แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 397

มือปราบเฉียนไม่กล้าคิด แต่จีเหวินจุนกล้าคิด

ไม่ว่ามือปราบเฉียนจะตกลงหรือไม่ก็ตาม จีเหวินจุนบอกกับประชาชนข้างนอกนอกโดยตรงว่า “พวกท่าน บุตรสาว น้องสาว และภรรยาของใครหายไป เข้ามาให้หมด”

เมื่อจีเหวินจุนพูดจบ เหตุการณ์ก็วุ่นวายขึ้นในทันที

คนที่ต้องการตามหาบุตรสาว น้องสาว และภรรยาล้วนหลั่งไหลกันเข้ามา แน่นอนว่าในความชุลมุนยังมีคนดีอยู่บ้าง

เมื่อเป็นเช่นนี้ ประชาชนที่อยู่หน้าประตูเข้ามาได้เพียงครึ่งหนึ่งก็เต็มลานด้านหน้าแล้ว

มือปราบเฉียนร้อนใจ แต่ก็ไม่สามารถโน้มน้าวได้

คนตระกูลจูร้อนใจ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

ในท้ายที่สุดไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร กลับกลายเป็นว่าคุณชายทั้งสามของตระกูลจูและมือปราบเฉียนถูกองครักษ์ที่จีเหวินจุนพามาเฝ้าไว้ ถูกสั่งให้อยู่ที่ลานด้านหน้าและห้ามเคลื่อนไหว

ส่วนจีเหวินจุนก็พามือปราบและประชาชน รวมทั้งองครักษ์หลายคนของตนเองไปเริ่มค้นตระกูลจู

เหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ การกระทำเสียงดังเช่นนี้ ย่อมทำให้เจ้านายคนอื่นๆ ของตระกูลจูตระหนก และยังถูกขัดขวาง

แต่เดิมทีตระกูลจูก็ได้รับความเดือดร้อนจากลั่วเสี่ยวปิงและจีเหวินจุนสองครั้งแล้ว ประกอบกับองครักษ์ที่จีเหวินจุนพามานั้นเป็นยอดฝีมืออย่างแท้จริง หลังจากที่ประชาชนเข้ามาก็ค้นหาคนอย่างกระตือรือร้น และต้องการพบคนในทันทีทันใด จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะถูกขัดขวาง?

ภายใต้ความโกรธของฝูงชน อย่าว่าแต่เจ้าน้ายที่กินดีอยู่ดีเหล่านั้น และลูกน้องที่ไร้ความสามารถของตระกูลจูเลย แม้แต่องครักษ์ที่มีความสามารถเหล่านั้นก็ล้วนไม่ได้รับผลดี

ในท้ายที่สุด จีเหวินจุนก็พบลานคุมขังเด็กผู้หญิง

มีพ่อแม่ประมาณห้าหกคนที่จำบุตรสาวของตนเองได้ และมีเด็กผู้หญิงบางคนที่กำลังค้นหาในฝูงชน แต่สุดท้ายก็ต้องเสียใจที่ไม่ได้เจอพ่อแม่

อีกทั้งยังมีพ่อแม่บางคนที่รู้ว่าบุตรสาวของตนเองอยู่ที่ไหนจากปากของเด็กผู้หญิงเหล่านั้น แต่ได้รับแจ้งว่าหลังจากที่บุตรสาวถูกพาตัวไปก็ไม่เคยกลับมาอีก

บุตรสาวของบางคนก็มาเป็นอนุภรรยาหรือสาวใช้ที่ตระกูลจู หลังจากค้นตระกูลจูแล้วพบว่าไม่มีบุคคลดังกล่าว มีคนหนึ่งที่ได้พบบุตรสาวของตนเอง แต่พบว่าบุตรสาวสติฟั่นเฟือนมานานแล้ว และจำใครไม่ได้เลย

ผลลัพธ์ดังกล่าวทำให้ผู้ที่ไม่พบบุตรสาว หรือภรรยา หรือน้องสาวเป็นกังวลใจอย่างยิ่ง

จุดประสงค์หลักของจีเหวินจุนคือการตามหาลั่วเสี่ยวปิง ดังนั้นเมื่อหาลั่วเสี่ยวปิงไม่พบ จีเหวินจุนก็ร้อนใจ และเตะคุณชายคนหนึ่งในตระกูลจูที่นางเห็นแล้วไม่เข้าตา “บอกมาว่าพี่สาวของข้าถูกพวกเจ้าพาตัวไปไว้ที่ไหน?”

