แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 382

คนตระกูลจูได้ยินว่านายท่านใหญ่ถูกจับเป็นตัวประกัน ถึงได้รีบวิ่งมาพร้อมกับพาคนคุ้มกันมาด้วย แต่เมื่อได้เห็นอย่างแน่ชัดแล้วว่าไม่มีผู้อื่นอยู่ในห้องนอกเสียจากลั่วเสี่ยวปิง ใบหน้าของทุกคนต่างก็นิ่งเหมือนดังน้ำ

“ไร้ประโยชน์ แค่หญิงสาวเพียงคนเดียวก็รับมือไม่ได้ แล้วยังขี่ช้างจับตั๊กแตนอีก อยากตายหรือไง?”

จูซิ่วเต๋อของตระกูลจูตำหนิคนรับใช้ผู้นั้นที่วิ่งไปรายงาน

หลังจากนั้น จูซิ่วเต๋อมองไปทางลั่วเสี่ยวปิงอย่างเย็นชา สั่งการคนคุ้มกันของตระกูลจู“ไปจับนางให้ข้า！”

เห็นได้ชัด ว่าจูซิ่วเต๋อไม่ได้มองลั่วเสี่ยวปิงที่เป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ในสายตา

จูเหวินรุ่ยรู้สึกเพียงแค่ว่าลมหายใจติดขัด เกิดความรู้สึกหวาดกลัวขึ้นในใจอย่างไม่รู้ตัว

เขาไม่เชื่อว่าลั่วเสี่ยวปิงที่เป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งจะปรากฏตัวในที่แห่งนี้เพียงลำพัง ชายน่ากลัวผู้นั้นที่พบเมื่อครั้งที่แล้วจะต้องอยู่แถวนี้ด้วยอย่างแน่นอน......

เมื่อคิดๆแล้ว จูเหวินรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ เขาเองก็อยากจะเตือนให้พ่อของตัวเองระวังตัว แต่เมื่อคำพูดมาถึงที่ปาก จูเหวินรุ่ยก็กลืนมันลงไป

ใจเขาไม่เป็นสุข

สายตาของลั่วเสี่ยวปิงที่มองเขาเมื่อครู่ ทำให้เขารู้สึกว่าการที่ลั่วเสี่ยวปิงมาก่อเรื่องเช่นนี้ที่ตระกูลจู มันอาจเกี่ยวข้องกับเงินหนึ่งหมื่นตำลึงที่เขาได้เบี้ยวไป

นานขนาดนี้แล้วก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหว เดิมทีเขาคิดว่านางเป็นเพียงแค่หญิงสาวชาวบ้านคนหนึ่งคงไม่กล้าจะมาขออีก

แต่......เขาลืมไปได้อย่างไร ว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่ใช่หญิงสาวชาวบ้านธรรมดา

ตลก หญิงสาวชาวบ้านธรรมดาๆ จะไปขู่เข็ญเอาเงินเขาตอนกลางดึก แล้วทุบตีเขาหรือ?

หญิงสาวชาวบ้านธรรมดาๆ ในตอนที่เขาไปตรวจสอบเรื่องของนางแล้วจะทำให้เขาไม่สามารถตรวจสอบเรื่องอื่นๆนอกเหนือจากนี้ได้หรือ ยิ่งกว่านั้นคนที่ส่งออกไปเก็บนางก็ยังไม่มีข่าวคราวกลับมา?

