่าเป็นคนอื่นคนไกลอะไรไปได้ น้องเอ้อหลางของเจ้าส่งเจ้าเข้าเมืองก็เป็นเรื่องถูกต้อง จะเก็บเงินค่าเกวียนเจ้าได้อย่างไร? ยังไงเกวียนบ้านข้าปล่อยทิ้งไว้ก็ไม่ได้ใช้แล้ว”

“ท่านแม่ ท่านก็พูดเช่นนี้ไม่ได้ เกวียนบ้านผู้ใดไม่เอาเงินกัน?” ได้ยินคำพูดของจางเฉินซื่อ เมี่ยวชุ่ยหลานกลัวว่าแม่สามีของตัวเองจะผลักเงินในมือออกไป รีบพูดแทรก เห็นสีหน้าของแม่สามีไม่ดี จึงฉีกยิ้มไปทางลั่วเสี่ยวปิง “น้องเสี่ยวปิง เจ้าว่าคำพูดนี้ของพี่สะใภ้ถูกต้องหรือไม่?”

เมื่อจางเฉินซื่อได้ยิน ก็จ้องมองเมี่ยวชุ่ยหลานด้วยสีหน้าไม่น่าดูแวบหนึ่ง “ให้เจ้าพูดมากแล้วหรือ? เจ้านี้.......”

ไม่รอให้จางเฉินซื่อด่าออกมา ลั่วเสี่ยวปิงรีบเดินเข้าไปดึงมือของจางเฉินซื่อ กล่าวต่อเมี่ยวชุ่ยหลาน “พี่สะใภ้พูดถูกที่สุด”

พูดจบ จึงกล่าวต่อจางเฉินซื่อ “ป้า เงินค่าเกวียนข้าจะต้องให้เป็นแน่ รวมทั้งข้าให้เอ้อหลางช่วยข้าไปส่งของ ข้าก็จะให้เงินค่าแรงเอ้อหลางครั้งหนึ่งสามสิบเหวิน ค่าเกวียนข้าก็ไม่ได้ให้ป้ามากแล้ว ครั้งหนึ่งสิบเหวิน”

เห็นว่าจางเฉินซื่อต้องการปฏิเสธ ลั่วเสี่ยวปิงรีบกล่าวต่อ “ป้าท่านอย่าได้ปฏิเสธข้า หากท่านปฏิเสธ วันหน้าข้าก็ไม่กล้ายืมเกวียนของป้าแล้ว และไม่กล้าให้เอ้อหลางช่วยข้าไปส่งของแล้ว”

เมื่อคำพูดนี้ของลั่วเสี่ยวปิงพูดออกมา จางเฉินซื่อจึงพูดอะไรไม่ได้อีก

เพียงแต่เอ้อหลางได้ยินว่าตัวเองไปส่งสินค้าครั้งหนึ่งจะได้รับสามสิบเหวิน จึงโบกมือด้วยความซื่อสัตย์จริงใจทันที “พี่เสี่ยวปิง ข้ามีเวลาและกำลังมากมาย รับเงินของท่านไว้ไม่ได้หรอก”

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นเอ้อหลางเป็นเช่นนี้ ก็ยิ่งตั้งใจแน่วแน่ว่าจะให้เอ้อหลางทำงานอยู่ข้างกาย

ด้วยเหตุนี้จึงกล่าว “เอ้อหลาง นี่ข้าต้องการให้เจ้าช่วยเหลือในระยะยาวเชียวนะ หนึ่งครั้งสองครั้งนี้ก็เป็นธรรมดาที่จะไม่ให้เงินเจ้าได้ แต่หากว่าช่วยเหลือในระยะยาวแล้วเจ้าไม่รับเงินข้า ข้าก็ทำได้เพียงไปหาคนอื่นมาช่วยแล้ว”

ขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดคำนี้ ยังแสร้งทำสีหน้าคิดหนัก ท่าทางแบบไม่รู้ว่าต้องไปหาผู้ใด

เอ้อหลางเห็นดังนี้ ก็กลัวว่าลั่วเสี่ยวปิงจะไปหาคนอื่นจริงๆ

อย่างไรเสียคนอื่นทำธุระให้พี่เสี่ยวปิง ไหนเลยจะพยายามอย่างเต็มที่เหมือนเขา? หากว่าคนอื่นรังแกพี่เสี่ยวปิงจะทำอย่างไร?

คิดเช่นนี้ เอ้อหลางก็รีบกล่าว “พี่เสี่ยวปิง ไม่ต้องหาคนอื่นแล้ว ก็หาข้าเถอะ”

พูดพลาง ก็เกาศีรษะด้วยความเขินอาย “เพียงแต่พี่เสี่ยวปิงจะให้เงินค่าแรงข้ามากมายขนาดนั้นไม่ได้ ให้ข้าสิบเหวินก็พอแล้ว”