คนที่ไม่เข้าตาจีเหวินจุน คือจูเจิ่งเย่ ที่อวดอ้างว่าตนเองเป็นคุณชายที่สง่างาม

ในเวลานี้จูเจิ่งเย่กับลูกพี่ลูกน้องจูเหวินรุ่ยและคนอื่นๆ ทั้งหมดล้วนถูกองครักษ์จีเหวินจุนพามามัดไว้ จีเหวินจุนเตะจูเจิ่งเย่จากด้านหลัง เพื่อให้จูเจิ่งเย่ที่ไม่มีมือคอยค้ำยันหน้าทิ่มโคลน

ในเวลานี้มือทั้งสองข้างของจูเจิ่งเย่ถูกมัดไว้ หลังจากถูกเตะเขาก็คุกเข่าลงและหน้าทิ่มลงกับพื้น ยิ่งทำให้เขาตกที่นั่งลำบากมากขึ้นไปอีก

จูเจิ่งเย่ทั้งโกรธทั้งอาย และพยายามถุยโคนออกมาจากปาก ในขณะที่กำลังจะเงยหน้าขึ้นจากพื้น จีเหวินจุนก็เตะบั้นท้ายของเขาอีกครั้ง “ข้าถามเจ้าว่าพี่สาวของข้าถูกพวกเจ้าพาตัวไปไว้ที่ไหน?”

การเตะครั้งนี้ทำให้จูเจิ่งเย่ที่กำลังจะเงยหน้าขึ้น หน้าทิ่มดินอีกครั้ง และช่องว่างระหว่างฟันของเขาก็เต็มไปด้วยดิน

ความโกรธทำให้จูเจิ่งเย่แข็งแกร่งขึ้น คราวนี้เขาพลิกตัวไปบนพื้น เพราะกลัวว่าจีเหวินจุนจะทำให้เขากินดินอีก

“ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าพี่สาวของเจ้าอยู่ที่ไหน พี่สาวของเจ้าใคร?”

จูเจิ่งเย่โกรธจัด

เขาคิดว่าเขาคงทำผิดต่อเทพแห่งดวงชะตา มิเช่นนั้นทำไมเขาถึงได้โชคร้ายเช่นนี้?

และแทบอยากจะฆ่าหญิงผู้นั้น

เมื่อได้ยินที่จูเจิ่งเย่พูด จีเหวินจุนก็รู้สึกว่ามีค่อนข้างเหตุผล จึงพยักหน้า “พี่สาวของข้าชื่อลั่วเสี่ยวปิง เจ้ารู้หรือไม่ว่าอยู่ที่ไหน?”

ก่อนหน้านี้เจ้านายของตระกูลจูถูกคนของจีเหวินจุนควบคุมให้อยู่ในเรือนของตนเอง ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่หน้าประตู รวมทั้งไม่รู้ตัวตนของจีเหวินจุน ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าพี่สาวของจีเหวินจุนคือลั่วเสี่ยวปิง คนตระกูลจูก็สีหน้าเปลี่ยน

ในขณะนี้คนตระกูลมีความคิดอยู่ในใจ：การยั่วยุคนแซ่ลั่ว เป็นสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดที่พวกเขาตระกูลจูเคยทำ

จูเจิ่งเย่ย่อมไม่รู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงอยู่ที่ไหน

ช่างน่าขัน ใครจะกล้าไปตรวจสอบที่อยู่ของลั่วเสี่ยวปิง?

เมื่อเห็นว่าคนตระกูลจูต่างรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงอยู่ที่ไหน จีเหวินจุนก็อดไม่ได้ที่จะร้อนใจเล็กน้อย เพราะกลัวว่าลั่วเสี่ยวปิงจะโชคดีมากกว่าโชคดี

ในขณะที่กำลังร้อนใจ ทันใดนั้นก็มีเสียงมาจากด้านหลังของจีเหวินจุน “เจ้ามาได้อย่างไร?”

นัยน์ตาของจีเหวินจุนเป็นประกาย และหันกลับไปด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิง ท่าทางของปีศาจน้อยก็เปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้ และวิ่งไปหาลั่วเสี่ยวปิงราวกับผึ้งตัวน้อยที่มีความสุข “พี่เสี่ยวปิง ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่ ท่านทำให้ข้าร้อนใจแทบแย่”

เมื่อเห็นความกังวลในแววตาของจีเหวินจุน ลั่วเสี่ยวปิงก็ตกตะลึงเล็กน้อย ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าตนเองใช้ประโยชน์เพียงเล็กน้อยในเรื่องนี้ จีเหวินจุนแย่เล็กน้อยใช่หรือไม่

แต่ความคิดนี้หยุดชะงักอยู่ในใจของลั่วเสี่ยวปิงครู่หนึ่ง และหายไปในชั่วพริบตาเดียว

ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะมีส่วนที่ใช้ให้เกิดประโยชน์ได้ แต่การที่จีเหวินจุนก่อเรื่องเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

มีเพียงวิธีนี้ที่จะทำให้นายท่านเจ้าเมืองสามารถเข้าไปสอบสวนคดีในส่วนลึกได้ และเด็กผู้หญิงเหล่านั้นที่ถูกตระกูลจูข่มเหงรังแกจะได้ล้างมลทิน

ส่วนจีเหวินจุน......คิดว่าตนเองติดค้างน้ำใจนาง แล้ววันหน้าค่อยใช้คืน

เมื่อคิดเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ยิ้มให้จีเหวินจุนอย่างจริงใจ “ข้าไม่เป็นไร”

ทันใดนั้นลั่วเสี่ยวปิงกวาดสายตามองไปที่คนตระกูลจู “พวกเขาทำอะไรข้าไม่ได้หรอก”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จีเหวินจุนก็ตาเป็นประกายในทันที “ข้ารู้อยู่แล้วว่าพี่เสี่ยวปิงยอดเยี่ยมมาก ไม่มีทางถูกพวกเขาทำร้าย สัญชาตญาณของข้าแม่นยำเสมอ” จีเหวินจุนเพิกเฉยต่อความกังวลเมื่อครู่ของนาง

ลั่วเสี่ยวปิง “......” คำยกยอปอปั้นมาอย่างกะทันหัน นางไม่รู้ว่าจะรับช่วงต่ออย่างไร

ในท้ายที่สุดคนตระกูลจูก็ถูกองครักษ์ของจีเหวินจุนควบคุมตัวไว้ ภายใต้การปิดล้อมของประชาชนทั้งหลาย และถูกส่งไปยังหยาเหมินของเจ้าเมือง

แน่นอนว่านายท่านใหญ่ก็อยู่ในนั้นด้วย และถูกพาไปโดยประชาชนที่สมัครใจ

ส่วนมือปราบในหยาเหมินเหล่านั้น......อืม ดูเหมือนว่าในเวลานี้ พวกเขาจะมากเกินความจำเป็น เพียงแต่ถูกประชาชนรายล้อมจนทำอะไรไม่ถูก และเดินเข้าไปในหยาเหมิน แม้ว่าอยากจะไปรายงานเจ้าเมืองล่วงหน้า แต่ก็ทำไม่ได้

เวลานี้ในหยาเหมิน เจ้าเมืองเกอเฉิงฮุยกำลังรออย่างหงุดหงิดใจ

เกินเวลาที่กำหนดมามากแล้ว

ประชาชนที่มารอดูความครึกครื้นในหยาเหมินต่างมาแล้วไป ไปแล้วมา

เมื่อความอดทนของเกอเฉิงฮุยกำลังจะหมดลง ในที่สุดก็มีการเคลื่อนไหวที่หน้าประตู มือปราบเฉียนมาแล้ว

เมื่อเกอเฉิงฮุยเห็น สีหน้าก็ไม่สบอารมณ์ “ทำไม? ตระกูลจูมีคนมาหรือไม่? ”

สีหน้าของมือปราบเฉียนขมขื่นราวกับมะระ แต่ก็พยักหน้า “มาแล้ว”

ไม่ใช่แค่มีคนมาหรือ?

ช่างยุ่งเหมือนยุงตีกันจริงๆ เลย

เกอเฉิงฮุยไม่รู้ว่าทำไมสีหน้าของมือปราบเฉียนถึงได้เป็นเช่นนี้ จึงถามว่า “พวกเขามีคำชี้แจ้งหรือไม่?”

ความหมายนี้เป็นการบอกใบ้อย่างหนึ่ง หากมี เขาจะไปพูดคุยกันที่ห้องโถงด้านหลัง และดูว่าได้รับสินบนมากแค่ไหน

เกอเฉิงฮุยคิดว่าตนเองจะได้รับคำตอบที่แน่ชัด จึงลุกขึ้นจากที่นั่งและกำลังจะเดินไป แต่ได้ยินมือปราบเฉียนกล่าวว่า “ไม่มี”

เกอเฉิงฮุย “.....”

เขานั่งลงอย่างมั่นคงอีกครั้ง แต่สีหน้าทรุดลง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็เรียกคนตระกูลจูมาขึ้นศาล”

เขาต้องการดูว่าหากไม่มีเขาคอยช่วยเหลือ ตระกูลจูจะรอดพ้นได้อย่างไร

อย่างไรก็ตาม หลังจากเกิดความโกลาหลที่หน้าประตู เมื่อเกอเฉิงฮุยเห็นสถานการณ์ที่หน้าประตู เขาก็ตกใจจนเกือบจะตกเก้าอี้......