ดังนั้น จูเหวินรุ่ยจึงเกรงกลัวลั่วเสี่ยวปิงมากในเวลานี้

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นหรอก แค่นางเอ่ยถึงเรื่องเงินหนึ่งหมื่นตำลึงที่กำลังเป็นหนี้อยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ เขาจะกลายเป็นเป้าการวิพากษ์วิจารณ์ในทันที

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงเองก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจในคำสั่งของจูซิ่วเต๋อเลยแม้แต่น้อย หากคนตระกูลจูอนุญาตให้นางที่เป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็กๆคนหนึ่งมาก่อเรื่องแล้วไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเลย เช่นนั้นสิถึงจะเป็นเรื่องแปลก

เพียงแต่ มองดูคนคุ้มกันเหล่านั้นที่กำลังเดินเข้ามาหานาง ลั่วเสี่ยวปิงไม่มีความร้อนรนเลยแม้แต่น้อย ไม่เพียงแต่ไม่ร้อนรน ในสายตายังแฝงไปด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย

เล่นตลกหรืออย่างไร นางปรุงยามาเป็นเวลานานหลายปีเช่นนี้ แม้จะเคยปรุงพวกยาพิษอยู่บ้าง แต่ก็ยังไม่เคยทดลองใช้งานจริงในขอบเขตกว้างเช่นนี้ ตอนนี้นางมีโอกาสดีๆที่สามารถทดลองได้เช่นนี้ สามารถยืนยันประสิทธิภาพของตัวยาได้ดียิ่งขึ้น แล้วนางจะพลาดมันไปได้อย่างไร?

คิดได้เช่นนี้ มุมปากของลั่วเสี่ยวปิงกระตุกยิ้มเล็กน้อย

จูเหวินรุ่ยที่สังเกตลั่วเสี่ยวปิงอยู่ตลอดเวลารู้สึกถึงเพียงแต่ความหวาดกลัว

มาแล้วมาแล้ว หญิงคนนี้มีอะไรอยู่เบื้องหลังจริงๆ

ครั้งนี้จูเหวินรุ่ยอยากจะเตือนทุกคนให้ระวัง แต่ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปาก คนคุ้มกันเหล่านั้นที่เข้าไปใกล้ลั่วเสี่ยวปิงต่างก็ล้มลงกับพื้น

ค่อยๆล้มลงทีละคน ราวกับการนำเกี๊ยวลงหม้อ

คนคุ้มกันเหล่านี้ไม่ได้สลบหรือตายไป ณ ตอนนี้ต่างก็มีสติกันอยู่ เพียงแค่ไม่สามารถขยับได้ ร่างกายไม่มีแรง

ทุกคนในตระกูลจูต่างก็ตกตะลึง

นี่ เป็นไปได้อย่างไร?

เห็นได้ชัดว่าหญิงคนนั้นไม่ได้เคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย เหตุใดคนคุ้มกันของตระกูลจูถึงได้กลายเป็นกุ้งเท้าอ่อนไปในทันที?

ชั่วร้าย!

หญิงผู้นี้ชั่วร้ายเกินไปแล้ว

สีหน้าของจูซิ่วจื้อดูแย่มาก ชี้ไปทางลั่วเสี่ยวปิง แล้วเอ่ยถามขึ้น“เจ้าทำอะไรกับพวกเขา?”

ลั่วเสี่ยวปิงเหลือบมองคนคุ้มกันที่อยู่บนพื้นเหล่านั้น ค่อนข้างพอใจกับประสิทธิภาพในผงยาของตัวเอง

“อ๋อ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก เพียงแค่วางยาเล็กน้อยก็เท่านั้น”ลั่วเสี่ยวปิงกล่าว แล้วหันไปยิ้มให้กับทุกคนในตระกูลจู“หรือ พวกเจ้าอยากจะมาลองดูด้วยคน?”

ทั้งๆที่ลั่วเสี่ยวปิงเป็นหญิงสาวงดงามที่มองดูแล้วอ่อนแอ แต่วินาทีนี้ในสายตาของคนตระกูลจู กลับรู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงดูน่ากลัว ดังนั้นจึงเผลอก้าวถอยหลังออกไปหลายก้าวอย่างไม่รู้ตัว

ลองดู? ลองอย่างไร?

หากพวกเขาที่เป็นนายกลายเป็นกุ้งเท้าอ่อน มันจะไม่เป็นเรื่องตลกให้กับคนข้างล่างหรือ?