แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 389

เขาคืออู๋เทียนป้านักเลงที่เกือบจะฆ่าเด็กหนุ่มคนนั้นในช่วงเทศกาลโคมไฟ

เมื่อนึกถึงตัวตนของอู๋เทียนป้าที่นางได้รู้ในภายหลัง ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้แปลกใจที่อู๋เทียนป้าจะปรากฏตัวอยู่ที่นี่

เพียงแต่เหตุใดเขาจึงต้องรั้งนางไว้? ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

ตอนนี้เองอู๋เทียนป้าราวกับนึกอะไรขึ้นได้ และก็ไม่ได้สนใจว่าลั่วเสี่ยวปิงจะรู้จักตัวเองหรือไม่อีกต่อไป เพียงกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าร้อนรนว่า“เจ้า......เจ้าเองก็ถูกพวกเขาจับมาด้วยใช่หรือไม่? ไป ข้าพาเจ้าออกไป......”

ระหว่างที่พูด อู๋เทียนป้ายื่นมือไปดึงมือของลั่วเสี่ยวปิง แต่กลับถูกลั่วเสี่ยวปิงหลบเลี่ยงออก

อู๋เทียนป้าใจกล้าไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วน คิดเพียงแค่ว่าลั่วเสี่ยวปิงกำลังปกป้องตัวเอง กำลังจะเกลี้ยกล่อมต่อ ก็ได้ยินลั่วเสี่ยวปิงถามว่า“เจ้าพูดว่า‘ก็’ เจ้ารู้หรือว่าตระกูลจูยังจับผู้อื่นมาด้วย?”

อู๋เทียนป้าได้ยินลั่วเสี่ยวปิงถามเช่นนี้ ทันใดนั้นก็มองไปรอบๆทันทีราวกับนกที่หวาดกลัว เมื่อเห็นว่าไม่มีคน ถึงได้กล่าวอย่างประหม่าว่า“เจ้าตามข้ามาก่อน”

กล่าวจบอู๋เทียนป้าก็ไป ลั่วเสี่ยวปิงครุ่นคิด แล้วก็ตามขึ้นไปด้วย

ระหว่างทางอู๋เทียนป้าหันซ้ายหันขวาอยู่ตลอด สุดท้ายก็มาถึงประตูเรือนหลังเล็กๆที่ไม่สะดุดตา เคาะประตูเรือนเล็กหลังนั้น

“ใคร?”มีเสียงหญิงสาวดังมาจากข้างในนั้น

“ท่านพี่ ข้าเอง”อู๋เทียนป้าเอ่ยขึ้น

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินว่าคนข้างในคือพี่สาวของอู๋เทียนป้า ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ที่อู๋เทียนป้าผู้นี้กลายเป็นนักเลงข้างถนน ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับพี่สาวของเขาที่เป็นนางสนมอยู่ในตระกูลจู

เช่นนั้นพี่สาวของเขาผู้นี้......

ลั่วเสี่ยวปิงคิด จากนั้นก็มองไปทางประตูที่โทรมเล็กน้อยซึ่งปิดสนิทอยู่

ในขณะนี้เองก็เกิดความเงียบขึ้นภายในประตู จากนั้นถึงได้มีเสียงฝีเท้า แล้วก็ตามด้วยเสียงกลอนประตูเลื่อน

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงเห็นผู้ที่ออกมาเปิดประตู ภายในตามีความตกใจวาบผ่านไป เพราะผู้ที่มานั้นแตกต่างจากที่นางคิดไว้มากเกินไป

ผู้ที่มาเปิดประตูคือหญิงสาวที่มีอายุประมาณยี่สิบปี รูปลักษณ์งดงาม บุคลิกเยือกเย็น เดิมทีใบหน้าที่นับได้ว่างดงาม ณ ตอนนี้กลับมีรอยแผลเป็นลึกๆเพิ่มขึ้นมาหนึ่งรอย รอยแผลเป็นแทบจะปาดผ่านใบหน้าทั่วด้านซ้าย ตั้งแต่หางตาลงมาถึงมุมปาก ดูแล้วน่ากลัวมาก

และรอยแผลเป็นเช่นนี้ลั่วเสี่ยวปิงคุ้นเคยเป็นอย่างมาก เพราะมันเหมือนกับรอยแผลเป็นที่เจ้าของร่างเดิมทิ้งเอาไว้

ส่วนอู๋เทียนเจียวเห็นว่าอู๋เทียนป้าพาหญิงสาวมาพบตัวเองด้วยอีกคนหนึ่ง และยังเป็นหญิงสาวที่มีรูปลักษณ์งดงาม ตอนแรกก็ตกตะลึง จากนั้นสีหน้าก็นิ่งลง

ไม่ทันให้ลั่วเสี่ยวปิงได้ตอบสนองต่อเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น มือของนางก็ถูกอู๋เทียนเจียวจับเอาไว้ การกระทำของอู๋เทียนเจียวเกินความคาดหมายของลั่วเสี่ยวปิงมากเกินไป ดังนั้นนางจึงตอบสนองไม่ทันไปครู่หนึ่ง

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะตอบสนอง อู๋เทียนเจียวก็กล่าวขึ้นมาด้วยสายตาที่ร้อนรนว่า“เจ้าตามข้ามา”

ลั่วเสี่ยวปิงลดมืออีกข้างหนึ่งของตัวเองที่กำลังจะเคลื่อนไหวลง ปล่อยให้อู๋เทียนเจียวดึงตัวเองเข้าไปข้างใน

อู๋เทียนป้าเหลือบมองมือของลั่วเสี่ยวปิงคนที่ตัวเองไม่สามารถจับมันได้ แต่กลับถูกพี่สาวของตัวเองจับเอาไว้ เขาเบะปากอย่างผิดหวังเล็กน้อย แล้วก็ตามเข้าไปในเรือน

ทันทีที่อู๋เทียนป้าเข้าไป อู๋เทียนเจียวก็รีบปิดประตูเรือน มองไปที่อู๋เทียนป้า ทั้งผิดหวังทั้งโกรธ“ข้าบอกเจ้าไปกี่รอบแล้ว ว่าเจ้าจะทำเรื่องไร้ศีลธรรมเช่นนี้พร้อมกับคนตระกูลจูเหล่านี้ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเจ้าจะทำลายตัวเอง ทำลายทั้งตระกูลอู๋เจ้ารู้หรือไม่?”

“หากเจ้ายังช่วยคนเลวทำเรื่องชั่วๆเช่นนี้ต่อไป ก็ไม่ต้องมาหาข้าอีก ไม่ต้องมานับข้าเป็นพี่สาวเจ้าแล้ว เจ้าก็ถือซะว่าข้าตายไปแล้ว” อู๋เทียนเจียวพูดคำเหล่านี้จบในลมหายใจเดียว เพราะตื่นตัวจึงหายใจไม่ทันเล็กน้อย

ลั่วเสี่ยวปิงมองอู๋เทียนเจียว สายตาลึ้งซึ้ง แต่เพียงไม่นานลั่วเสี่ยวปิงก็ละสายตา แล้วเริ่มสำรวจมองเรือนเล็กๆหลังนี้

เรือนหลังเล็กมาก และก็ยัง......พิเศษ

กล่าวได้ว่า เรือนหลังนี้ถือได้ว่าเป็นดินแดนบริสุทธิ์ในตระกูลจู

เพราะว่าข้างในนี้ไม่มีดอกไม้และพืชล้ำค่าเลย แต่กลับปลูกผักไว้เต็มเรือน