แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 380

อยู่ๆก็มีคนล้มลงตามถนน แถมยังเป็นหญิงที่หน้าตาดีด้วย แน่นอนก็ได้ดึงดูดความสนใจของทุกคน

ป้าคนนั้นเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงสลบไป รีบประคองลั่วเสี่ยวปิงขึ้นมา ตะโกนอย่างรีบร้อน"น้องสาว น้องสาว เจ้าเป็นอะไร?ข้าจะพาเจ้าไปสำนักแพทย์นะ เจ้าทนเอาไว้"

ระหว่างที่พูด ก็จะอุ้มลั่วเสี่ยวปิงแล้วไป

มีคนเดินผ่านมาเห็น อดไม่ได้ที่จะถามว่า"เจ้าเป็นอะไรกับนาง?"

ถ้าหากเป็นคนไม่รู้จัก พาแม่นางน้อยที่สวยขนาดนี้ไป คงไม่ปลอดภัย

ป้าได้ยินเช่นนี้ รีบพูดว่า"นี่เป็นน้องสาวของข้า พวกเรามีปู่คนเดียวกัน"

คนเดินผ่านสงสัย"เจ้าอายุมากขนาดนั้น จะเป็นพี่สาวของนางได้อย่างไร?"

ป้าได้ยินก็รู้สึกเสียใจ"ก็ข้าแต่งได้แย่กว่าน้องสาวของข้า เจ้าว่า......ช้าเหมือนคนร้ายไหม?"

คนที่สงสัยป้านั้นตะลึง รู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย

คนนี้ดูเมตตาและใจดี ไม่เหมือนคนร้ายจริงๆ

และเวลานี้ ก็มีคนอ้าปากพูด"ข้าอยู่หมู่บ้านข้างๆของพวกนาง สามารถพิสูจน์ให้พวกนางได้ พวกนางเป็นลูกพี่ลูกน้องจริงๆ"

เวลานี้ก็มีคนค่อยๆพูดออกมา"เมื่อกี้ข้าก็เห็นพวกนางสองคนคุยกันอยู่ ดูเหมือนรู้จักกัน"

พอเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีคนสงสัยอีกเลย

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็ถูกพาไปโดยข้ออ้างที่'พาไปสำนักแพทย์' ส่วนคนนี้ได้ข่าวว่าอยู่หมู่บ้านข้างๆก็เดินตามขึ้นไป เรื่องนี้เลยจบลงเท่านี้

รอจนสองคนพาลั่วเสี่ยวปิงออกจากสายตาของทุกคน ก็ถูกพาเข้าไปในซอยๆหนึ่ง หลังจากเลี้ยวไปหลายครั้ง ก็โยนลั่วเสี่ยวปิงขึ้นไปบนรถม้าคันหนึ่ง วิ่งตรงไปทางตระกูลจู

รถม้าขับเข้าไปในประตูหลังของตระกูลจู เพิ่งมาถึงตระกูลจู ก็มีคนเข้ามารับ และลั่วเสี่ยวปิงก็ถูกยกเข้าไปในเรือนที่ค่อนข้างลับตาคน แต่แต่งกายไม่แย่เลย

และในเวลานี้ นายท่านใหญ่จูกำลังอยู่ในเรือนของลั่วเสี่ยวอวี่

แตกต่างจากลักษณะที่อยู่ข้างนอก ตอนนี้นายท่านใหญ่จูมองลั่วเสี่ยวอวี่ด้วยสายตาที่ลามก ส่วนลั่วเสี่ยวอวี่ก็ใส่ชุดเซ็กซี่มาก ใส่น้อยกว่าโสเภณีในซ่องด้วยซ้ำไป

ส่วนลั่วเสี่ยวอวี่ตอนนี้กลัวมาก แต่ใบหน้ายังคงยิ้มอยู่ ดูดัดจริตมาก"นายท่าน ได้โปรดสงสารบ่าวหน่อยเจ้าค่ะ"

แม้พูดแบบนี้ แต่ลั่วเสี่ยวอวี่รู้ว่านายท่านใหญ่จูคือเดรัจฉาน มีหลากหลายวิธีทรมานคน เป็นไปไม่ได้ที่จะสงสารนางหรอก

แต่ นายท่านใหญ่จูชอบความรู้สึกที่ขอร้องและประจบแบบนี้

อย่างที่คิด หลังจากได้ยินคำพูดของลั่วเสี่ยวอวี่แล้ว นายท่านใหญ่จูตาสว่างขึ้นมา แต่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่นั่น ไม่ขยับเลย"เข้ามา"

ลั่วเสี่ยวอวี่ได้ยินเช่นนี้ ร่างกายก็สั่นไหว แต่ยังคงเดินไปทางนายท่านใหญ่จูอย่างคาดหวัง

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวอวี่เตรียมจะนั่งลงในอ้อมอกและรับความทรมานจากนายท่านใหญ่จู อยู่ๆก็มีคนใช้วิ่งเข้ามา

"นายท่านขอรับ!"

ลั่วเสี่ยวอวี่อึ้งสักครู่หนึ่ง รู้สึกโล่งใจลง

ส่วนนายท่านใหญ่จูมองไปทางคนที่มา"เรื่องอะไร?"

น้ำเสียงมีความไม่สบายใจที่โดนรบกวน

คนใช้คนนั้นสั่นทีหนึ่ง พูดว่า"แม่นางลั่วถูกพามาแล้วขอรับ"

นายท่านใหญ่จูได้ยินเช่นนี้ ความไม่สบายใจก็หายไปทันที ลุกขึ้นอย่างมีความสุข"ไป พาข้าไปสิ"

ระหว่างพูด ก็ไม่สนใจลั่วเสี่ยวอวี่อีก เดินไปข้างนอกอย่างรีบร้อน